Προφανώς οι δημιουργοί του «SAS: Red Notice» δεν πίστεψαν ποτέ ότι η παρουσία του Τομ Γουίλκινσον και του Αντι Σέρκις θα έπειθε πως η ταινία που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Αντι ΜακΝαμπ (ψευδώνυμο του στρατιώτη του πεζικού Στίβεν Μπίλι Μίτσελ) είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι: μια φτηνή (με κάθε έννοια) απόπειρα ενός ψυχολογικού (πέστο και αστυνομικού ή πολεμικού) θρίλερ που εξαντλείται σε ανούσιες σκηνές δράσης, συν ένα (γιατί;) πέπλο δραματουργικού ντελιρίου περί αγάπης, σχιζοφρένειας και λοιπών (θανάσιμων) αμαρτημάτων.
Πιστό στη λογική του πάλαι πότε «straight to video» που τώρα ισοδυναμεί (αν και όχι καταχρηστικά, αφού υπάρχουν λαμπρές έως και λαμπρότατες εξαιρίεσεις) με τις απευθείας κυκλοφορίες σε streaming, το φιλμ του Μάγκνους Μάρτενς (με τηλεοπτική θητεία από «Walking Dead» μέχρι «12 Monkeys») ξεκινάει και τελειώνει έχοντας μπερδέψει αδικαιολόγητα τον θεατή με ανατροπές που δεν ανανεώνουν κανένα ενδιαφέρον στην χιλιοειδωμένη υπόθεση, αλλά και μια τόσο κολλημένη στα 80s αισθητική και κυρίως φιλοσοφία που αντί να υποστηρίξει την όποια cult υστεροφημία της, μάλλον αναδεικνύει το σεναριακό, σκηνοθετικό, ολοκληρωτικό έλειμμά της.
Οι «Μαύροι Κύκνοι» είναι μια ιδιωτική πολεμική εταιρία (;) που αποτελείται από τον ιδρυτή της Γουίλιαμ Λούις και τα δυο του παιδιά, την σαφώς ικανότερη Γκρέις και τον σαφέστατα «χαμένο κορμί» Ολιβερ. Οι τρεις τους μισθώνονται από τις κρατικές Ειδικές Δυνάμεις για να «διευκολύνουν» την δίοδο ενός αγωγού αέριου μέσα από ένα χωριό στη Γεωργία, κοινώς να εξοντώσουν όλους τους κατοίκους που αντιδρούν και να ανοίξουν δρόμο στην άνευ όρων εκμετάλλευση. Το βίντεο με τη «σφαγή» θα διαρρεύσει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας θα ζητήσει τη θανάτωση του Λούις, ενώ ο Τομ Μπάκιγχαμ, ένας πράκτορας των Ειδικών Δυνάμεων σε διαθεσιμότητα θα πέσει θύμα της τρενοπειρατείας που θα οργανώσει η Γκρέις και θα γίνει ο άνθρωπος - κλειδί για τη σωτηρία των επιβατών και της αγαπημένης του Σόφι.
Τι σημασία έχει πραγματικά να ξέρεις ή να καταλάβεις περισσότερα, όταν εκτός από ελάχιστα ψήγματα δράσης στις σκηνές του τρένου που έχει σταματήσει στη σήραγγα της Μάγχης - μεταξύ Λονδίνου και Παρισιού, η υπόλοιπη ταινία είναι μια παράθεση φτηνών action σκηνών, κακής σκηνοθεσίας, ανόητων σεναριακών σοφιστειών (που δεν μοιάζουν να εξαντλούνται ποτέ και ούτε τις πιο… ακατάλληλες στιγμές) και ερμηνειών που (ακόμη και από αυτούς τους Τομ Γουίλκινσον και Αντί Σέρκις) αγγίζουν τα όρια του «χειρότερα δεν γίνεται».
Το χειρότερο; Ναι, υπάρχει. Είναι μια λογική παρωχημένης αντίληψης για τον ανδρισμό, τον ηρωισμό, τον κόσμο και τη σύγχρονη διαπλοκή, αλλά και μια απόπειρα εξιδανίκευσης ηρώων που δεν έχουν τίποτα ενδιαφέρον (παρά το πόσο ανελέητα κλισέ είναι γραμμένοι), όπως η Γκρέις της υπερεκτιμημένης (και αποτυχημένης Batwoman) Ρούμπι Ρόουζ η οποία ποζάρει καταπληκτικά ως action woman χωρίς να προσδίδει τίποτα περισσότερο ενδιαφέρον από αυτό.
Αδιάφορη κι αυτή όπως ολόκληρη η δίωρη ταινία του Μάρτενς, (σε) εξαντλεί πολύ πριν κορυφωθεί (:) κυρίως λόγω της αδιανόητης μετριότητας της. Ούτε καν κάκιστη, στέκει σαν ένα δείγμα σινεμά που θα λέγαμε ότι δεν υπήρχε πλέον κανένας λόγος να ξαναδούμε στο σινεμά. Φεύ…
