Ο πατριάρχης Εμίλ πέθανε και οι συγγενείς συγκεντρώνονται τρεις μέρες μετά την τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία της Charlie Hebdo και σαράντα ημέρες μετά το θάνατο του πατέρα του στο μικρό διαμέρισμα της οικογένειας για το μνημόσυνο των 40 ημερών. Κεντρικός ήρωας ο γιος του Λάρι, ένας νευρολόγος γιατρός που καταφθάνει με την γκρινιάρα γυναίκα του Σάντρα (η οποία ονειρεύεται διακοπές σε εξωτικά μέρα και κάπου εκεί κρύβεται και το κλειδί του τίτλου) για να συναντήσει την τυπική βαλκάνια μάνα, τον στρατιωτικό αδελφό του, την κομμουνίστρια γειτόνισσα, την απατημένη θεία, τον βίαιο θείο, τον μικρό ξάδελφο που αρέσκεται να παρακολουθεί και να αναλύει πολιτικές θεωρίες συνωμοσίας για τα μεγάλα γεγονότα που συγκλονίζουν Ανατολή και Δύση.
Εγκλειστοι σε αυτό το διαμέρισμα κι εμείς, περιμένουμε τον αργοπορημένο ιερέα και τη στιγμή του δείπνου, σ' ένα τραπέζι που στρώνεται και ξεστρώνεται, σε κατσαρόλες που ανοίγουν και κλείνου, σε έθιμα που τηρούνται ή όχι. Αυτό το μωσαϊκό χαρακτήρων, οι συζητήσεις, οι καυγάδες, οι εξομολογήσεις, οι μικρές, ασήμαντες στιγμές τους μάς δίνουν την εικόνα όσων ο Εμίλ άφησε πίσω. Τη ζωή.
Ο Κρίστι Πουίου («Ο Θάνατος του Κυρίου Λαζαρέσκου», «Aurora») επιστρέφει με μία ταινία εξαντλητικής είναι η αλήθεια παρατήρησης και σύγχρονου νεορεαλισμού (τόσο υπογραμμισμένου βέβαια που καταλήγει ως απόλυτο στυλ). Με την κάμερα στριμωγμένη μαζί μας και με τους 16 - μετρήσαμε - χαρακτήρες στο μικροαστικό διαμέρισμα του μνημοσύνου επί τρεις ώρες, ο Πουίου τεστάρει τις δυνατότητες των μονοπλάνων του να ακολουθήσουν και να καταγράψουν την κινηματογραφική αλήθεια, αλλά και την υπομονή των θεατών του να την παρακολουθούν.
Είναι γεγονός: το σενάριό του θα μπορούσε να κάνει τον πλήρη κύκλο του και σ' ένα δίωρο. Ομως ποιος μπορεί να υποδείξει σ' έναν σκηνοθέτη που επιχειρεί ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα πόσες ανάσες να βγάλει, πόσα κομμάτια του παζλ να αφαιρέσει, σε μια ταινία-ψηφιακό μικροστιγμών; Γιατί μέσα από αυτούς τους φαινομενικά άσχετους πολιτικούς διαλόγους, τις οικογενειακές κόντρες, τις τυπικές διαταραγμένες σχέσεις, τον πόνο, τα ψέματα, την οργή, την ντροπή, την απογοήτευση, εμείς σταδιακά αναγνωρίζουμε την παγκοσμιότητα των σχέσεων, των οικουμενικών οικογενειακών θεμάτων, της ατέλειας της ανθρώπινης φύσης.
Ανθρωποι μπαινοβγαίνουν σε δωμάτια ανοίγοντας και κλείνοντας πόρτες. Ενα θέμα θάβεται, άλλο προκύπτει. Κλαίνε για όσα απασχολούν τις δικές τους μικρές αποτυχίες, θρηνούν για τους δικούς τους καθημερινούς θανάτους, ψάχνουν απαντήσεις - σε πολιτικές θεωρίες συνωμοσίας, στη θρησκεία, στις παραδόσεις, στα έθιμα, στις ιεροτελεστίες, στην ιατρική, στην πολιτική, στην αγάπη. Ολα τους προδίδουν, όλα είναι τρωτά, θνητά. Γελάνε, εκεί στο επικήδειο τραπέζι, με τον παραλογισμό όλων.
Δεν υπάρχει Παράδεισος, δεν υπάρχουν διακοπές από την πραγματικότητά μας, δεν υπάρχει SieraNevada. Υπάρχει μόνο το τώρα. Η ζωή σου όπως την ορίζεις αυτή τη στιγμή.
