Ο Σάιμον Τζέιμς είναι υπάλληλος σε μια μεγάλη εταιρεία, με διευθυντή τον «Λοχαγό». Ολοκληρώνει τυπικά και με συνέπεια τη δουλειά του, αλλά οι συνάδελφοί του δεν τον αναγνωρίζουν: κάθε φορά τον κοιτάζουν σα να μην τον έχουν ξαναδεί. Ο Σάιμον περνά απαρατήρητος, από τους άλλους, από τη μητέρα του, από την όμορφη κοπέλα που δουλεύει στις φωτοτυπίες, τη Χάνα. Είναι ένας ασήμαντος, εσωστρεφής και μοναχικός άνθρωπος. Σύντομα στη δουλειά θα έρθει ένας νέος υπάλληλος, ο Τζέιμς Σάιμον. Είναι ολόιδιος με τον Σάιμον Τζέιμς εξωτερικά, αλλά το αντίθετό του ως προσωπικότητα: δυναμικός, διεκδικητικός, τολμηρός, κερδίζει γρήγορα το θαυμασμό των συναδέλφων και του αφεντικού και, φυσικά, τον έρωτα της Χάνα.
Ο Ρίτσαρντ Αγιοάντι, μετά το θαυμάσιο «Submarine», βυθίζεται σε βαθύτερα νερά, διασκευάζοντας τον «Σωσία» του Ντοστογιέφσκι. Το σύμπαν που στήνει με εκπληκτική φαντασία και ατμόσφαιρα, αντλεί ύφος από τον Οργουελ και τον Πόε, από τον Λιντς και τον Γκίλιαμ. Τόσο πολύ, που θαυμάζοντας την ικανότητά του, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς… πού είναι οι δικές του ιδέες.
Σ’ ένα κόσμο φαντασίας, ή αποτρεπτικής πραγματικότητας, εκείνον των σκοτεινών, μοναχικών δωματίων, των υποφωτισμένων diners, με τα καμμένα χρώματα στις βασικές, μπλε-κίτρινες-κόκκινες αποχρώσεις, όπου κάθε εκπρόσωπος της εξουσίας είναι παρανοϊκός και ταυτόχρονα γελοίος, όπου η λογική μοιάζει με φάρσα και, σα σε εφιάλτη, συχνά νιώθεις ότι όταν φωνάζεις κανείς δε σ’ ακούει, ο Αγιοάντι συνθέτει ένα ντεκόρ με πολλή σκέψη στην κάθε λεπτομέρειά του, τόσο πολύ που καταλήγει να προδίδει το σενάριό του, παραφορτώνοντάς το με κλεισίματα ματιού.
Η Μία Γουασικόφσκα είναι, όπως πάντα, εθιστική, σα hipster εκδοχή της Ανα Καρίνα κι ο Τζέσι Αϊζενμπεργκ, σε διπλό ρόλο, εξασκείται σε μια άσκηση υποκριτικής, στην οποία παίρνει άριστα, παρότι είναι τόσο φορμαλιστική που μάλλον δεν αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια δημιουργικότητας. Οσο συναρπαστική είναι η ατμόσφαιρα, η εικόνα και οι ήχοι του «The Double», τόσο μονοκοντυλιά μοιάζουν να είναι σχεδιασμένοι οι ήρωες και η πλοκή (με αποκορύφωμα το φινάλε – καρικατούρα): ξέρεις, αλλά δε νιώθεις την αγωνία του Σάιμον. Αναγνωρίζεις τη μοναξιά και τον έρωτά του, αλλά δε σε νοιάζει στ’αλήθεια αν θα κερδίσει τη Χάνα. Λίγο σαν το soundtrack, γεμάτο από ‘60ς μπαλάντες από τους Blue Comets, στα ιαπωνικά: η πρώτη σε βάζει σε trippy ατμόσφαιρα. Στην πολλοστή επανάληψη, μένεις ανέπαφος.
