Η ταινία είναι μια δραματοποιημένη περιγραφή των τελευταίων χρόνων πριν την άνοδο του Νικολά Σαρκοζί στο πρωθυπουργικό αξίωμα. Οι στόχοι, οι συνεργάτες, η προσωπική ζωη, το περιβάλλον του Σαρκοζί και όλες οι φιγούρες της πολιτικής σκηνής της Γαλλίας των τελευταίων χρόνων αποτυπώνονται με ακρίβεια, αλλά χωρίς στ’ αλήθεια βάθος ή ερμηνεία.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα της ταινίας είναι ότι καταπιάνεται με την ιστορία ενός πολιτικού (ή γενικά ενός δημόσιου προσώπου), ενώ εκείνο όχι απλώς βρίσκεται ακόμα στη ζωή ή στην επικαιρότητα, αλλά στην ακμή του.
Μόνο που το «La Conquete», αν ξεπεράσεις το παράδοξο του να βλέπεις τον Ντενίς Πονταλιντές να ενσαρκώνει ένα πολιτικό που βλέπεις κάθε μέρα στην τηλεόραση, κατά τα άλλα είναι σα να διαβάζεις το λήμμα «Nicolas Sarkozy» στη wikipedia.
Η ταινία δεν είναι ούτε υπέρ του δεξιού πρωθυπουργού της Γαλλίας, ούτε κατά. Εχει μια κωμική χροιά, αλλά αυτή προέρχεται από την ούτως ή άλλως αστεία εμφάνιση του νευρικού, μικροκαμωμένου Γάλλου άνδρα και την εκπληκτική ομοιότητά του με τον Πονταλιντές και τις μανιέρες που αυτός εφαρμόζει, όχι από το σενάριο.
Παρακολουθώντας την ταινία είσαι σίγουρος ότι υπάρχει ένας κυνισμός, αλλά σταδιακά συνειδητοποιείς ότι σ’ αυτή τη διάθεση σε βάζει η μουσική του Πιοβάνι, όχι η θέση του φιλμ.
Ο «Κατακτητής» δεν αποκαλύπτει κάτι που δεν ξέρουμε, οπωσδήποτε δε θίγει με ενδιαφέροντα τρόπο το αμφίβολο ήθος της πολιτικής, ούτε δίνει κάποια σύνθετη διάσταση στο πρόσωπο του Σαρκοζί. Δεν επεκτείνει και δεν εμβαθύνει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το φιλμ είναι πιο πικάντικο για το γαλλικό κοινό, μια και έχει διαρκείς αναφορές με λεπτομέρεια σε περιστατικά που έχουν πρόσφατα ζήσει, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τις υπόλοιπες χώρες. Φανταστείτε μια ταινία για τον Ευάγγελο Βενιζέλο... Σταματώ εδώ.
