«Ναι, ευχαρίστως θα βλέπαμε τον Κρίστιαν Γουλφ σε νέες περιπέτειες, με το αυστηρό κοστούμι του στον αντίποδα ενός Τζέιμς Μποντ. Με τον Αφλεκ να πρωταγωνιστεί, αλλά με πιο εμπνευσμένους δημιουργούς.» Αυτό γράφαμε πριν κοντά μια δεκαετία, όταν βγήκε στις αίθουσες ο πρώτος «Λογιστής» και να που το σίκουελ ήρθε, παρότι λίγοι το ζήτησαν και πιο εμπνευσμένους δημιουργούς δεν βρήκε.
Οκτώ χρόνια έχουν περάσει από τη δράση της πρώτης ταινίας (το φιλμ βρίσκεται και μια εξαετία στα σκαριά), και ο Κρίστιαν Γουλφ, διάνοια των μαθηματικών, με σύνδρομο Ασπμπεργκερ, με τη μορφή του Μπεν Αφλεκ πιο μεγαλωμένη, πιο ώριμη, εξίσου σέξι για όσα τον έβρισκαν σέξι και πριν, μπλέκεται σε μια νέα περιπέτεια.
Γι' αυτήν την περιπέτεια, και να θέλεις, δεν μπορείς να γνωρίζεις πολλά. Τόσο περίπλοκη και ταυτόχρονα ασήμαντη είναι, πιάνοντας από ξέπλυμα χρημάτων σε αλυσίδα ψαράδικων, μέχρι εμπόριο λευκής σάρκας στο Ελ Σαλβαδόρ, που γρήγορα χάνεις το λογαριασμό κι αναζητάς από πού να κρατηθείς.
Και το βρίσκεις: έχει ένα χαριτωμένο χιούμορ η ταινία, διαλόγους πιο έξυπνους από τον σκελετό της υπόθεσης, μια αυτοσαρκαζόμενη αντρίλα. Η ηρωίδα της Ανα Κέντρικ δεν υπάρχει πια, αντ' αυτής ο Κρις συνεργάζεται με την πράκτορα του Υπουργείου Οικονομικών, Μέριμπεθ Μεντίνα, που δυσανασχετεί διαρκώς με τις μεθόδους του, ειδικά (και επίκαιρα), για την αδιάκοπη χρήση των προσωπικών δεδομένων των πάντων, για το συμφέρον της υπόθεσης. Και, φυσικά, με τον αδελφό του, τον Μπράξτον του Τζον Μπέρνθαλ που, μεταξύ ακατάσχετων φόνων και συναισθηματικών κρίσεων, φέρνει μια απολαυστική αντίθεση με τον Κρις του Μπεν Αφλεκ.
Το ξύλο πέφτει σαν το χαλάζι, η αγωνία αυξάνεται σταθερά, παρότι ουδέποτε ξέρεις γιατί ακριβώς αγωνιάς, οι γυναίκες ηρωίδες είναι χάρτινες, αλλά κι οι άντρες επίσης και η συμμετοχή της ομάδας που βοηθά τον Κρις, οι «δικοί του άνθρωποι», ένα μάτσο παιδιά διάνοιες της τεχνολογίας, όλα στο φάσμα του αυτισμού, έχει μια τρυφερότητα, ειδικά επειδή η παραγωγή έκανε τον κόπο να χρησιμοποιήσει παιδιά που όντως βρίσκονται στο φάσμα, γι' αυτούς τους ρόλους.
Θα είναι παράξενο εάν υπάρξει και επόμενο σίκουελ του «Λογιστή», αλλά ποτέ δεν ξέρεις: παρά την αμετροέπεια και την μπαρουφολογία στο σκελετό του σεναρίου της, η κινηματογραφική «σειρά» σ' αφήνει με μια γεύση ικανοποίησης όταν τελειώνει, σαν μια επίσκεψη στον λογιστή που σε απήλλαξε από τον ΦΠΑ και άλλα βάσανα.