Oταν η επικεφαλής μιας εταιρείας αποφασίζει να κλείσει το τμήμα του αδελφού της, εκείνος πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις του με τους συναδέλφους του για να εντυπωσιάσουν έναν υποψήφιο πελάτη και να κλείσουν μια μεγάλη συμφωνία, που μπορεί να σώσει τις δουλειές τους. Τι αποφασίζουν να κάνουν για να τον εντυπωσιάσουν; Να διοργανώσουν ένα επικό πάρτι για τα Χριστούγεννα! Φυσικά, το πάρτι γρήγορα ξεφεύγει κάθε ελέγχου και οι παριστάμενοι γίνονται μάρτυρες μιας ξεκαρδιστικής καταστροφής…
Εχει γίνει θεσμός πλέον κάθε χρόνο τέτοια εποχή, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, να κυκλοφορεί μια από αυτές τις ταινίες που όση γιορτινή διάθεση κι αν προσπαθεί να μοιράσει μπαίνει απλώς στα αζήτητα, όπως ένα κακό χριστουγεννιάτικό δώρο που λαμβάνεις από κάποιον (και χωρίς να περιλαμβάνει κάρτα αλλαγής).
Θα πείτε πως η χειρονομία είναι αυτό που μετράει, αλλά η αλήθεια είναι πως οι προθέσεις της νέας ταινίας των Τζος Γκόρντον και Γουίλ Σεπκ δεν ξεφεύγουν από την κοινοτυπία όλων των προηγούμενων ταινιών του είδους, όσο κι αν οι όποιες καλές προθέσεις, τουλάχιστον στην αρχή της, δείχνουν πως οι δημιουργοί του προσπαθούν να μιμηθούν ταινίες του διδύμου Σεθ Ρόγκεν και Εβαν Γκόλντμπεργκ, χωρίς όμως τα ανάλογα αποτελέσματα.
Το «Christmas Office Party» ξεκινάει παίρνοντας μια ορμή ως προς κάτι το οποίο φαίνεται να καταλήξει σε κάτι το διασκεδαστικό (τουλάχιστον), αλλά όλο αυτό χάνεται από την μέση σχεδόν της ταινίας καθώς το αφελές σενάριο, το «ενήλικο» - όσο πιο χυδαίο και τολμηρό τόσο το καλύτερο - και εξυπνακίστικο χιούμορ διαδέχεται ό,τι πραγματικά αστείο και διαφορετικό είχε χτιστεί στην πολύ αρχή της ιστορίας.
Η ταινία μπαίνει γρήγορα σε έναν αυτόματο πιλότο, γεμάτα προβλέψιμα γεγονότα, τα οποία δια μαγείας λύνονται όλα μέχρι το τέλος ως ένα «χριστουγεννιάτικο θαύμα», με το χιούμορ της να ξεφουσκώνει πλάνο με πλάνο πιο γρήγορα κι από έναν πλαστικό Αγιο Βασίλη. Ακόμα και η εκκεντρικότητα πολλών από των χαρακτήρων της ταινίας δεν μοιάζει να είναι ιδιαίτερα «εκκεντρική» έτσι ώστε να προκαλέσει ένα κάποιο παραπάνω αστείο πέρα των αναμενόμενων. Και χωρίς κάτι τέτοιο η ταινία μοιάζει να είναι σεναριακά μετέωρη και αδιάφορη.
Ολοι, μέχρι και το ίδιο το καστ ακόμη, μοιάζουν να κάνουν ότι ξέρουν καλύτερα χωρίς να σπαταλούν ιδιαίτερη προσπάθεια. Από τον Τ. Τζ. Μίλερ που αντιγράφει πλήρως τον ρόλο του από το «Silicon Valley», μέχρι και την Τζένιφερ Ανιστον η οποία για άλλη μια φορά παίζει την σκύλα (διευθύντρια), θυμίζοντας κάτι από το «Αφεντικά για Σκότωμα», το οποίο ναι μεν το κάνει καλά, αλλά για πόσο πια ακόμα θα την βλέπουμε σε έναν τέτοιο ρόλο; Ακόμη και ο Τζέισον Μπέιτμαν δεν φαίνεται να κάνει κάτι το διαφορετικό στον ρόλο του από όλες τις προηγούμενες φορές που τον έχουμε δει σε κάτι ανάλογο. Η χημεία μεταξύ τους μπορεί να υπάρχει, αλλά πάει τελείως χαμένη.
Και καθώς πέφτουν οι τίτλοι τέλους που δείχνουν τα, κλισέ πλέον, βίντεο και φωτογραφίες του τύπου «κοιτάξτε πόσο καλά και αστεία περάσαμε στα γυρίσματα», αναρωτιέται κανείς πόσο καλύτερο μπορεί να ήταν το «Office Christmas Party», αν αυτή η πλάκα που σπάνε οι πρωταγωνιστές και το συνεργείο του περνούσε έστω και στο ελάχιστο μέσα στην ίδια την ταινία. Για να μην αναρωτιέστε άδικα, μέρες που είναι, η απάντηση είναι, μάλλον, όχι και πάρα πολύ.
