To «Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα» ήταν μια από αυτές τις αναπάντεχα υπέροχες ταινίες της Disney, ένας πραγματικός φόρος τιμής στα video games, είτε αυτά που παίζαμε για ώρες χαλώντας περιουσίες στα «ουφάδικα» της γειτονιάς μας, είτε αυτά που παίζουμε τώρα πια σε κάποια κονσόλα ή στον υπολογιστή στο σπίτι μας. Ταυτόχρονα και μια βαθιά, απέριττα, συγκινητική ιστορία για το ότι πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας, να μην το βάζουμε κάτω μπροστά στις δυσκολίες της ζωής, και να προσπαθούμε ξανά και ξανά μιας και ένα «game over» δεν σημαίνει το τέλος.

Αλλά αν το «Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα» άντεχε στη σύγκριση (και όχι μόνο λόγω... παιχνιδιών) με το πρώτο «Toy Story» της Pixar, τότε η συνέχειά της, το «Ραλφ Εναντίον Ιντερνετ», δεν στέκεται στο ύψος του αριστουργηματικού «Toy Story 2». Και αυτό όχι γιατί πρόκειται για μια απαραίτητα λιγότερο καλή ταινία. Απεναντίας μάλιστα, οι νέες περιπέτειες του Ραλφ και της Βανέλοπη είναι αρκετά διασκεδαστικές και αστείες. Απλά δεν έχουν κάτι νέο να πουν...

Από την αρχή της ταινίας, μεταφερόμαστε και πάλι στο μαγικό κόσμο των video games, όπου όταν το παιχνίδι Sugar Rush της Βανέλοπη χαλάει, οι χαρακτήρες του αναγκάζονται να μείνουν άστεγοι και προσπαθούν να βρουν σπίτι σε άλλα παιχνίδια του υπάρχουν στο ουφάδικο του Λίτγουακ. Μια αρκετά ενδιαφέρουσα προσέγγιση για την ιστορία, μια εμφανής αλληγορία για την τωρινή μεταναστευτική κρίση. Μια προσέγγιση όμως που μένει μόνο στα χαρτιά και σχεδόν αμέσως χάνεται, με την ταινία να μας ανοίγει τις πύλες στις απολαύσεις (αλλά και τους κινδύνους) του διαδικτύου.

Ενα ίντερνετ που απεικονίζεται ως μια ατελείωτη και πυκνοκατοικημένη μεγαλούπολη, με εταιρείες και μάρκες, από τα Amazon και Google μέχρι τα Facebook και e-bay, να αποτελούν τα κτήριά της που δεσπόζουν στο πάνω, αρκετά φωτεινό και πολύχρωμο, μέρος της, με πουλάκια στα δέντρα της να τιτιβίζουν tweets, και με τα avatar των χρηστών ως κατοίκους της. Με φόντο την διαδικτυακή αυτή κοινότητα, το σενάριο του Ραλφ αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Η νέα αυτή πίστα μπορεί να μην έχει τις ρίζες της τόσο στα video games, αλλά μέσω αυτής η Disney ρίχνει μια πιο διασκεδαστική ματιά στα social media, τα memes που έχουν κατακλύσει τη ζωή μας, και τα viral videos, ως ένα πραγματικό μουσείο της ποπ κουλτούρας του σήμερα.

Οι ιδέες είναι πολλές και υπάρχουν όλες εκεί, και μερικές είναι αρκετά καλές, αλλά το σενάριο δεν εμβαθύνει ποτέ σε καμία από αυτές. Μοιάζει σαν να θέλει σατιρίσει τη φρενίτιδα των νέων με τα social media και τα εμμονή τους με τα likes, αλλά μένει μόνο στο να πει ένα δυο αστεία πάνω σε αυτά. Ακόμα και όταν η ταινία ασχολείται με την πιο σκοτεινή πλευρά του διαδικτύου, παρουσιάζοντάς μας ένα αρκετά αποστειρωμένο και φιλικό προς τα παιδιά dark web γεμάτο από σκοτεινούς χαρακτήρες όπου κάποιος μπορεί να βρει τα πάντα, αλλά και τους κινδύνους του online bullying, το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει δεν μοιάζει να έχει το αντίκτυπο που θα έπρεπε.

Υπάρχουν «κλασικές» στιγμές με τον «Ραλφ» να κερδίζει αρκετούς πόντους, όπως όταν επιστρέφει στις video game ρίζες του για να σατιρίσει ένα massive multiplayer online game με θανατηφόρους αγώνες ταχύτητας, φόρος τιμής στο Grand Theft Auto. Ή η σκηνή με τις πριγκίπισσες της Disney (προσπαθήστε να την απολαύσετε στα αγγλικά, μιας και όλες οι πριγκίπισσες επιστρέφουν με τις αυθεντικές φωνές τους), ίσως μια από τις πιο αστείες και καλύτερες σκηνές που έχουν γραφτεί για ταινία της Disney. Είναι τόσο meta όσο θα έπρεπε να είναι για να γίνει ακόμη πιο ξεκαρδιστική, και οι αναφορές της δείχνουν, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το πόσο ξεπερασμένοι και κλισέ είναι ακόμη και οι πιο κλασικοί χαρακτήρες της ιστορίας των κινουμένων σχεδίων.

Στο επίκεντρο όλων βρίσκεται η σχέση μεταξύ του Ραλφ και της Βανέλοπη, η οποία είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια της. Μια φιλία μεταξύ δυο ανθρώπων που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον, αλλά ταυτόχρονα έχουν διαφορετικούς στόχους στην ζωή, με τον Ραλφ να θέλει τα πράγματα να μείνουν ως έχουν, ενώ η Βανέλοπη να αναζητά συνεχώς το νέο κόσμο. Κάπως έτσι μαθαίνουν το πραγματικό νόημα της φιλίας, και ότι αν αγαπάς κάποιον πραγματικά τον αφήνεις να ακολουθήσει τα όνειρά του, ακόμα κι αν αυτά δεν είναι ίδια με τα δικά σου.

Οσο για την επόμενη πίστα την οποία πρέπει να περάσει ο «Ραλφ», αυτή της online εμπειρίας, προσφέρει μεν το γέλιο και την διασκέδαση που υπόσχεται, αλλά δεν φτάνει ποτέ στο στοίχημα της πρώτης ταινίας. Μπορεί και αξίζει να σπάσει τα ταμεία, αλλά σίγουρα όχι το ίντερνετ ή τις καρδιές μας, τουλάχιστον με τον τρόπο που το έκανε ο προκάτοχός του.