Αν υπάρχει κάτι που ενώνει τις ταινίες της μέχρι τώρα φιλμογραφίας της 33χρονης Νάνσυς Σπετσιώτη (στο αφιέρωμα προβάλλονται όλες εκτός από μια, η «Τιμωρία» του 2009) είναι μια διάχυτη κοινωνική ευαισθησία, ο νατουραλισμός που τις χαρακτηρίζει μαζί με αυτό που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως «σινεμά της ιδέας».
Με εξαίρεση το «Σ’ ενα Συνοριακό Σταθμό» που αποτελεί και την καλύτερή της ταινία και την σαφώς κατώτερη «Αντιπαροχή» που παίρνει το χρόνο της για να αναπτύξει χαρακτήρες και ηθικά διλήμματα, οι τρεις μικρότερης διάρκειας ταινίες της («Αποχαιρετισμός στα Οπλα», «Τζαφάρ» και «Ουκ αν Λάβοις») βασίζονται απλά σε μια ιδέα που άλλοτε είναι αρκετά δυνατή ώστε να ξεπεράσει τον ανεκδοτολογικό χαρακτήρα του πράγματος και άλλοτε εκβιαστικά «λίγη» ώστε να στηρίξει τον κοινωνικό προβληματισμό του θέματός της.
Διαβάστε παρακάτω αναλυτικά τη γνώμη μας για τις πέντε ταινίες που προβάλλονται στο ενιαιο αφιέρωμα στο έργο της Νάνσυς Σπετσιώτη, οι οποίες έτσι κι αλλιώς έχουν κάνει ήδη τη δική τους μικρότερη ή μεγαλύτερη καριέρα στο YouTube.
Αποχαιρετισμός στα Οπλα… (2008)
Υπόθεση: Ενας ασθενής ζητάει απ’ το γιατρό του μια χάρη…
Συντελεστές: Σκηνοθεσία, Σενάριο: Νάνσυ Σπετσιώτη / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Σπύρος Παπαδόπουλος / Μουσική: Βασίλης Δημητρίου / Ηχοληψία: Μάρκος Ζερβός / Μοντάζ: Γιάννης Σ. Νικολάου / Ειδικές κατασκευές: Αφοί Αλαχούζοι / Κοστούμια: Μάγδα Καλορίτη / Μακιγιάζ: Νατάσα Μιχαλοπούλου / Ηθοποιοί: Θύμιος Καρακατσάνης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Ερση Μαλικένζου / Παραγωγός: Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης / Διάρκεια: 5’30’’
Οσο και αν κατανοείς την ειρωνεία του πράγματος και όσο κι αν μπορείς να συγχωρήσεις στον Θύμιο Καρακατσάνη πως δεν ήξερε ποτέ να παίξει κινηματογραφικά, μοιάζει δύσκολο να θεωρήσεις την πρώτη ταινία της Σπετσιώτη ως κάτι περισσότερο από ένα ανέκδοτο με το οποίο είναι αδύνατον να γελάσεις. Οτιδήποτε και αν κρύβει από πίσω του σχετικά με την τρίτη ηλικία, τον ανδρισμό ή τον νομοτελειακό αποχωρισμό μας από τα ζωτικά μας όργανα, παραμένει τρυφερά μεν, χοντροκομμένο δε, αλλά σε κάθε περίπτωση αφελές.
Σ’ Ενα Συνοριακό Σταθμό (2010)
Υπόθεση: Ενας ηλικιωμένος σταθμάρχης δουλεύει χρόνια σ’ ένα συνοριακό σταθμό. Παρακολουθεί τα τραίνα να φεύγουν, αλλά αυτός παραμένει εκεί…
Συντελεστές: Σκηνοθεσία, Σενάριο: Νάνσυ Σπετσιώτη / Διεύθυνση Φωτογραφίας : Αρις Σταύρου / Ηχος : Νίκος Μπουγιούκος / Μοντάζ : Γιάννης Παρασκευόπουλος / Παραγωγός : Δημήτρης Γαλανόπουλος / Διεύθυνση παραγωγής : Βιργινία Αρτοποιού / Μουσική : Μάριος Στρόφαλης / Σκηνικά, Κοστούμια : Μιχάλης Σδούγκος / Ηθοποιοί: Γιώργος Παπαδημητράκης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Δημήτρης Τζουμάκης / Παραγωγή : Δημήτρης Γαλανόπουλος, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου / Διάρκεια: 11’ 30’’
Στην καλύτερη στιγμή της και μάλιστα σε μια από τις καλύτερες ταινίες μικρού μήκους της τελευταίας δεκαετίας, η Σπετσιώτη απλώνει το εύρος των κινηματογραφικών της αναζητήσεων με ένα βαθιά μελαγχολικό δοκίμιο πάνω στη μοναξιά και την έννοια του «ξένου». Μπορεί τα εύσημα να μοιράζονται με την πρώτη ύλη δια χειρός Αντώνη Σαμαράκη, αλλά η σκηνοθέτης δημιουργεί ένα τόσο ισχυρό σύμπαν μυστηρίου και αποξένωσης που στο συγκλονιστικό φινάλε μοιάζει αδύνατον να μην σε συγκινήσει.
Τζαφάρ (2011)
Υπόθεση: Υστερα από ένα αγωνιώδες διάστημα ο κατάλληλος δότης για το μικρό κοριτσάκι βρίσκεται, η εγχείρηση μυελού των οστών πετυχαίνει και οι γονείς συναντούν τον γιατρό και τον ανώνυμο - έως τότε- δότη.
Συντελεστές: Σκηνοθεσία : Νάνσυ Σπετσιώτη / Σενάριο: Κατερίνα Κουτσομύτη / Παραγωγός : Δημήτρης Γαλανόπουλος / Διεύθυνση φωτογραφίας : Μιχάλης Γερανιός / Μοντάζ : Γιάννης Παρασκευόπουλος / Ηχολήπτης : Δημήτρης Ιωσηφέλλης / Κοστούμια : Τάσος Δήμας, Σοφία Κοτσικου, Κατερίνα Χαλιώτη / Μουσική : Κωνσταντίνος Ζαχαρόπουλος / Μακιγιάζ: Σοφία Μίχα / Διεύθυνση παραγωγής: Ιωάννα Πάκα / Ηθοποιοί: Ναταλία Δραγούμη, Νίκος Ψαρράς, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Βασέμ Ακτάρ, Χαρά Τσιόνγκα, Γεωργία Κατσικονούρη / Διάρκεια: 2’30’’
Η πιο διάσημη ταινία της Νάνσυς Σπετσιώτη, το viral πλέον «Τζαφάρ», μετά την τεράστια επιτυχία που είχε όταν ανέβηκε στο YouTube και για το διεθνές κοινό, είναι η καλώς εννοούμενη «ταινία της μίας ιδέας», μια ιστορία που θα άκουγες σε μια παρέα και θα σε έκανε να σκεφτείς στη μορφή μιας στρατευμένης ταινίας που λειτουργεί ως κοινωνικό σχόλιο, αν και εκβιαστική στην κατά τα άλλα λιτή ανάπτυξή της.
Ουκ Αν Λάβοις (2012)
Υπόθεση: Η Σοφία ζητά απ’ τη γειτόνισσα της λίγη ζάχαρη, ένα λεμόνι... μέχρι τη στιμή που χτυπάει την πόρτα και δεν απαντάει κανείς.
Συντελεστές: Σκηνοθεσία / Σενάριο: Νάνσυ Σπετσιώτη / Παραγωγός : Δημήτρης Γαλανόπουλος / Διεύθυνση Φωτογραφίας : Δημήτρης Κούκας / Μουσική : Μάριος Στρόφαλης / Μοντάζ : Γιάννης Παρασκευόπουλος / Κοστούμια : Σοφία Κοτσίκου, Τάσος Δήμας, Κατερίνα Χαλιώτη /Ηχος : Δημήτρης Ιωσηφέλης / Μακιγιάζ : Νατάσα Μιχαλοπούλου, Νότα Μυκιαδάκη / Βοηθός σκηνοθέτη : Θοδωρής Ρουσόπουλος / Φωτογράφος πλατώ : Θάλεια Γαλανοπούλου / Παραγωγή : Icona Studio / Διάρκεια: 3’
Σε ακόμη μια στρατευμένη προσπάθεια εκ μέρους της Σπετσιώτη, η οικονομική κρίση μεταφράζεται με τη μορφή μιας μικρής ιστορίας που έχει φτιαχτεί για να θέσει ηθικά διλήμματα στο θεατή. Εδώ, ωστόσο, αντίθετα με την λειτουργικότητα του «Τζαφάρ», σε μια πιο «εύκολη» και αφελή αφήγηση που ακυρώνει κάθε καλή σεναριακή πρόθεση.
Αντιπαροχή (2013)
Υπόθεση: Ο Βασίλης θέλει να δώσει αντιπαροχή το παλιό σπίτι της μητέρας του ώστε να γλιτώσει από την κατάσχεση το διαμέρισμά του.
Συντελεστές: Σκηνοθεσία : Νάνσυ Σπετσιώτη / Σενάριο : Σωτήρης Τσέλλος / Σκηνικά : Δημήτρης Καντας / Κοστούμια : Ομάδα Boudoir / Ηχος : Αντώνης Σαμαράς / Σχεδιασμός ήχου : Μάρκος Σπανουδάκης / Μουσική : Μάριος Στροφαλης / Μοντάζ : Γιάννης Σ. Νικολάου / Διεύθυνση φωτογραφίας : Δημήτρης Κούκας / Παραγωγός : Δημήτρης Νάκος / Ηθοποιοί: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Ερση Μαλικένζου, Μαρία Τσίμα, Μελέτης Γεωργιάδης, Γιάννης Αναστασάκης / Διάρκεια: 17'
Η μεγαλύτερη σε διάρκεια – μέχρι σήμερα – της Νάνσυς Σπετσιώτη διαθέτει όλα τα σωστά υλικά για μια ιστορία που αναφέρεται με ευθύ τρόπο στη σημερινή οικονομική κρίση: έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη, μια ιστορία που ακουμπά το επείγον της ελληνικής καθημερινότητας και ένα απλό ηθικό δίλημμα φτιαγμένο για προβληματίσει και να αναδείξει τα πράγματα που τελικά έχουν αξία καθώς προσπαθείς να σώσεις τον εαυτό σου από μια ελεύθερη πτώση. Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω υλικά δεν αξιοποιούνται πάντα με έναν τρόπο που θα έδιναν στην «Αντιπαροχή» την ίδια αίσθηση του επείγοντος με την ιστορία της, με κυριότερο έλλειμα τη σχεδόν τηλεοπτική αφήγηση που αφαιρεί πόντους από το γενικότερο σύνολο.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη Νάνσυ Σπετσιώτη και τη φιλμογραφία της.
