Αιχμηρός και δημοφιλής στη Γαλλία κωμικός ηθοποιός, ο Σεμπαστιάν Τιερί δοκιμάζει τις δυνάμεις του στη σκηνοθεσία, αυτές όμως τον εγκαταλείπουν μετά την αρχική τακτοποίηση των συστατικών του.
Ο κύριος και η κυρία Πριού είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι εξηντάρηδων, κομψό, ευκατάστατο, με μια καλοζυγισμένη, ευχάριστη ζωή. Αυτή η ισορροπία ανατρέπεται εκ βαθέων, όταν τους προσεγγίζει επίμονα ο Πατρίκ, ένας κωφάλαλος νεαρός. Παρότι ο Πατρίκ μιλά τόσο μπερδεμένα που ο κύριος Πριού αδυνατεί να τον καταλάβει, η αποκάλυψη του Πατρίκ είναι ξεκάθαρη: ισχυρίζεται ότι είναι ο γιος τους, τον οποίο εγκατέλειψαν όταν ήταν τεσσάρων κι έχει επιστρέψει, γεμάτος αγάπη, για να τους γνωρίσει τη γυναίκα που θα παντρευτεί. Οι Πριού είναι σίγουροι ότι δεν έχουν κάνει παιδί, μόνο που η κυρία Πριού βλέπει το μητρικό της ένστικτο να ζωντανεύει - μια κι ανέκαθεν ήθελε να γίνει μητέρα - και στον Πατρίκ βρίσκει το γιο που της στέρησε η ζωή. Μήπως, λοιπόν, είναι πράγματι δικός της;
Ο Τιερί καταπιάνεται με μια ιδέα που θα μπορούσε να έχει εκπληκτικές προεκτάσεις, από το τι συνιστά μια οικογένεια, μέχρι την υποκρισία και τις ενοχές του πιο άμεμπτου, φαινομενικά, ζευγαριού νοικοκυραίων. Αυτή όμως την ιδέα, την εξελίσσει με τον πιο ανώδυνο, προβλέψιμο τρόπο, επαναλαμβάνοντας τα ίδια άνευρα αστεία - η δυσκολία του μπαμπά Πριού να καταλάβει τι λέει ο «γιος» του εξαντλείται στις πρώτες σκηνές αλλά επανέρχεται ως το τέλος - και διαγράφοντας πρόχειρα γραμμένους, σχηματικούς ήρωες και μια διάχυτη αίσθηση συντηρητισμού και κοροϊδίας.
Αυτές τις αδυναμίες φωτίζει η παρουσία της Κατρίν Φρο, έτοιμης να γεμίσει την κυρία Πριού με συναίσθημα και αγωνίες που ξεπερνούν τις «πλάκες» της ταινίας και, φυσικά, ο Κριστιάν Κλαβιέ που είναι απολαυστικός από μόνος του, μια διαρκής πηγή γέλιου, ανεξάρτητα από το σενάριο του φιλμ. Γιατί μέσα σ' ένα μάτσο από προφανείς επιλογές και στερεότυπα, ο Τιερί είχε, τουλάχιστον, την εξυπνάδα να επιλέξει την εγγύηση των πρωταγωνιστών του.
