Η Ραμπιγιέ, Τουρκάλα μετανάστρια πρώτης γενιάς στη γερμανική Βρέμη, είναι φωνακλού, τσουπωτή, υπερδραστήρια (στην καθημερινότητά της χωρούν σπίτι, πλυντήρια, καθάρισμα, δουλειά, γυμναστήριο, αδιάκοπα μαγειρέματα, κεφτέδες και μπουρέκια), μια σύζυγος ενός αμέτοχου άντρα και μητέρα τριών αγοριών. Οταν το μεγαλύτερο απ' αυτά, ο Μουράτ, που πρόσφατα έχει δείξει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη μουσουλμανική θρησκεία, συλλαμβάνεται σε μια πτήση προς το Πακιστάν, η Ραμπιγιέ, κινώντας λυτούς και δεμένους, μαθαίνει ότι το αγόρι της κρατείται, χωρίς δίκη παρά μ' ένα σχηματικό στρατοδικείο, στο Γκουαντάναμο. Μαζί με τον δικηγόρο της, Μπέρνχαρντ Ντόκε - έναν διακεκριμμένο δικηγόρο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά τόσο συγκρατημένο όσο η Ραμπιγιέ είναι πληθωρική - είναι αποφασισμένη να φτάσει ως τον Πρόεδρο της Αμερικής για να του εξηγήσει πως, σίγουρα, κάποιο λάθος έχει γίνει.
Σκηνοθέτης με μεγάλο έργο στη Γερμανία (το «Μικρά Ψέμματα, Μεγάλες Απιστίες» του 2002 είναι η μόνη ταινία του που έχει προβληθεί, εξωφεστιβαλικά, στην Ελλάδα), ο Αντρέας Ντρέζεν, ταγμένος καλλιτεχνικά να σχολιάζει την κοινωνική ιστορία της χώρας του, καταπιάνεται αυτή τη φορά όχι μόνο με την παντοδύναμη Μάνα, αλλά και με την ανισότητα του πολίτη απέναντι στις Αρχές, τις πολιτικές δολοπλοκίες, τα συμφέροντα της εξουσίας. Η ταινία του κυλά με μια φόρμα ανάμεσα στο νομικό δράμα και τη σαπουνόπερα. Η άγκυρά του είναι η προσωπικότητα της Ραμπιγιέ, πληθωρική, αλαφροΐσκιωτη αλλά τελικά πολυεπίπεδη και πραγματίστρια, όπως, αριστουργηματικά, την ερμηνεύει η επίσης Γερμανο-Τουρκάλα κωμική, κυρίως, ηθοποιός, Μελτέμ Καπτάν (βραβευμένη, μαζί με το σενάριο της ταινίας, στην τελευταία Berlinale και υποψήφια στα Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Σε μια διαδρομή με κλασικές κινηματογραφικές αναφορές - όπως είναι το «αταίριαστο δίδυμο» Ραμπιγιέ και Μπέρνχαρντ, ή το αλά «Mr. Smith Goes to Washington» ταξίδι τους στην αμερικανική πρωτεύουσα - ο Ντρέζεν μοιάζει κατά στιγμές όχι απλώς να διακωμωδεί, αλλά και, ίσως ασυναίσθητα, ενίοτε εκνευριστικά, να κοροϊδεύει τη loud ηρωίδα του και την παλιομοδίτικη επιμονή της. Ωστόσο, εκτός από μια σπουδαία γυναικεία ερμηνεία, το φιλμ έχει στιγμές απολαυστικές, δυνατό πολιτικό λόγο και την ικανότητα να επιστήσει την προσοχή στους «αιώνιους κρατούμενους», φυλακισμένους ως και σήμερα, χωρίς κατηγορητήριο και δίκη, στην αμερικανική φυλακή στην Κούβα.
