H ζωή στην ύπαιθρο δεν είναι πάντα τόσο ειρηνική και ήσυχη. Ειδικά σε αυτή την φάρμα που μία αλεπού κάνει την..μαμά σε μια ομάδα από κοτοπουλάκια, ένα κουνέλι νομίζει ότι είναι πελαργός και μια πάπια θέλει να γίνει ο Αγιος Βασίλης. Αν λοιπόν νομίζετε ότι η ζωή στην φάρμα είναι απλή… σκεφτείτε το ξανά!
Είναι σπάνιο να βλέπεις πραγματικά οπτικά πανέμορφες με έμπνευση animation ταινίες, ειδικά από μικρά και όχι τόσο γνωστά στούντιο. Τον τελευταίο καιρό η Γαλλία έχει καταφέρει να μας δώσει μερικές από τις καλύτερες του είδους στον τομέα αυτό. Λίγα χρόνια πριν μάλιστα, ο Μπενζαμέν Ρενέρ έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό από την πρώτη του κιόλας μεγάλου μήκους ταινία animation, το γλυκύτατο «Ernest & Celestine», η οποία κατάφερε όχι μόνο να κερδίσει το Σεζάρ καλύτερου κινουμένου σχεδίου το 2013, αλλά και να είναι υποψήφια για Οσκαρ ένα χρόνο μετά.
Αυτή την φορά ο Ρενέρ ενώνει τις δυνάμεις του με τον Πατρίκ Ιμπέρτ, με τον οποίο είχε ξαναδουλέψει και στην προηγούμενή του ταινία, για να μας δώσει το εξίσου πανέμορφο «Η Μεγάλη Κακιά Αλεπού και άλλες Ιστορίες». Βασισμένη στο ομώνυμο παιδικό βιβλίο του ίδιου του Ρενέρ, η ταινία καταφέρνει να σε μαγέψει από τα πρώτα κιόλας της λεπτά. Ναι, απευθύνεται κυρίως σε πολύ μικρές ηλικίες, και οι χαρακτήρες της είναι ζωάκια που μιλάνε, αλλά το αρκετά παραδοσιακό σχέδιό της, ζωγραφισμένο στο χέρι, καθώς και τα υπέροχα σκηνικά από νερομπογιές (άλλο ένα σήμα κατατεθέν του Ρενέρ), αλλά και οι αξιαγάπητοι καρτουνίστικοι πρωταγωνιστές, όλα μοιάζουν σαν να έχουν ξεπηδήσει κατευθείαν μέσα από τις σελίδες ενός κλασικού βιβλίου.
Το σενάριο είναι σπονδυλωτό, αποτελούμενο από τρεις μικρές ιστορίες – σκετσάκια οι οποίες, αν και μοιάζουν αυτοτελείς, έχουν μια μικρή σύνδεση μεταξύ τους. Με αυτό τον απλό, αλλά αρκετά έξυπνο τρόπο, η ταινία δεν γίνεται ούτε λεπτό βαρετή, τα αστεία είναι πετυχημένα και, πάνω από όλα, είναι διασκεδαστική μέχρι το τέλος. Ο Ρενέρ μαζί με τον σεναριογράφο Ζαν Ρενό, μέσω των τριών αυτών ιστοριών καταφέρνουν πέρα από τα αστεία να μιλήσουν και για θέματα όπως η υιοθεσία και η διαφορετικότητα, θέματα σοβαρά τα οποία προσεγγίζονται με λεπτότητα και την ευαισθησία, αλλά και με το χιούμορ, που χρειάζεται.
Οι ιστορίες - κάθε μια αναφέρεται σε μια διαφορετική ηλικία στη ζωή ενός μικρού παιδιού, φτάνοντας και μέχρι την προεφηβικά του χρόνια σε εύστοχο παραλληλισμό με τις τρεις διαφορετικές εποχές (καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας) - όλες έχουν κάτι να πουν και να προσφέρουν τόσο στους μικρούς θεατές, οι οποίοι θα ξεχαστούν με τα υπέροχα σχέδια, αλλά στους μεγάλους, με τις αναφορές και τα αστεία της.
Μπορεί το «Η Μεγάλη Κακιά Αλεπού και άλλες Ιστορίες» να μην έχει την συναισθηματική βαρύτητα του «Ernest & Celestine», αλλά το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που μοιάζει ως πραγματική όαση μπροστά στο κυρίαρχο πλέον 3D animation. Η φρεσκάδα και η -σχεδον τη νιώθεις- ζεστή της καρδιά είναι κάτι που δεν συναντάς εύκολα.
