Eνα νεαρό και έξυπνο Γέτι ανακαλύπτει κάτι που πίστευε πως δεν υπήρχε – έναν άνθρωπο. Τα νέα για τον «Μικροπόδαρο» του φέρνουν δόξα και μια ευκαιρία να κερδίσει το κορίτσι των ονείρων του.

Είναι ελάχιστες εκείνες οι ταινίες κινουμένων σχεδίων οι οποίες έχουν τολμήσει να παρεκκλίνουν από την πορεία τους, για να προσφέρουν κάτι παραπάνω από διασκέδαση τόσο στους μικρούς όσο και στους μεγάλους θεατές, αγγίζοντας πιο σοβαρά θέματα και δίνοντας ταυτόχρονα τροφή για σκέψη. Το παράτολμο σε αυτή την περίπτωση είναι ότι πολλές από αυτές δύσκολα καταφέρνουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στα δυο, χωρίς να καταφύγουν σε ανούσια κηρύγματα ή να γελοιοποιούν τα όσα θέλει να πουν.

Κάτι ανάλογο προσπαθεί να κάνει και ο «Μικροπόδαρος» ο οποίος, αν και ξεκινάει αρκετά αθώα και με παιχνιδιάρικη διάθεση, με ένα τραγούδι και με πρωταγωνιστές αρκετά αξιολάτρευτα γέτι, γρήγορα δείχνει ότι φιλοδοξεί να είναι κάτι περισσότερο από όλα αυτά. Σχεδόν από το πουθενά, μηνύματα όπως το να αμφισβητούμε τα πάντα γύρω μας, για την αλήθεια που όσο κι αν πονάει είναι πάντα καλύτερη από μια ζωή μέσα στο ψέμα, ή ακόμα για την θρησκεία και την κυβέρνηση που προσπαθούν να χειραγωγήσουν τον λαό, αλλά και (το κλασικό πλέον) να μην φοβόμαστε ό,τι ξένο, μοιάζουν να πέφτουν κάπως βαριά για τα μικρά παιδιά.

Μπορεί το σενάριο της ταινίας - βασισμένο στο παιδικό βιβλίο του Σέρτζιο Πάμπλος «Yeti Tracks» - να έχει καλές προθέσεις, δείχνει όμως ανήμπορο να σηκώσει στους ώμους του ένα τόσο βαρύ φορτίο. Κι αυτό γιατί το νιώθεις ότι σε πολιορκεί με μηνύματα που αυτομάτως αποδυναμώνονται, που ποτέ δεν βρίσκουν αντίκτυπο, και χάνονται μέσα στην απλοϊκότητα που το σενάριο τα μετατρέπει για να γίνουν πιο εύπεπτα στον ανήλικο κοινό της. Οι πιο μεγάλοι ίσως καταφέρουν να πιαστούν από μια-δυο ατάκες οι οποίες θα τους κάνουν να σκεφτούν. Και το βιαστικό, μοραλιστικό της φινάλε, σίγουρα δεν βοηθάει και τόσο την κατάσταση.

Αυτό που η ταινία καταφέρνει να πετύχει είναι να διασκεδάσει, τουλάχιστον τους μικρούς θεατές της, με τα αστεία της και την ευχάριστη ατμόσφαιρά της. Τα gags βρίσκουν τον στόχο τους, όταν δεν το παρατραβάνε, όπως το πως ακούνε τα γέτι τους ανθρώπους όταν μιλάνε (και το ανάποδο) ή η σκηνή στη σπηλιά, αν και τα (ελάχιστα) καινούργια τραγούδια, με μόνη διασκευή το «Under Pressure» των Queen με τον Ντέιβιντ Μπόουι, δεν φτάνουν ποτέ σε επίπεδο εκείνα της Disney, και σίγουρα δεν καταφέρνουν να σου μείνουν στο μυαλό ούτε μετά το τέλος της ταινίας.

Ο «Μικροπόδαρος» θα μπορούσε να σταθεί στο... ύψος του αν επικεντρωνόταν σε ένα, ή τουλάχιστον αρκετά λιγότερα, από τα τόσα πράγματα που ήθελε να πει. Τώρα όμως η ταινία μοιάζει περισσότερο να μπερδεύει παρά προκαλεί κριτική σκέψη και, όπως και τα αξιαγάπητα γέτι της, ζει πάνω από τα σύννεφα όπου τα πάντα δείχνουν απλοϊκά και ρόδινα, χωρίς όμως να προσπαθεί να κοιτάξει ποτέ τι πραγματικά συμβαίνει κάτω από όλα αυτά.

[Η ταινία προβάλλεται και μεταγλωττισμένη και στα ελληνικά, αλλά αναζητήστε την και σε μια από τις λίγες αίθουσες που θα την προβάλουν στα αγγλικά με τις φωνές των Τσάνινγκ Τέιτουμ, Τζέιμς Κόρντεν, Ζεντάγια, Κόμον, ΛεΜπρον Τζείμς και Ντάνι ΝτεΒίτο. Ισως έτσι διασκεδάσετε λίγο παραπάνω.]