Η Στέλλα, μια σαραντάρα γυναίκα, μετά το θάνατο του άντρα της σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, που τα αίτιά του έμειναν αδιευκρίνιστα από την αστυνομία, δίνει παραστάσεις sex show σε έναν παλιό κινηματογράφο τέχνης που έχει μετατραπεί σε στριπτιζάδικο, προκειμένου να επιβιώσει με την νεαρή κόρη της, την Φανή. Εκεί θα την γνωρίσει ένας γερασμένος πια playboy, ο Νίκος, που περιφέρεται μόνος, παρατημένος από την γυναίκα του, αλλά και τον γιο του, τον Eκτορα, ο οποίος μόλις έχει παντρευτεί. Ο Νίκος θα αγαπήσει την Στέλλα ακαριαία, απόλυτα, απεγνωσμένα. Και θα την διεκδικήσει. Oμως τα παιδιά τους, η Φανή κι ο Eκτορας, θα διεκδικήσουν κι αυτά το μερίδιό τους από την αγάπη.
Μπορεί το «Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη» να είναι ένα (φυσικά) πειραγμένο μελόδραμα που χωρίς να είναι καθόλου φειδωλό σε πρόκληση, τιμά τον (φυσικά) ειρωνικό τίτλο του, αναδύοντας μέχρι και έναν απροσδόκητο ρομαντισμό, αλλά προσοχή, μην ξεχνάτε ότι βρίσκόμαστε σε μια ταινία του Κώστα Ζάπα που ακόμη και υπό συνθήκες (ηθελημένης ή όχι αλλά σίγουρα ποτέ «λεπτής») ειρωνίας τίποτα δεν είναι όμορφο, υγιές, πολύ πιστευτό ή πολύ ρομαντικό, τουλάχιστον με έναν τρόπο που θα μπορούσε να γίνει εύκολα αντιληπτό ή αρεστό.
Στα όρια της παρωδίας μιας πραγματικότητας που θα μπορούσε να είναι (και) τέτοια και στο τέρμα μιας απόστασης που διασχίζει όλα τα volume του μηδενισμού στα πάντα (ηθική, αισθητική και άλλα σε... η), όπως άλλωστε υπογράμμισε με κάθε πιθανό τρόπο ο Κώστας Ζάπας ήδη από την αρχή της ιδιοσυγκρασιακής φιλμογραφίας του, η ιστορία αυτή μιας μητέρας που δουλεύει σε sex club «επειδή θέλει να να νιώσει κάτι» και της κόρης της που ως χαμένο κορμί εκπορνεύεται επίσης για να κρατήσει τη δουλειά της, έρχεται κάπως σαν φυσική συνέχεια του «Uncut Family», του «The Last Porn Movie» και της «Ανταρσίας της Κόκκινης Μαρίας, αφού και αυτή η ταινία δεν είναι παρά ένα ακόμη σχόλιο του Κώστα Ζάπα πάνω στην ασχήμια της ζωής και την άδικη κοινωνία που δεν αργεί να επεκταθεί και σε πιο δυσοίωνες προβληματικές γύρω από τις ανθρώπινες, οικογενειακές και ερωτικές σχέσεις.
Ολα στη νέα ταινία του Κώστα Ζάπα μοιάζουν χειροποίητα, αυθόρμητα, πρόχειρα και με τον δικό τους τρόπο στημένα, επιτηδευμένα και (ρεαλιστικά) ωμά την ίδια ακριβώς στιγμή, μια φαντασμαγορία από φτηνό γκλίτερ, φτηνές μαγκιές, τζάμπα οργασμούς. Οι ήρωες του «Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη» είναι γυναίκες που διεκδικούν με ταπείνωση το δικό τους μερίδιο στην επιβίωσης, αγόρια που ξέρουν μόνο να αντιδρούν ατταβιστικά από το ζωικό βασίλειο, άντρες που σιχαίνεσαι και όμως μπορεί από τους ίδιους να μάθεις τι σημαίνει να αγαπάς. Με την κρίση (αξιών) στο φόντο και μια underground διάθεση που θα μπορούσε να στείλει μηνύματα νοσταλγίας στη reality πραγματικότητα μιας αστικής παρακμής, είναι λίγα όσα εδώ – περισσότερα ωστόσο από κάθε προηγούμενη ταινία του Κώστα Ζάπα – που προδικάζουν πως μπορείς να μείνεις ακέραιος από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να απορρίψεις συλλήβδην το μηδενισμό, την πρόκληση για την πρόκληση και το «στα μούτρα» του κοινωνικού γαμώτο που μοιάζει συνεχώς και πιο «επι τούτου» ακόμη και στην κατασκευή του.
Οσοι δηλώνουν πιστοί στο σινεμά του Κώστα Ζάπα θα ενθουσιαστούν από το camp, αυθόρμητο (μπορείς να το περιγράψεις από τελείως ωμό έως και τελείως άτεχνο) των διαλόγων και των όποιων δραματικών εξάρσεων, συν μερικά (περισσότερο από όσο αντέχει και η ίδια η ταινία) πολλαπλών αναγνώσεων μιούζικαλ επεισόδια βιασμού, στριπτίζ και πατροκτονίας. Οσοι έχουν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια για το σινεμά του εδώ και χρόνια, είναι σίγουρο πως δεν θα αλλάξουν γνώμη με αυτήν εδώ την ταινία. Οσο και αν - όχι απαραίτητα x3 - μπορεί να πιάσουν τον εαυτό τους να νιώθει λίγη από την... αγάπη.
