Το animation στούντιο των Hanna-Barbera μεσουράνησε με τις σειρές κινουμένων σχεδίων του στους τηλεοπτικούς δέκτες ολόκληρου του κόσμου από την δεκαετία του '70 ως και του '90. Ομως σχεδόν καμία από αυτές δεν είχε το αντίκτυπο στην ποπ κουλτούρα του «Scooby Doo», της σειράς με τις περιπέτειες τεσσάρων φίλων και του σκύλου τους, ενός μολοσσού με το όνομα Σκούμπι Ντου, οι οποίοι αναλάμβαναν να λύσουν υπερφυσικά μυστήρια.
Με αρκετά μονοδιάστατους χαρακτήρες οι οποίοι, παρόλο την πάροδο του χρόνου και με τα όποια στερεότυπά τους (ο Φρεντ ένας αθλητικός τύπος χωρίς μυαλό και αρχηγός της ομάδας, η Δάφνη η γοητευτικά όμορφη και η πιο αφελής, η Βίλμα η nerdy και έξυπνη της παρέας, και ο Σάγκι ένας χίπις καρικατούρα και ο πιο ατσούμπαλος), κατάφεραν όχι μόνο να αγαπηθούν από τον κόσμο αλλά και να μείνουν διαχρονικοί, σε μια σειρά μάλιστα η οποία πρόσφατα έκλεισε τα 51 της χρόνια με αρκετά reboots τόσο τηλεοπτικά όσο και κινηματογραφικά.
Το «Scoob!», η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων του franchise, αποτελεί άλλη μια προσπάθεια να συστηθεί μια ολόκληρη νέα γενιά στους χαρακτήρες της αγαπημένης αυτής σειράς και τις ιστορίες τους, και στην ουσία πρόκειται για την origin ιστορία για το πως ο Σάγκι γνώρισε τον Σκούμπι, αλλά και για την πρώτη τους μεγάλη υπόθεση η οποία είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία της ομάδας Mystery Inc. Μόνο που κι ενώ προσπαθεί να κάνει τα πάντα πιο εντυπωσιακά και πιο επικά, για να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες μιας κινηματογραφικής παραγωγής, δημιουργώντας μάλιστα κι ένα ενιαίο σύμπαν των σειρών των Hanna-Barbera εισάγοντας χαρακτήρες όπως τον Ντικ Ντάσταρντλι από το «Wacky Races» και τον Blue Falcon, καταλήγει ως ένα μεγάλο και αδιάφορο επεισόδιο της σειράς με άχαρο animation, κλισέ μηνύματα για την φιλία και όλα αυτά πακεταρισμένα μέσα σε μια βαρετή και ασυνάρτητη συσκευασία υπερηρωικής περιπέτειας.
Από την αρχή η ταινία πασχίζει να βρει τον ρυθμό της, καθώς βρίσκεται σε ένα συνεχή πόλεμο για να ικανοποιήσει τους παλιούς φαν με κλασικές ιδέες από την σειρά (η ομάδα η οποία λύνει υπερφυσικά μυστήρια) αλλά ταυτόχρονα και τους καινούργιους (με σεναριακές τροπές οι οποίες φαίνεται να ταιριάζουν περισσότερο σε υπερηωικές ταινίες της Marvel) με το αποτέλεσμα όμως να μην αφήνει κανέναν απόλυτα ευχαριστημένο. Οι χαρακτήρες δεν εξελίσσονται ποτέ παραπάνω από την γνώριμη χάρτινη υπόσταση του πρωινού cartoon (αν και υπάρχουν κάποιες στιγμές που προκαλούν γέλιο φανταζόμαστε κυρίως σε παιδιά πολύ μικρής ηλικίας) και το σενάριο μοιάζει να είναι γραμμένο στο πόδι, κουράζοντας και μπερδεύοντας το κοινό του παρά διασκεδαζοντάς το.
Μπορεί όλα αυτά να μην είχαν και τόση ιδιαίτερη σημασία εάν το θέαμα ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακό, η δράση καταιγιστική και το animation να μην έδειχνε σε στιγμές τόσο απαρχαιωμένο και απλά διεκπεραιωτικό. Και αυτό είναι ίσως το επόμενο μεγάλο μυστήριο που θα χρειαστεί να λύσει η scooby gang: την κατάρα της κινηματογραφικής μεταφοράς του «Scooby Doo».
