Παρεξήγηση: αν όσο πιο πολύπλοκο είναι το θέμα μιας ταινίας, ή, εν προκειμένω, το μυαλό του κεντρικού ήρωά της, τόσο πιο πλουμιστά πρέπει να είναι το σενάριο και η αισθητική της. Λάθος, γιατί τότε το αποτέλεσμα είναι ένα overdose άχρηστης πληροφορίας και επίμονα επιτηδευμένης φόρμας που προκαλεί πονοκεφάλους, εκνευρισμό και μόνο με δυσκολία αφήνει να διαφανεί μια τρυφερή πρόθεση και μια δουλεμένη ερμηνεία.
Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, όπως πρόσφατα απέδειξε και στο «Η Εξουσία του Σκύλου», ρίχνεται με τα μούτρα στην ενσάρκωση μιας υπαρκτής, ιδιόμορφης προσωπικότητας: του Βρετανού ζωγράφου και πρώιμου illustrator Λούις Γουέιν που, στην έντονα ταξική Εδουαρδιανή εποχή, έγινε διάσημος ζωγραφίζοντας γάτες - σουρεαλιστικές, πληθωρικές, παραισθησιογόνες, αγαπησιάρηκες και διασκεδαστικές γάτες που προκάλεσαν ρεύμα στη βρετανική κοινωνία, ώστε ν' αρχίσει να τις υιοθετεί ως κατοικίδια, πράγμα που, λόγω προλήψεων, αρνούνταν ως τότε.
Ο Λούις Γουέιν, αστικών καταβολών, έζησε αρχικά με τις αδελφές και τη μητέρα του, στην πορεία με το μεγάλο έρωτά του, την γκουβερνάντα Εμιλι, μια δημιουργική ζωή αλλιώτικη, ίσως επειδή οι ιδέες για εφευρέσεις, εικόνες, εξερευνήσεις και καλλιτεχνικά παιχνίδια ήταν τόσες που εκρήγνυνταν τακτικά στο μυαλό του, ίσως επειδή έπασε από σχιζοφρένεια, πάθηση που δύσκολα θα είχε διαγνωστεί στην εποχή του. Το βέβαιο είναι ότι ο Γουέιν συνδύαζε τον ενθουσιασμό, το χιούμορ, το σκοτάδι και την αγάπη, για ν' απεικονίσει τα λυγερά τετράποδα, αλλά και για ν' αντιμετωπίσει την καθημερινότητά του.
Αυτή την πληθωρική προσωπικότητα, ο Γουιλ Σαρπ, περισσότερο γνωστός για την τηλεοπτική σειρά «Flowers», αποφασίζει να μεταφέρει στην οθόνη (για την Amazon), όσο πιο μαξιμαλιστικά μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους. Ασταμάτητο voice over με τη (μαγική, ομολογουμένως), φωνή της Ολίβια Κόλμαν, που προσπαθεί αδιάκοπα να πείσει τον θεατή ότι κάτι ιδιαίτερο και quirky συμβαίνει στη ζωή του ήρωα. Διακλαδούμενες συνδέσεις με την εξάπλωση του ηλεκτρισμού, για να εννοήσουμε καταχρηστικά ότι στο κεφάλι του Λούις γίνονταν διαρκή μικρά quirky βραχυκυκλώματα. Δευτεραγωνιστές που μιλούν με ταχύτητα πολυβόλου ή με κομπιάσματα αμηχανίας, quirky πάντα. Μια υπερβολή στη λεπτομέρεια του σκηνογραφικού, για να συνθέσει το quirky πεδίο δημιουργικότητας του ήρωα. Και μια ερμηνεία από τον Κάμπερμπατς, πάντα φιλότιμο και εμπνευσμένο, σωματική σε επίπεδο Ζακ Τατί, σαρωτική σε επίπεδο σίφουνα, quirky σίγουρα, αλλά ούτε για μια στιγμή πειστική και, τελικά, ενδιαφέρουσα.
Τα αμυδρά μηνύματα για την κοινωνική επανάσταση, ή τη θέση της γυναίκας στη Βρετανία των αρχών του 20ού αιώνα χάνονται μέσα στο μπούγιο, οι ηθοποιοί είναι όλοι αξιολάτρευτοι αλλά επιτηδευμένοι και το σύνολο δεν προκαλεί καν, στ' αλήθεια, το ενδιαφέρον για να αναζητήσει κανείς περισσότερα για τον Λούις Γουέιν. Ο οποίος μάλλον ήταν τολμηρός και ρηξικέλευθος, αλλά με τόσο quirkiness πού να το δεις.
