Μια γυναίκα όλα τα μπορεί, μοιάζει να είναι το μότο και η πρόθεση του «Ocean's Eight», της θηλυκής εκδοχής της τριάδας ταινιών («Ocean's 11, 12, 13») του Στίβεν Σόντερμπεργκ, που τελικά δεν καταφέρνει να είναι παρά αυτό, μια σεναριακά πιο αδύναμη και σκηνοθετικά πιο επίπεδη κόπια, όπου οι γυναίκες αντικαθιστούν τους άντρες και οι τουαλέτες τα σμόκιν.
Κινητήρια δύναμη της ιστορίας είναι η Ντέμπι Οουσαν της Σάντρα Μπούλοκ, αδελφή του Ντάνι του Τζορτζ Κλούνεϊ (που κάνει και το πέρασμά του στην ταινία σε... κορνίζα), η οποία αποφυλακίζεται, στη Νέα Υόρκη, μετά από πέντε χρόνια στη στενή κι αναζητά στόχο, χρήματα και εκδίκηση.
Σ' αυτό το σκοπό θα επιστρατεύσει την παρτενέρ της, Λου (η Κέιτ Μπλάνσετ με εξαιρετικό ανδρόγυνο glam rock στιλ) κι ακόμα ένα μπουκέτο κορίτσια, η καθεμιά με τη δική της δεινότητα στην παρανομία. Μαζί, θα σχεδιάσουν πώς να κλέψουν ένα κολιέ με διαμάντια αξίας 150 εκ. δολ. στη διάρκεια του υπέρλαμπρου γκαλά μόδας του Metropolitan Museum.
Μετά το αυθεντικό (και τόσο σοβινιστικό, όσο και πικάντικο) rat-pack, μετά το απογειωτικά ανδρικό σερί των ταινιών του «Ocean», η παραγωγή έχει την ιδέα να αξιοποιήσει το κλίμα προθέσεων ενδυνάμωσης του γυναικείου ρόλου στο σινεμά και το κάνει με μια απλή αντικατάσταση φύλου. Μόνο που εδώ, ο Στίβεν Σόντερμπεργκ δεν σκηνοθετεί (παραμένει executive producer), παρά δίνει τη θέση του στον Γκάρι Ρος, στη σκηνοθεσία και το σενάριο.
Κι αν ο Ρος έχει υπογράψει στο παρελθόν ταινίες που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έμειναν κλασικές - από το σενάριο του «Big» ως τη σκηνοθεσία του «Pleasantville» και του πρώτου «Hunger Games» - αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να χτίσει την ενέργεια, την πρωτοτυπία και την έκπληξη που απαιτεί ένα heist movie, ανεξαρτήτως γένους.
Η ταινία επενδύει στα μαγικά locations της, σε πολύτιμες (μεταφορικά και κυριολεκτικά) ματιές σε εμβληματικά σημεία της μόδας και της συνδεδεμένης μαζί της τέχνης, από την μπουτίκ του Cartier στην 5η Λεωφόρο, ως τα γραφεία της αμερικάνικης Vogue παρουσία της Ανα Γουίντουρ, ως, φυσικά, την εκτυφλωτική μεγαλοπρέπεια, χλιδή και κομψότητα του Met και των θαμώνων του γκαλά της μόδας, από τη Χάιντι Κλουμ κι επάνω.
Με τον ίδιο τρόπο, η επιλογή του γυναικείου καστ δίνει έμφαση στην glossy απήχηση των ονομάτων τους - χωρίς, ωστόσο, με κανέναν τρόπο να τις αξιοποιεί. Οι αδιάκοπες αλλαγές look των πρωταγωνιστριών, από την Ελενα Μπόναμ-Κάρτερ στιλιζαρισμένη αλά Βίβιαν Γουέστγουντ ως τη Ριάνα σε κόντρα εμφάνιση με dreads, έχει η καθεμιά τη γοητεία της, αλλά όχι ως ηρωίδες, περισσότερο ως χάρτινες φιγούρες «ντύσε την κούκλα» από κοριτσίστικο περιοδικό.
Χωρίς ουσιαστικές ηρωίδες, χωρίς το 8μελές (περίπου) crew να έχει διακριτές προσωπικότητες, το ίδιο το heist μοιάζει εξίσου χάρτινο, με διασκεδαστικές μικρές εκπλήξεις αλλά χωρίς ανατροπές και, κυρίως, χωρίς την ενέργεια που αποτελεί και το αβαντάζ του είδους. Γιατί δεν αρκεί ν' αντικαταστήσεις ένα ανδρικό μ' ένα γυναικείο καστ για να φέρεις τη θηλυκή ταυτότητα και δύναμη στο προσκήνιο. Χρειάζεται να κάνεις και μια καλή ταινία, ώστε ο θεατής να αντιληφθεί κάτι περισσότερο από τις υπέροχες ενδυματολογικές επιλογές.
