Στους New York Times, εκεί όπου παραδοσιακά γράφεται δημοσιογραφική ιστορία, δυο γυναίκες ρεπόρτερ, η Μέγκαν Τούι και η Τζόντι Κάντορ, ερευνούν μια φήμη, μια διαπίστωση που προκύπτει από μισές, κρυφές κουβέντες, για να στοιχειωθετήσουν ένα άρθρο: κάποιος από τους ισχυρότερους άντρες του Χόλιγουντ (ίσως ο Χάρβεϊ Γουάινστιν;) έχει επανειλημμένα παρενοχλήσει, ίσως και βιάσει, σίγουρα πολλαπλά αποζημιώσει χρηματικά, νεαρές φερέλπιδες ηθοποιούς ή συνεργάτες του. Μόνο που καμιά δεν τολμά να τον καταγγείλει επώνυμα, σίγουρα όχι μόνη. Ισως όλες μαζί.
Η Μαρία Σρέιντερ (του «Unorthodox»), μεταφέρει στην οθόνη την πραγματική δημοσιογραφική έρευνα των Τούι και Κάντορ, που οδήγησε όχι μόνο στις μηνύσεις κατά του Γουάινστιν, αλλά στην έκρηξη του κινήματος #MeToo και στην επαναδιαπραγμάτευση της θέσης της γυναίκας στον επαγγελματικό χώρο. Η ταινία της επικεντρώνεται, από τη μια πλευρά, στο σύμπαν του Τύπου, την αξιοπιστία, την εξουσία, τη δύναμη μιας αποκαλυπτικής, σωστά διασταυρωμένης, είδησης. Κι από την άλλη στις δυο δημοσιογράφους, την πορεία τους, τη βασανιστικά φειδωλή εύρεση στοιχείων, την προοδευτική ολοκλήρωση ενός κολάζ εγκλημάτων.
Σε σχέση, ωστόσο, με τα πραγματικά συμβάντα και τη σημασία τους στη σύγχρονη ιστορία, το σενάριο της ταινίας είναι μάλλον άνευρο, υφασμένο μαζί με μια μελιστάλαχτη γλυκύτητα, μια αίσθηση παρωχημένου μελό (ειδικά στα άχρηστα φλας μπακ), μια αφηγηματική αδυναμία. Οι δυο πρωταγωνιστικές ερμηνείες είναι επίπεδες, οι προσωπικότητες των ηρωίδων προσεγγίζονται μόνο επιδερμικά, με αφελείς συζητήσεις και κεντρικό χαρακτηριστικό αποκλειστικά και μόνο ότι είναι «μάνες». Φλατ οσκαρικό υλικό για την επερχόμενη σεζόν των βραβείων η ταινία, λειτουργεί περισσότερο ως μια - πάντα συγκινητική, στην αληθινή της διάσταση - υπενθύμιση μιας συγκλονιστικής κοινωνικοπολιτικής κίνησης που έφερε αλλαγή στη σημερινή εργασιακή δομή, όχι λιγότερο με την εμφάνιση της (πραγματικής) Ασλεϊ Τζαντ, μιας από τις πρωτοστάτριες των επώνυμων καταγγελιών.
