Ο Οσκαρ Ντιγκς, Οζ για τους φίλους, είναι ένας περιοδεύων τσαρλατάνος μάγος που προσπαθεί να βγάλει το βιος του στο Κάνσας του 1905. Ενας τυφώνας θα παρασύρει τον ίδιο και το αερόστατό του σ’ έναν παράξενο, μαγικό κόσμο, γεμάτο εξωτική βλάστηση, μικροσκοπικούς ανθρώπους και ιπτάμενες μαϊμούδες. Εκεί ο Οζ θα γνωρίσει την καλή μάγισσα Γκλίντα και με την υποστήριξή της θα προσπαθήσει να εξοντώσει την κακιά μάγισσα Ιβανόρα, για να σώσει τους κατοίκους της χώρας από την τυραννία της και, φυσικά, να γίνει ο ζάμπλουτος βασιλιάς της.
Είναι βέβαιο ότι ο Σαμ Ράιμι είναι φαν του «Μάγου του Οζ» - και του Λ. Φράνκ Μπάουμ και της ταινίας του Βίκτορ Φλέμινγκ - και καταπιάνεται με τη γεμάτη χρυσόσκονη ιστορία της με αγάπη και θαυμασμό. Χωρίς, όμως, την έμπνευση που απαιτεί η οποιαδήποτε προσθήκη, ανανέωση ή διασκευή του πρωτότυπου.
Ο Ράιμι δημιουργεί, με τη βοήθεια της καλλιτεχνικής ομάδας της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων», ένα φαντασμαγορικό, σύνθετο, τρισδιάστατο κατ’ επιλογή, παραμυθένιο σύμπαν. Η Σμαραγδένια Πόλη, το Σκοτεινό Δάσος, το παλάτι, η φύση, τα χωριά, είναι βγαλμένα από την πιο πλούσια φαντασία, με χρώματα έντονα σα μεταλλαγμένο τεκνικολόρ, γεμάτα μαγευτική λεπτομέρεια, στις πιο χαρούμενες ή τις πιο σκοτεινές εκδοχές τους. Ιδιαίτερη κινηματογραφική αναφορά, προς το φινάλε, η σκηνή όπου ο Μάγος του Οζ εμφανίζεται ως άυλο ομοίωμα χάρη σε μια πρωτόλεια μηχανή κινηματογραφικής προβολής.
Η πρόθεση του Ράιμι, να δείξει ότι το καλό και το κακό είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι γλυκιά και συγκινητική. Η «πληροφορία» για την καταγωγή, όχι μόνο του Οζ, αλλά και της Κακιάς Μάγισσας της Δύσης είναι άχρηστη μεν, αλλά σινεφιλικά συμπαθής. Οι πρωταγωνιστές της ταινίας ανταποκρίνονται με χιούμορ στο κάλεσμα: ο Τζέιμς Φράνκο με τον πετυχημένο συνδυασμό γόη και αγύρτη και οι τρεις κυρίες – η Μισέλ Γουίλιαμς, η Μίλα Κούνις και η Ρέιτσελ Γουάιζ – μάγισσες που διατρέχουν όλη την απόσταση από το πολύ πολύ καλό στο πολύ πολύ κακό, με κωμική θεατρικότητα και χάρη, η τελευταία και με ομορφιά που κόβει την ανάσα.
Εκείνο που προδίδει το στοίχημα του Σαμ Ράιμι είναι το σενάριο της ταινίας, επίπεδο, ανέμπνευστο και συμβατικό, που αφηγείται μια σχηματική ιστορία, χωρίς το τριπαρισμένο χιούμορ, την ανατρεπτική κωμωδία, τη συναισθηματική αναστάτωση που θα περίμενε κανείς από μια ταινία εμπνευσμένη, έστω, από το πρωτότυπο έργο. Από τη δομή, την εξέλιξη της ιστορίας αλλά και τους διαλόγους, λείπει όχι μόνο το υπερβατικό, αλλά και το στοιχειωδώς σπιρτόζικο. Γι’ αυτό και ο νέος «Οζ» ενδείκνυται μάλλον περισσότερο για παιδιά, με λιγότερες προσλαμβάνουσες και μικρότερες απαιτήσεις.
Οι μεγαλύτεροι μπορούν να χτυπήσουν τα κόκκινα γοβάκια τους τρεις φορές και να περιμένουν να μεταφερθούν στον «αληθινό» κόσμο του Μάγου του Οζ, βλέποντας την παλιά ταινία. Κάτι από τη δική της τεχνητή μαγεία, τόσο ανάλαφρη και ταυτόχρονα τόσο σκοτεινή, αποτυπώνει το ασπρόμαυρο, σχεδόν μικρού μήκους ταινιάκι, που αποτελεί τους τίτλους αρχής της ταινίας κι είναι το καλύτερο σημείο της..
Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Οζ: Μέγας και Παντοδύναμος» εδώ.
