Ο Λίνο είναι ένας διασκεδαστής σε παιδικά πάρτι που δεν αντέχει άλλο τη ρουτίνα του και το γάτο-κοστούμι του. Αποφασίζει έτσι να ζητήσει βοήθεια από έναν όχι και τόσο ταλαντούχο μάγο που τον μεταμορφώνει σε αυτό που μισεί περισσότερο: το γατοκοστούμι του!
Ηδη, από το πρώτο κιόλας τέταρτο μέσα στην ταινία, όταν ο ήρωάς της, που αδυνατεί να διαχειριστεί ότι σχεδόν όλα πάνε όλα στραβά στην ζωή του, αναφωνεί «γιατί σε μένα;», νιώθεις να σχηματίζεται ένα συναισθηματικό δέσιμο μαζί του, καθώς αρχίζεις να αναρωτιέσαι κι εσύ τι στραβό έκανες για να βρίσκεσαι αυτή την στιγμή στην συγκεκριμένη αίθουσα βλέποντας το... «Γατοξόρκι».
Και η αλήθεια είναι πως μια ταινία σαν κι αυτή, η οποία κατάφερε για άλλη μια φορά να ξεγλιστρήσει μέσα από τα νύχια της straight to DVD διανομής ή ακόμα καλύτερα από μια Σαββατιάτικη τηλεοπτική πρεμιέρα, και να βρει τον δρόμο της στις κινηματογραφικές αίθουσες, δεν είναι πάρα από μόνη της αίτια να σε κάνει να αποφύγεις τα animation, και τις παιδικές ταινίες εν γένει, για μια ζωή.
Από το παρωχημένο και προχειροφτιαγμένο της animation, που μοιάζει αιώνες πίσω από όποια άλλη ταινία με computer animation έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής (κάνοντας ακόμα και τις ταινίες της Barbie να μοιάζουν με δημιουργίες της Pixar), μέχρι το υποτυπώδες, με στιγμές παραλογισμού και ασυναρτησίας, σενάριό της, το οποίο εξαντλείται γρήγορα κάτω από τα προφανή του μηνύματα και με τα αστεία του να μην ξεπερνούν σε επίπεδο τα γκαγκς με τις κλανιές, η ταινία του Βραζιλιάνου Ραφαέλ Ρίμπας δεν καταφέρνει ποτέ να γίνει ούτε διασκεδαστική αλλά ούτε χαριτωμένη.
Οσο και να προσπαθεί δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη μισοτελειωμένη δουλειά που έχει γίνει σε όλους τους τομείς της, την γεμίζει με κακογραμμένους και με ό,τι πιο κλισέ χαρακτήρες υπάρχουν σε τέτοιου είδους ταινίες, και δεν την ενδιαφέρει να γίνει κάτι παραπάνω από αυτό που πραγματικά είναι: άλλη μια ταινία του σωρού για παιδιά, τα οποία ακόμα κι αυτά δύσκολα θα κάτσουν ήσυχα για να παρακολουθήσουν κάτι που ούτε γι’ αυτά δεν βγάζει νόημα, πόσο μάλλον για κάποιον μεγάλο.
Οι σκηνές απείρου κάλλους που διαδραματίζονται μπροστά σου, από την εισβολή σε ένα σχολείο μαγείας (;) μέχρι και την άβολη στιγμή που οι ήρωες κλέβουν τα φτερά από κάποιους ιθαγενείς που χορεύουν και παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια κάτω από τους ήχους του «Barbie Girl» (μην ρωτάτε τι και πως ακριβώς, δεν βγάζει νόημα ακόμα και καθώς προσπαθούμε να γράψουμε αυτές τις φράσεις), σε κάνουν απλά να αναρωτιέσαι.
Υπάρχουν τόσα καλά μέχρι και αριστουργηματικά animation που κυκλοφορούν εκεί έξω που θα μπορούσε να πάει κάποιος τα παιδιά του ή τα ανίψια του για την κινηματογραφική τους διασκέδαση. Ακόμα και το πιο κοντινό πάρκο προσφέρει πολύ πιο ευχάριστες ώρες διασκέδασης, από το «Γατοξόρκι». Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
