Μια ομάδα αντρών, από σαράντα και πάνω, επιτυχημένων στελεχών κατασκευαστικής εταιρείας, μένουν άνεργοι και βιώνουν την προδοσία από το κοινωνικο-οικονομικό σύμπαν που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Ο νεαρότερος ήρωας του Μπεν Αφλεκ προσπαθεί να διατηρήσει το στάτους του ως συζύγος, πατέρας και, κυρίως, άνδρας. Ο εξηντάρης Κρις Κούπερ αρνείται να πιστέψει ότι τα νιάτα έχουν μεγαλύτερη ζήτηση από την εμπειρία. Και ο κυνικότερος Τόμι Λι Τζόουνς αφομοιώνεται συναισθηματικά στη νέα του πραγματικότητα, εμμένοντας σε μια παλαιάς ηθικής στάση ζωής.
Είναι γεγονός ότι η ταινία αξίζει και με το παραπάνω το εισιτήριό της για τις ερμηνείες της και κυρίως, φυσικά, γι’αυτές των Τόμι Λι Τζόουνς και Κρις Κούπερ που μοιάζουν να γνωρίζουν τι σημαίνει να καταστρέφεσαι και να πνίγεις στο βλέμμα σου την πίκρα. Ο Μπεν Αφλεκ ανταπεξέρχεται θαυμάσια – άλλωστε ο αλλαζόνας ήρωάς του που τρώει τα μούτρα του, είναι ρόλος που του ταιριάζει γάντι – και ο Κέβιν Κόστνερ, στο ρόλο του all-american οικοδόμου είναι ευθύς και στιβαρός.
Κατά τα άλλα, κι ενώ η ταινία έχει ένα πολύ απλό σενάριο που καλύπτει την οικονομική επικαιρότητα στην Αμερική της οικονομικής κρίσης, χτυπάει καμπανάκι στο σημερινό ελληνικό κοινό. Οι άντρες που περιγράφει το φιλμ αγωνίζονται για να μην πουλήσουν τις επαύλεις, τις Πόρσε και τις συνδρομές τους στο γκολφ κλαμπ. Με χαρακτηριστικά συντηρητικό αμερικανικό πνεύμα, ο άντρας ο σωστός είναι αυτός που δουλεύει με τα χέρια του, που χτίζει (βλ. Κέβιν Κόστνερ), κι όχι ο τεχνοκράτης, που μόλις βρει τα σκούρα το ρίχνει στο ουίσκι και, φεύ, στο τσιγάρο! Αποτέλεσμα, ότι παρά την πολύ καλή δουλειά τού, μέχρι τώρα τηλεοπτικού («E.R. », «West Wing»), σκηνοθέτη Τζον Γουελς με τους ηθοποιούς του, οι ήρωες και το εκτός τόπου και χρόνου περιβάλλον της ταινίας, να καθιστούν την ταύτιση και τη συμπάθεια δύσκολες.
