Ο Γερμανός Αυτοκράτορας Γουλιέλμος Β', μετά την ήττα της χώρας στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, βρίσκεται εξόριστος σε απομονωμένη έπαυλη στην Ολλανδία - εξευτελισμένος, πικραμένος, οργισμένος και περιμένοντας τα νέα για την επιστροφή του στο Βερολίνο. Αντ' αυτού, οι Ναζί ξεκινούν τις επιχειρήσεις του Β' Παγκοσμίου πολέμου κι ένας νεαρός αξιωματικός, ο Στέφαν, αναλαμβάνει την αποστολή να επιτηρεί τον μονάρχη Κάιζερ στην εξορία του. «Αν κάποιος επιχειρήσει να τον δολοφονήσει, χάνω κι εγώ τη ζωή μου» εξομολογείται στην νεαρή Εβραία Μίκα, που έχει κι εκείνη πρόσφατα καταφθάσει στην αυτοκρατορική έπαυλη κι έχει αναλάβει υπηρεσία ως καμαριέρα. Οι δυο τους θα ξεκινήσουν μία παράνομη σχέση (το υπηρετικό προσωπικό απαγορεύεται να συσχετίζεται), χωρίς ποτέ ο Στέφαν να υποπτευθεί ότι ο αντιστασιακός πράκτορας που έχει τοποθετηθεί στο σπίτι για να σκοτώσει τον Κάιζερ είναι η ερωμένη του. Αλλωστε ο Στέφαν είναι η εξαίρεση (σ.σ. ο αγγλικός τίτλος της ταινίας είναι «The Exception»). Πιστεύει στους ανθρώπους, πιστεύει στα ιδανικά της Γερμανίας, πιστεύει ότι ο εξτρεμισμός του Χίτλερ είναι μία προσωρινή περίοδος της πατρίδας του. Οταν ο αδίστακτος επικεφαλής των S.S., Χίμλερ, κάνει μία απροειδοποίητη επίσκεψη στον Κάιζερ, μια αντίστροφη μέτρηση ξεκινά. Οι μάσκες πέφτουν, μυστικά και ψέματα αποκαλύπτονται, η πίστη δοκιμάζεται και ο Στέφαν πρέπει να επιλέξει: την πατρίδα ή την καρδιά του;
Ο Κρίστοφερ Πλάμερ ερμηνεύει τον Αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β' με την γοητεία που τον χαρακτηρίζει: μοιάζει να διασκεδάζει ιδιαίτερα την ευκαιρία που του δίνουν τέτοιοι ρόλοι για να αναδεικνύει τις μικροπαραξενιές, τις εμμονές και τη βροντόφωνη αλαζονεία της ηλικίας των ηρώων του - δεν έχουν τίποτα να χάσουν, δε χρειάζεται να φιλτράρουν τι θα πουν, προτιμούν να ταΐσουν τις πάπιες από το να μιλήσουν για πολιτική. Αυτός είναι ο ενδιαφέρων χαρακτήρας, αυτόν χαζεύεις, αυτόν προσπαθείς να αποσαφηνίσεις - περιμένεις να δεις τι θα υπερισχύσει ανάμεσα στα αντισηματικά, ρατσιστικά, οργισμένα του σχόλια, τον ναρκισσισμό της εξουσίας και της στολής του, αλλά και μία αναπάνταχη καλοσυνάτη τρυφερότητα που δείχνει στη Μίκα, την εν δυνάμει δολοφόνο του.
Δυστυχώς όμως δεν μπορεί να κάνει πολλά μ' έναν ρόλο χωρίς πραγματικό βάθος, πολιτικό και προσωπικό δίλλημα, μεδούλι. Ο Κάιζερ του είναι γραμμένος με προβλέψιμη ευπρέπεια. Μία χαμένη ευκαιρία πραγματικού μεγαλείου - όπως διακοσμητική κι ανεκμετάλλευτη είναι και η πάλαι ποτέ εξαιρετική Τζένετ ΜακΤίερ στο ρόλο της τσιγκρής έκπτωτης βασίλισσας.
Η Λίλι Τζέιμς κι ο Τζέι Κόρτνεϊ έχουν χημεία, καθώς ο μεταξύ τους ερωτισμός επιχειρεί να θέσει κι έναν κινηματογραφικό νουάρ τόνο, αλλά μέχρι εκεί. Το κεντρικό ζευγάρι αναλώνεται σε αέναα βλέμματα κούφιας έντασης και σε βουρκωμένο αντιπολεμικό μελοδραματισμό. Δεν υπάρχει το υλικό που θα δώσει μία εμβριθή δεύτερη ανάγνωση, αυτή των λαών του 21ου αιώνα, απέναντι στη φρίκη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που μετέτρεψε το καλό και το κακό, την ηθική και τη διαφθορά, το καθήκον και την προδοσία, σε ανεξιχνίαστες γκρι ζώνες.
Για όλα αυτά ευθύνεται ο τηλεοπτικός σεναριογράφος Σάιμον Μπερκ («Fortitude»), ο οποίος ανέλαβε την μεταφορά του μυθιστορήματος του Αλαν Τζαντ «The Kaiser’s Last Κiss» και την παρέδωσε συμβατικά και αναμενόμενα, αλλά κι ο βρετανός σκηνοθέτης, Ντέιβιντ Λεβό, που χειρίστηκε το υλικό με την καλλιγραφία και την θεατρική απόσταση των ταινιών εποχής που δεν προβληματίζουν, δεν αιφνιδιάζουν, δεν έχουν κάτι περισσότερο να σου πουν.
