Ο Ριότα έχει εργαστεί σκληρά όλη του τη ζωή, και πιστεύει ότι δεν υπάρχει κάτι που δε μπορεί να κάνει. Μέχρι που μια μέρα, η γυναίκα του δέχεται ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα από το νοσοκομείο. Ο 6χρονος γιος τους Κίτα, δεν είναι ο δικός τους. Το νοσοκομείο τους έδωσε το λάθος μωρό. Ο Ριότα πρέπει να πάρει μια απόφαση ζωής, αν θα επιλέξει το παιδί που μεγάλωσε ή το φυσικό του παιδί. Όταν έρθει σε επαφή με την οικογένεια που μεγαλώνει το βιολογικό του παιδί, θα αρχίσει να αμφισβητεί και το ρόλο του ως πατέρα...
Τα παιδιά μοιάζουν συχνά ακόμη και για τους γονείς τους, σαν μέλη μιας ανεξερεύνητης, παράξενης κοινότητας, σαν τους κατοίκους μιας διαφορετικής χώρας, για τον Χιροκάζου Κόρε-Εντα αποτελούν ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ελεύθερους από τα κλισέ και τους γνώριμους μηχανισμούς που συχνά ευτελίζουν τους ενήλικες ήρωες στο σινεμά ή γενικότερα την μυθοπλασία.
Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης έχει δείξει στο παρελθόν μέσα από ταινίες σαν το «Κανείς δεν Ξέρει», ότι ξέρει όχι μόνο να γράφει ενδιαφέροντες ρόλους για μικρούς ανθρώπους, αλλά και να καθοδηγεί τους ανήλικους ηθοποιούς του σε ερμηνείες εξαιρετικής ακρίβειας μα και αξιοθαύμαστου ρεαλισμού.
Το ίδιο κατορθώνει με απροσποίητη ευκολία και στο «Πατέρας και Γιος», κάνοντας τους χαρακτήρες των δύο αγοριών που μπλέχτηκαν στο νοσοκομείο και που τώρα φέρνουν τους γονείς τους απέναντι σε ένα δύσκολο δίλημμα, να μοιάζουν το συναισθηματικό κέντρο του φιλμ, δίχως να αποζητούν ποτέ την εύκολη συγκίνηση, ούτε να γίνονται υπερβολικά χαριτωμένοι.
Με μια ιστορία σαν αυτή, το πρώτο πράγμα που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς θα ήταν το μελόδραμα, ένα δακρύβρεχτο ηχηρό δράμα που ξέρει τον εύκολο δρόμο για την καρδιά και τους δακρυγόνους αδένες των θεατών. Μόνο που ο Κόρε-Εντα δεν ενδιαφέρεται καθόλου γα κάτι τέτοιο, παραδίδοντας στη θέση του, μια τρυφερή, συγκινητική μεν μα και μελαγχολικά χιουμοριστική ιστορία πάνω στην αγάπη και τους δεσμούς. Οικογενειακούς ή αίματος.
Κι όχι το ένα δεν έχει να κάνει με το άλλο όπως ανακαλύπτει ο κεντρικός του ήρωας, ο πολυάσχολος αρχιτέκτονας που μπερδεύει τον ρόλο του ικανού, με αυτόν του καλού πατέρα. Και ναι, ένα μήνυμα σαν αυτό για τον τρόπο που η αγάπη ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, χτίζεται σε κάτι πολύ πιο πολύπλοκο από την πατρότητα, μπορεί να ακούγεται εύκολο συμπυκνωμένο σε μία φράση, όμως το φιλμ σε βοηθά να την αντιληφθείς με έναν πιο ενδιαφέροντα και αποτελεσματικό τρόπο.
Το συναισθηματικό ταξίδι του Ριότα, οι ξεκάθαρες διαφορές του από τον άνθρωπο που μεγαλώνει τον βιολογικό γιο του, η αντίστιξη ανάμεσα στις δύο οικογένειες μπορεί κάπου κάπου να γίνονται υπερβολικά προφανείς, όμως ο Κόρε-Εντα ξέρει να κρατά τις ισορροπίες και να χτίζει στιγμές αξιοθαύμαστης συναισθηματικής καθαρότητας και χαμηλότονου μεγαλείου που δεν μπορείς παρά να του υποκλιθείς.
Περισσότερο από τους οικογενειακούς δεσμούς, για την σημασία της ανατροφής σε σχέση με την καταγωγή, ο Κόρε-Εντα μιλά εδώ για τους μηχανισμούς της αγάπης που μοιάζουν εξαιρετικά πιο πολύπλοκοι απ΄οτιδήποτε άλλο ακόμη και στην «ανιδιοτελή» εκδοχή τους, αυτή ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά. Κι ακόμη περισσότερο, μιλά για κάτι πιο εσωτερικό κι ενδιαφέρον, για όλα εκείνα που κρύβουμε στην καρδιά μας, για την μυστηριώδη διαδικασία που μας κάνει να ανοίγουμε μια αγκαλιά ή να οπισθοχωρούμε στον εγωισμό μας, για την συλλογική μα και ταυτόχρονα απόλυτα προσωπική, μαγική διαδικασία του να είμαστε άνθρωποι.
Κάτι που παρά τις ατέλειές του, το διαπεραστικό φιλμ του Κόρε-Εντα κατορθώνει να συλλάβει έστω και για μερικές στιγμές, μα που αρκούν για να κάνουν το ταξίδι να αξίζει.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Χιροκάζου Κόρε - Εντα στο Flix.
