Μια παρέα από έξι κολλεγιόπαιδα ετοιμάζονται να περάσουν ένα σαββατοκύριακο στη λίμνη της περιοχής, κάνοντας μπάνιο και, αν είναι τυχεροί, σεξ. Μόνο που δεν είναι τυχεροί και αντί για fun συναντούν έναν αιμοβόρο καρχαρία. Πώς βρέθηκε μέσα στη λίμνη, πώς θα σώσουν τον φίλο τους που έχασε το χέρι του και πώς θα αποφύγουν τους απειλητικούς rednecks που τους έχουν πάρει στο κατόπι;
Η ιδέα του καρχαρία που παραμονεύει μέσα στο νερό ήταν και είναι μια από τις τρομακτικότερες εικόνες στην ιστορία του τρόμου. Μεταφέροντας τα κοφτερά σαγόνια σε 3D, ο τρόμος πολλαπλασιάζεται. Σκεπάζοντας το νερό με το σκοτάδι της νύχτας εκσφενδονίζεται στα ύψη.
Αλλά όχι ακριβώς. Μια και εκτός από αντικείμενο του φόβου και σκηνοθετική ένταση (ο Ντέιβιντ Ρ. Ελις πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως stuntman κι έχει σκηνοθετήσει το «Snakes in a Plane» και τα «Final Destination»), ο τρόμος για να χτιστεί χρειάζεται κι ένα σενάριο. Και το σενάριο του «Shark Night» είναι τόσο ανόητο που μάλλον σε κάνει να γελάς παρά να τρομάζεις. Τα υγρά κορίτσια με τα μπικίνι (μάλλον σε μια τέτοια ταινία χρειάζονται λίγο πληθωρικότερα χαρίσματα, όπως του «Piranha») και τα καλογυμνασμένα αγόρια (ακόμα και ο σπασίκλας της τάξης είναι φέτες!) είναι εκεί, τα κινητά, φυσικά, δεν έχουν σήμα, το αίμα, τα κοντινά στον καρχαρία με το τεράστιο ανοιχτό στόμα σου κόβουν για λίγο την ανάσα, όμως άλλα τόσα στοιχεία που δε στέκουν σε πετούν έξω από τη βάρκα.
Ακόμα χειρότερα: υπάρχει και… ηθική πλευρά! Από σέξι college movie τρόμου, το «Shark Night» μετατρέπεται γρήγορα σε «Deliverance», όπου τα μορφωμένα πλουσιόπαιδα δεν έχουν θέση στη φύση και καταδιώκονται από αλκοολικούς, βίαιους και βρωμερούς rednecks. Κι αυτό, μόνο μέχρι να μπει και το κοινωνικό κατηγορώ στη μέση, ότι δηλαδή εάν η βία καταναλώνεται με ευκολία από 8χρονα στο ίντερνετ, σημαίνει ότι στην πραγματικότητα ο σύγχρονος άνθρωπος την αποζητά. Κι αυτό λέγεται «ηθικός σχετικισμός». ΟΚ, αλλά εμείς ήρθαμε να δούμε πόδια και χέρια να κόβονται από τα δόντια του καρχαρία.
Δυστυχώς για το «Shark Night 3D», για τον τρόμο του βυθού, μετά από ταινίες σαν τα «Σαγόνια του Καρχαρία», αλλά ακόμα και το «Open Water», δεν αρκούν τα υποβρύχια πλάνα και η απειλητική μουσική. Χρειάζεται και κάποια ευρηματικότητα.
