Παράνομη μετανάστρια από την Ρωσία που ζει στο Βέλγιο με τον 14χρονο γιο της συλλαμβάνεται και κλείνεται σε ένα κέντρο εγκλεισμού. Προσπαθώντας με κάθε τρόπο να ξαναβρεί τον γιο της θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα απάνθρωπο σύστημα και την απειλή της οριστικής απέλασης.
Μοιάζει λογικό, σε μια εποχή που το μεταναστευτικό αποτελεί την μεγαλύτερη πληγή της υπό κρίση Ευρώπης, οι ταινίες που καταπιάνονται με τους παράνομους μετανάστες να προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στον δογματισμό και την αντικειμενικότητα. Η «Παράνομη» δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Καρπός μακροχρόνιας έρευνας του Ντεπάς γύρω από τα κέντρα υποδοχής παράνομων μεταναστών στο Βέλγιο, το φιλμ φιλοδοξεί να αποτελέσει μια αντικειμενική καταγραφή των συνθηκών του εγκλεισμού σε αυτά και ταυτόχρονα να αφηγηθεί την σπαρακτική ιστορία μιας γυναίκας που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε έναν απειλητικό κόσμο ανδρών.
Οσο κι αν όμως θέλει κανείς ως θεατής να επιβεβαιωθεί για τις άθλιες συνθήκες στις οποίες αναγκάζονται να επιβιώσουν οι παράνομοι μετανάστες ανά την Ευρώπη και την οτιδήποτε άλλο εκτός από ανθρωπινη συμπεριφορά των κρατικών μηχανισμών απέναντι τους, τόσο η «Παράνομη» χάνει τον ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό της προκειμένου να λειτουργήσει ως μια ταινία - καταγγελίας. Η σπαρακτική ιστορία της Τάνιας ισορροπεί αδέξια ανάμεσα στον σκληρό ρεαλισμό και τον ψυχολογικό εκβιασμό, χάνοντας σε καίριες στιγμές την αληθοφάνεια που μοιάζει απαραίτητη ακόμη κι όταν αυτά που κινηματογραφείς είναι απλά η σκληρή αλήθεια.
Ως αντίβαρο στην μονοδιάστατη ματιά του Ντεπάς λειτουργεί η ερμηνεία της Αν Κεσέν, μόνιμης ηθοποιού του σκηνοθέτη, που χρωματίζει πολυδιάστατα και με συνέπεια τις έννοιες μετανάστρια, γυναίκα, μητέρα. Η σκληρή, παγωμένη και ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινη ερμηνεία της καταφέρνει να μην παρασύρεται στιγμή από τους «εκβιασμούς» του σεναρίου και ταυτόχρονα πετυχαίνει να μεταφέρει από μόνη της την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα της εμπειρίας χωρίς τις επιτηδεύσεις στις οποίες καταφεύγει ο κινηματογραφικός φακός.
Αν πίσω από την κάμερα βρισκόταν κάποιος με τη ψυχραιμία και τη ψυχή των αδερφών Νταρντέν οι συγκρίσεις της «Παράνομης» με την παρόμοιας θεματικής «Σιωπή της Λόρνα» δεν θα σταματούσαν μόνο στο γεγονός πως και οι δύο ταινίες διαθέτουν μια σπουδαία γυναικεία ερμηνεία στον απαιτητικό πρωταγωνιστικό ρόλο.
