Η Ναχίντ, μια νεαρή διαζευγμένη γυναίκα ζει με τον γιο της σε μια μικρή πόλη στο Ιράν, όταν ερωτεύεται έναν άνδρα που θέλει να την παντρευτεί. Ενώ σύμφωνα με τους Ιρανικούς κανόνες σε περίπτωση διαζυγίου την επιμέλεια του παιδιού έχει ο πατέρας, εκείνος την παραχωρεί στη Ναχίντ, με τον όρο ότι δεν θα ξαναπαντρευτεί. Προσπαθώντας να διατηρήσει την κηδεμονία του παιδιού της, αλλά και εκείνον που αγαπά, η Ναχίντ αναγκάζεται να σκεφτεί τον προσωρινό γάμο (Sighe) ως διέξοδο. Παρά το γεγονός ότι η πράξη αυτή είναι νόμιμη, δεν έχει την αποδοχή της κοινωνίας. Ποια μπορεί να είναι η λύση στο πρόβλημά της;
To «Ενας Χωρισμός» του Ασγκάρ Φαραντί, ήταν η ταινία που όρισε το τι μπορείς να περιμένεις από ένα Ιρανικό δράμα και το έκανε με τον καλύτερο τρόπο. Τεταμένο, γεμάτο ηθικά διλήμματα, συναισθηματικά φορτισμένο, ήταν σχεδόν ένα θρίλερ κι όπως ήταν λογικό έκανε αίσθηση. Και βρήκε μιμητές.
Η «Ιστορία της Ναχίντ» είναι ένα φιλμ που ακολουθεί την ίδια λογική όχι μόνο γιατί έχει να κάνει με την οικογενειακή δυναμική, μια γυναίκα, το παιδί της κι έναν χωρισμό (που δεν έρχεται), αλλά κυρίως γιατί προσπαθεί να ακολουθήσει την ίδια λογική ενός φιλμ που είναι το ίδιο εσωτερικό όσο και «αγωνιώδες».
Ομως ακόμη κι αν μιλά για κάτι αληθινά σημαντικό και αναμφίβολα πολιτικό σε μια κοινωνία σαν την Ιρανική που είναι ακόμη απόλυτα δέσμια της θρησκείας και των παραδόσεων, κινηματογραφικά δεν κατορθώνει να κάνει κάτι αληθινά καινούριο.
Μπορεί η Σαρέχ Μπαγιάτ (που πρωταγωνιστούσε επίσης στο «Ενας Χωρισμός» να δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία, όμως το φιλμ δεν κατορθώνει να αποκτήσει ποτέ την αίσθηση που έκανε την ταινία του Παναχί τόσο δυνατή, επαναλαμβάνεται και πλατειάζει, καταλήγει να κουράζει ακόμη κι αν παραμένει πάντα ατμοσφαιρικό και ειλικρινές
