Τον Δεκέμβριο του 2012, η Μορίν Κίρνεϊ, εκπρόσωπος του συνδικάτου των εργαζομένων στη γαλλική πολυεθνική πυρηνικής ενέργειας Areva, βρέθηκε δεμένη και κακοποιημένη μέσα στο ίδιο της το σπίτι στο Παρίσι. Έτσι ξεκινά η ταινία του Ζαν-Πολ Σαλομέ, για να αφηγηθεί αμέσως μετά, σε φλασμπάκ, τα γεγονότα που οδήγησαν στην άγρια επίθεση. Την οποία δε θα δούμε, έτσι που επιλέγει το σενάριο (από το βιβλίο «La Syndicaliste» της Καρολίν Μισέλ-Αγκίρ, που με τη σειρά του βασίστηκε σε αυθεντικά συμβάντα) να ξετυλίγεται σαν έρευνα γύρω από το τι πραγματικά συνέβη.
Το 2012, λοιπόν, η Κίρνεϊ μαθαίνει, από έναν πληροφοριοδότη της γαλλικής βιομηχανίας ενέργειας, πως η Areva επίκειται να συγχωνευθεί με κινέζικη πολυεθνική, κάτι που θα σήμανε τεράστιες περικοπές σε θέσεις εργασίας. Αφού αιτείται σε υπουργούς και βιομήχανους για εξηγήσεις, αρχίζει να δέχεται προειδοποιήσεις, εκφοβισμούς, έως και ανώνυμες απειλές. Το μυστικό είναι κρατικό, τα συμφέροντα μεγάλα, οι δυνάμεις με τις οποίες τα έβαλε πέρα από τον έλεγχό της. Κι ενώ παλεύει να φωτίσει τα σκοτεινά σχέδια, άγνωστοι εισβάλλουν στο σπίτι της και την κακοποιούν σεξουαλικά. Οι Αρχές, όμως, έχουν τις αμφιβολίες τους για την κατάθεσή της, τη διάτρητη λόγω κενών μνήμης. Και από θύμα μετατρέπεται σε δράστη, με την υποψία πως σκηνοθέτησε τον βιασμό της.
Είναι εδώ που αρχίζουμε κι εμείς να αναρωτιόμαστε για την αλήθεια των ισχυρισμών της, και το θρίλερ, από έμμεσο πολιτικοοικονομικό πορτρέτο της Γαλλίας του Ολάντ που ήταν, μπαίνει στα χωράφια του αστυνομικού μυστηρίου. Η στροφή είναι φανερή, όμως η συνάφεια ανάμεσα στα είδη δεν πλήττεται. Ο Σαλομέ μας έχει ήδη προετοιμάσει με την εναρκτήρια σκηνή και τον όλο και αγριότερο αγώνα της Κίρνεϊ ενάντια στις εξουσιαστικές σκευωρίες. Το κλίμα παραμένει συμπαγές χάρη στο σταθερό βλέμμα του, που προτιμά να υπηρετεί το (εξ ορισμού δυνατό, ειδικά τώρα) υλικό από το να το εκμεταλλεύεται για φιοριτούρες -όπως το ίδιο μασίφ συντηρεί και η Ιπέρ την ερμηνεία της, με μια ευθύτητα που δε φαλτσάρει ούτε στον πιο ακραίο βαθμό παραγκωνισμού και φίμωσης της Κίρνεϊ. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, είναι ένα βλέμμα τόσο άκαμπτα ακαδημαϊκό, που συχνά νομίζεις πως παρακολουθείς ένα απλώς καλοκουρδισμένο procedural στον καναπέ του σπιτιού σου.
