Ο Αντουάν Ντουανέλ είναι δεκατριών χρονών και ζει στο Παρίσι, με τους γονείς του. Η αδιαφορία των γονιών και η αυταρχική συμπεριφορά των καθηγητών του στο σχολείο, του προκαλεί μια τάση φυγής από το καταπιεστικό, σχολικό και οικογενειακό περιβάλλον. Ετσι, μετά από πολλές περιπέτειες, ανάμεσα στις οποίες και ο εγκλεισμός του στο αναμορφωτήριο, κατορθώνει να φθάσει επιτέλους στην θάλασσα
Κοιτάζοντας από απόσταση, την απόσταση που δίνει ο χρόνος, μια ταινία σαν «400 Χτυπήματα», ίσως δεν μπορείς να νιώσεις την ορμή με την οποία άλλαξε το σινεμά, αλλά καταλαβαίνεις απόλυτα το γιατί μια ταινία σαν αυτή μπορεί να ορίζει ένα πριν κι ένα μετά.
Δεν είναι μόνο η αυτοβιογραφική αλήθεια της, η αφοπλιστική λιτότητα της, η επώδυνα σαφής συνειδητοποίηση ότι δεν είναι o νεαρός ήρωας της που δεν μπορεί να ενταχθεί στον κόσμο, προβληματικός, είναι τα πάντα γύρω του που παραπαίουν προς το λάθος.
Ομως η ταινία του Τριφό, ένα ντεμπούτο που ήρθε να δικαιώσει τα συχνά εμπρηστικά κείμενα, που είχε στο παρελθόν υπογράψει εναντίον ενός ατσαλάκωτα αδιάφορου γαλλικού σινεμά, δεν είναι αυτό που θα περίμενες από ένα φιλμ που έχει σαν ήρωα έναν μικρό επαναστάτη.
Γιατί ο Αντουάν Ντουανέλ, δεν ζητά να αλλάξει τον κόσμο, αλλά συνεχίζει να κολυμπά ενάντια σε ένα ρεύμα που τον σπρώχνει προς τον χαμό των ονείρων, της ατομικότητας, του αυθορμητισμού του.
Κι αν το φιλμ μιλά για το σχολείο, την οικογένεια, το σωφρονιστικό σύστημα, την ελευθερία, δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από μια «ταινία καταγγελίας». Δεν ενδιαφέρεται να καταδείξει όλα όσα είναι στραβά, νοιάζεται μόνο να δώσει στον μικρό Αντουάν το χάδι που ο κόσμος του έχει στερήσει, να του προσφέρει μια οικογένεια μέσα στα βλέμματα των θεατών που επιτέλους τον καταλαβαίνουν.
Πέρα από τον τρόπο με τον οποίο άναψε τη σπίθα της nouvelle vague, την φρεσκάδα, την νεοτερικότητα, την πνοή ενός διαφορετικού αέρα που έφερε στο σινεμά το φιλμ του Τριφό, η αληθινή του σημασία, δεν έχει στην πραγματικότητα να κάνει με την ιστορία του σινεμά. Αντίθετα έχει απόλυτα να κάνει με την βαθιά ανθρωπιστική του ματιά, με την καθαρότητα των προθέσεων, με τον τρόπο που άγγιξε τον ήρωα και τους θεατές του.
Και τους άλλαξε για πάντα.
