Ο Μπιλ Μαρκς δουλεύει για την αμερικανική κυβέρνηση, παρότι η ζωή του μοιάζει να έχει γίνει κομμάτια μετά από μια οικογενειακή τραγωδία. Είναι ένας ελαφρώς αλκοολικός αξιωματικός της αεροπορίας και η τωρινή του αποστολή είναι να συνοδεύσει μια υπερατλαντική πτήση ώστε να φτάσει, με ασφάλεια, στον προορισμό της. Οσο ο Μπιλ βρίσκεται εν πτήσει, 40.000 πόδια από το έδαφος, διαπιστώνει ότι το αεροπλάνο πρόκειται να πέσει θύμα αεροπειρατείας: κάποιος από τους επιβάτες του στέλνει μηνύματα στο κινητό (η πτήση έχει ΚΑΙ wi-fi) που εκβιάζουν ότι αν δεν κατατεθούν λύτρα, ένας επιβάτης θα πεθαίνει κάθε 20 λεπτά. Ο Μπιλ βρίσκεται χωρίς συμμάχους, οι αρχές αντί να τον βοηθούν τείνουν να τον ενοχοποιήσουν κι έτσι εκείνος θ’ αναγκαστεί, χωρίς βοήθεια, να τα βάλει με τους τρομοκράτες, να σώσει τους επιβάτες και να βάλει σε μια τάξη και τη ζωή του στη διαδρομή.
Ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός (Τζόελ Σίλβερ) του «Ο Αγνωστος» επιστρέφουν στο σινεμά (πώς όχι, μετά από τέτοια εμπορική επιτυχία;) με μια αντίστοιχη περιπέτεια, που φέρνει και πάλι τον Λίαμ Νίσον στα χωράφια της δράσης, όπου ξεκίνησε να περιπλανιέται με επιτυχία με το «Taken». Ο ήρωάς του είναι τσαλακωμένος, κατεστραμμένος, αλλά τρομερά ικανός, ρίχνει γερά μπουνίδια, έχει βαρύ ύφος (μη μ’ ενοχλείς, δε θέλεις να μπλέξεις) και ταυτόχρονα την ακαταμάχητη ιρλανδική προφορά του, γενικώς πολλά κιλά ανδρισμού αλλά με στιλ. Γενικώς ο Λίαμ Νίσον τα σπάει. Στην κυριολεξία. Ολα. Η Τζούλιαν Μουρ εμφανίζεται σε ρόλο – γλάστρα αλλά όμορφη και quirky, η Μισέλ Ντόκερι του «Downton Abbey», ως πράκτορας/αεροσυνοδός περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή να σερβίρει το luncheon και η Λουπίτα Νιόνγκ’ο, υποψήφια πια για Οσκαρ, μας παρασύρει στο να πιστέψουμε ότι έχει σημαντικότερο ρόλο στην ταινία, ενώ απλώς το φιλμ έχει γυριστεί πριν το «12 Χρόνια Σκλάβος».Η σκηνοθεσία είναι διασκεδαστικά εφετζίδικη, με απενοχοποιημένη χρήση του slow motion, ένταση που ανεβαίνει κατακόρυφα στον περιορισμένο χώρο της καμπίνας του αεροπλάνου και σκηνές δράσης και ξύλου που φραγμούς δε γνωρίζουν.
Για το σενάριο, όποιος έχει απαιτήσεις, δεν έχει δει τις προηγούμενες αντίστοιχες ταινίες. Για λίγο ανησυχήσαμε ότι η ταινία πρεσβεύει πως οι αμερικανικές αρχές δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους στο να προστατεύουν τις Η.Π.Α., αλλά τελικά όχι, όλα καλά. Τα media είναι εκείνα που υπονομεύουν την ασφάλεια των πολιτών, οι Αραβες είναι ΟΚ παιδιά, ειδικά αν είναι γιατροί και ο πραδοσιακός εκπρόσωπος του αμερικανικού Νόμου θα φέρει την τάξη, τη σιγουριά και την ευτυχία. Οπότε, καλύτερα επικεντρωθείτε στο μπουνίδι που αναφέραμε παραπάνω.
