Ο Σώτος Ζαχαριάδης είναι πράγματι ένας πολυπράγμων καλλιτέχνης. Ξεκίνησε ως ζωγράφος δρόμου, στην Ελλάδα και στο Βερολίνο, αλλά ποτέ δεν περιορίστηκε μόνο στη ζωγραφική. Πειραματιζόταν και με την μουσική (ζωγράφιζε μουσικούς της τζαζ, όσο εκείνοι έπαιζαν σε live εμφανίσεις, ως μέρος του δρώμενου). Ή, ένα εν εξελίξει έργο του ολοκληρωνόταν, συνόδευε κι ενέπνεε με τη σειρά του τον μονόλογο μίας ηθοποιού στο θέατρο. Για περισσότερο από 30 χρόνια, η καλλιτεχνική του έμπνευση τον οδηγεί σε μονοπάτια ελεύθερα: από τη ζωγραφική στη γλυπτική, από την χαρακτική στις εγκαταστάσεις, από τη συγγραφή βιβλίων στην ρεμπέτικη μουσική - παίζει και τραγουδάει με παρέες μουσικών στα στέκια της Θεσσαλονίκης.
Το ντοκιμαντέρ αυτό είναι μία σειρά από συνεντεύξεις, όπου ο ίδιος αφηγείται τη ζωή και την καριέρα του, αλλά και μαρτυρίες φίλων καλλιτεχνών της Θεσσαλονίκης, που εξηγούν γιατί τον θεωρούν έναν από τους ελάχιστους αυθεντικούς καλλιτέχνες.
Παρακολουθώντας τις αφηγήσεις του Σώτου Ζαχαριάδη, καταλαβαίνουμε απόλυτα γιατί κάποιος θα επιθυμούσε να αποτυπώσει τη δουλειά και την προσωπικότητά του σ' ένα ντοκιμαντέρ. Ο Αθάνατος Αθανασίου, με επισκέψεις στο ατελιέ του, κι ερωτήσεις που τον καθοδηγούν για να μάς εξιστορήσει την καριέρα του, επιτυγχάνει να μάς συστήσει τον, πράγματι, πολύ ενδιαφέροντα καλλιτέχνη.
Κινηματογραφικά όμως, το ντοκιμαντέρ δεν έχει το ίδιο ενδιαφέρον. Μοιάζει με μία μεγάλη συνέντευξη, που ντύνεται στατικά από τους πίνακες του ζωγράφου, ή το ξεφύλλισμα των βιβλίων του. Ελάχιστα η δράση βγαίνει εκτός του στούντιο (κι αυτό μετά από μία ολόκληρη ώρα), όταν τον βλέπουμε να τραγουδά με τις παρέες του στα κουτούκια της Θεσσαλονίκης, ή η συνέντευξη συνεχίζεται στα καφέ της πόλης.
Οι μαρτυρίες φίλων, καλλιτεχνών, μουσικών της πόλης, έχουν περιοριστεί στην αρχή και το τέλος του ντοκιμαντέρ, όταν στιγμιότυπα από ένα πάρτι γενεθλίων του, τούς συναντά όλους μαζί. Ενδιάμεσα, η αφήγηση και οι εικόνες είναι εγκλωβισμένες σε κάτι που μοιάζει με τηλεοπτικό αφιέρωμα ενός talk show τέχνης.
Το κέρδος του θεατή είναι η γνωριμία του με τον Σώτο Ζαχαριάδη. Για έναν τόσο λούμπεν καλλιτέχνη και άνθρωπο όμως, είναι κρίμα το καλλιτεχνικό στίγμα του να αποτυπώνεται στη μεγάλη οθόνη τόσο συμβατικά.
