Γερμανία 1772. Ο νεαρός και ατίθασος Γιόχαν Γκαίτε, στέλνεται απ' τον πατέρα του σε μια ήσυχη μικρή πόλη για ν' αλλάξει μυαλά και αέρα, μετά την αποτυχία του στις εξετάσεις της Νομικής. Στην αρχή, ο Γιόχαν προσπαθεί για το καλύτερο, καταφέρνει μάλιστα να εντυπωσιάσει τον Αρχιδικαστή Κέστνερ. Τότε μπαίνει στη ζωή του η Λότε και τίποτα δεν είναι όπως πριν, μιας και οι δυο νέοι ερωτεύονται παράφορα. Μόνο που ο Γιόχαν αγνοεί ότι η Λότε είναι ήδη μνηστευμένη με τον Κέστνερ...
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως το βασικό σημείο αναφοράς της ταινίας του Φίλιπ Στολτζ, είναι φυσικά η συνταγή του «Ερωτευμένου Σέξπιρ». Οι αναλογίες είναι ξεκάθαρες και η ιδέα σχεδόν ταυτόσημη: ο εξανθρωπισμός ενός ιερού τέρατος των γραμμάτων, το ξεσκόνισμα μιας φιγούρας που μπορεί να έχει κερδίσει αθάνατο σεβασμό, αλλά σπάνια κατεβαίνει από το ράφι της βιβλιοθήκης.
Το χιούμορ δεν είναι βεβαίως το πρώτο πράγμα που θα περίμενε κανείς από μια ταινία για έναν συγγραφέα του ρομαντισμού, του Sturm und Drang και από μια ιστορία ανεκπλήρωτης αγάπης που οδήγησε σε ένα από τα πιο συμβολικά βιβλία της ρομαντικής μελαγχολίας τα «Πάθη του Ερωτευμένου Βέρθερου».
Ομως το φιλμ του Στολτζ βάζει ένα θαυμαστικό δίπλα στο όνομα του ήρωά του, του οποίου το νεαρό της ηλικίας του, δίνει την ποιητική άδεια στον σκηνοθέτη να τον απεικονίσει όχι σαν έναν βιβλιοσκώληκα υποψήφιο δικηγόρο, αλλά σαν έναν ατίθασο τέντι μπόι της εποχής, που μπορεί να έγραφε ποίηση, αλλά μεθούσε, αντιμιλούσε, κυνηγούσε όμορφα κορίτσια.
Φανταστείτε μια αιρετική βιογραφία με αναφορές στο σήμερα και με χαρακτηριστικά στους ήρωες της που δεν μοιάζουν να ταιριάζουν απόλυτα σε ανθρώπους της εποχής τους (κάτι σαν την ματιά του Μιλος Φόρμαν στον «Αμαντέους»), με μια μεγαλύτερη δόση υποταγής στα κλισέ, αλλά και με ξεκάθαρη θέληση να παραδώσει ένα συναισθηματικό πλούσιο και κινηματογραφικά θεαματικό αποτέλεσμα.
Η αλήθεια είναι πως ακόμη κι αν ποτέ δεν σε συναρπάζει, ή δεν σε πείθει ότι το χαριτωμένο νεαρό αγόρι που βλέπεις στην οθόνη, έχει το βάθος και το πάθος να γράψει μερικά από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το φιλμ του Στολτζ είναι απενοχοποιημένα διασκεδαστικό. Δίχως ιδιαίτερο βάθος και μεταξύ μας, χωρίς λόγο ύπαρξης, αλλά αν μη τι άλλο χαριτωμένο. Οση σημασία κι αν έχει αυτό...
