Το πιο «σκανδαλιστικό» φιλμ της σεζόν φέρνει, μεν, μια διάχυτη υγρασία στις προβολές της, αλλά μαζί και μια βαρετή, ανώριμη ιστορία: Καλό το σεξ, κρίμα για την ταινία. «Το "Love" θα κάνει τ' αγόρια να καυλώσουν και τα κoρίτσια να υγρανθούν» έλεγε ο Γκασπάρ Νοέ για τη νέα του ταινία - για να μη σχολιάσουμε καν τη σεξιστική ανοησία που αποτελεί αυτό το σχόλιο, να πούμε ότι αγόρια-κορίτσια οπωσδήποτε ψιλοκαυλώνουν, αλλά για συγκίνηση ούτε λόγος. Το φιλμ είναι μια ερωτική ιστορία σε 3D, με άφθονο hardcore σεξ, διεισδύσεις, στοματικούς μαραθωνίους, τρίο, swingers, μια ατυχή συνεύρεση με μια τρανς, φυσικά ένα πέος σε γκρο πλαν που εκσπερματώνει προς την κάμερα (σε 3D να ξαναπούμε) και όλα τα καλά. Και το σεξ είναι πραγματικά πανέμορφο, γιατί ο Νοέ είναι μάστορας στους ζεστούς φωτισμούς, στα φλογερά κόκκινα, στα ευαίσθητα κοντινά - οι ερωτικές του σκηνές δεν έχουν καμιά σχέση, αισθητικά, με πορνό, αντίθετα πλησιάζουν περισσότερο τις σκηνές του φινάλε του «Irreversible», μ' έναν αισθησιακό λυρισμό.
Μέσα σ' αυτόν όλον τον conceptual ερωτισμό, τι κρίμα που το «Love» στην Ελλάδα δεν θα προβληθεί σε 3D σε καμιά αίθουσα.
Ωστόσο, εάν ο Γκασπάρ Νοέ ήθελε να πειραματιστεί κινηματογραφικά με το hardcore sex, θα μπορούσε να το κάνει χωρίς να το τυλίξει με μια αφόρητα βαρετή, κλισέ, άτεχνη ιστορία ενός νεανικού μεγάλου έρωτα που θ'απολαύσεις αν είσαι 12 (αλλά θα σου απαγορευτεί η είσοδος στην αίθουσα) και θα γελάσεις αν έχεις περάσει την εφηβεία. Η ιστορία μιλά για τον Μέρφι (ναι, στην οθόνη εμφανίζεται και με μεσότιτλο ο ορισμός του νόμου του Μέρφι!) και την Ηλέκτρα, οι οποίοι, γύρω στα 20, ερωτεύονται παράφορα, παρότι εκείνος είναι Αμερικανός φοιτητής σκηνοθεσίας στο Παρίσι κι εκείνη σπουδάστρια στην Beaux Arts με μια σκοτεινή επίφαση καταραμένης καλλιτέχνη. Καθώς αρχίζουν σταδιακά να διευρύνουν τους σεξουαλικούς τους ορίζοντες, κάνουν ένα τρίο με άλλη μία κοπέλα (η οποία είναι φυσικά 16χρονη, προκειμένου ο Μέρφι ν' αναφωνήσει «I love Europe!») - εκείνος θα την ξαναδεί άλλη μια φορά που η Ηλέκτρα λείπει, το προφυλακτικό θα σπάσει, εκείνη θα μείνει έγκυος κι ο Μέρφι θα εγκαταλείψει τον έρωτά του για να μείνει με τα γυναικόπαιδα, παρότι σ' αυτή την εξίσωση όλοι είναι δυστυχισμένοι.
Ο επαγγελματίας ηθοποιός της ταινίας είναι ο Καρλ Γκλάσμαν, αλλά αυτό δε θα το μάντευες από το σκυθρωπό ύφος του και το κενό βλέμμα. Η πρωτοεμφανιζόμενη Αόμι Μάιοκ, αντίθετα, είναι μια από τις ομορφότερες γυναίκες που έχουμε δει πρόσφατα στο σινεμά, ένας συνδιασμός νεαρής Αντζελίνα Τζολί και Τζέιν Μπίρκιν. Οι διάλογοι του ζευγαριού στοιχηματίζουμε ότι βγήκαν από αυτοσχεδιασμούς, γιατί κινούνται στο επίπεδο ατάκας όπως -«Ποιο είναι το νόημα της ζωής;» -«Η αγάπη» -«Πρέπει να σε φιλήσω». Αλλά κι ολόκληρη η πλοκή της ταινίας είναι βγαλμένη από σχολικό ημερολόγιο, με το βαρύγδουπο πάθος, την αναίτια αυτοκαταστροφή και τις αφελείς αποφάσεις, χωρίς καν τη δροσιά μιας αυθεντικής ανάμνησης. Γιατί, όπως φαίνεται, αν όχι κινηματογραφικά σίγουρα εγγεφαλικά, ο ίδιος ο Γκασπάρ Νοέ στην ερωτική του εξέλιξη δεν έχει ξεπεράσει την ηλικία των 12, έχει παραμείνει ένας ανώριμος τύπος που λιγώνεται με την ιδέα του σεξ και με ό,τι σ' ένα παιδί φαντάζει ως μοιραίο. Οπότε, ναι, το «Love» είναι όμορφο και αντανακλαστικά ερεθιστικό, αλλά ας μην το κάνουμε και θέμα, όταν ούτε η ίδια η ταινία δεν μπορεί να υποστηρίξει το concept της κι όταν, καλώς ή κακώς, το ίντερνετ είναι γεμάτο ερωτικές εκτονώσεις κάθε γούστου, ώστε να μην ανυπομονούμε γι' αυτές με την υπογραφή ενός νεο-auteur.
