12 χρόνια μετά το βραβευμένο με Οσκαρ ντοκιμαντέρ του «Το Ταξίδι του Αυτοκράτορα», ο Λικ Ζακέ επιστρέφει στην Ανταρκτική και καταγράφει ένα ακόμα κομμάτι της συμμετοχής των αρσενικών πιγκουίνων στην αναπαραγωγή και «ενηλικίωση» των νεογνών τους. Πώς ο «Αυτοκράτορας» παλεύει με τις αντιξοότητες των -50 θερμοκρασιών για να κρατηθεί ο ίδιος και το μικρό του ζωντανοί, πώς φεύγει για να βρει τροφή, χιλιόμετρα μακριά, πώς το αναγνωρίζει επιστρέφοντας, πώς το ενδυναμώνει, σωματικά και ψυχικά, για να τον «στέψει» διάδοχο και να τον αφήσει ελεύθερο.
Εχοντας έναν αρτιότερο ακόμα τεχνικό εξοπλισμό και τη βοήθεια των εξαιρετικών διευθυντών φωτογραφίας, Λοράν Μπαλεστά και Γιανίκ Ζεντίλ, ο Ζακέ επιστρέφει για να παρατηρήσει το μυστήριο κάλεσμα της φύσης, τον αγώνα για επιβίωση του είδους και την εκπλήρωση του πεπρωμένου των πιγκουίνων.
Υπάρχουν στιγμές που είναι μαγικές: ειδικά όταν οι αδιόβροχες κάμερες βουτούν με τους πιγκουίνους κάτω από το νερό και κινηματογραφούν πώς αυτά τα βαριά, άκαμπτα πλάσματα μεταμορφώνονται σε ευέλικτους κολυμβητές. Πώς το νερό είναι το αληθινό στοιχείο τους και, με ένα μακροβούτι, μοιάζουν ευτυχισμένα.
Ομως, αντίθετα με το οσκαρικό «Ταξίδι του Αυτοκράτορα», αυτό το σίκουελ δεν σε κρατάει στην άκρη της καρέκλας σου. Δεν προσφέρει πολλά περισσότερα - ούτε ως ιδέα, ούτε ως ιστορία και τελικά ούτε κι ως κινηματογράφηση. Με ένα κατώτερο μουσικό soundtrack να πλαισιώνει την εικόνα και την στομφώδη αφήγηση στα ελληνικά του Διονύση Σαββόπουλου, περισσότερο μοιάζει με απομίμηση του εαυτού του και παρακολουθείται με ακαδημαϊκό ενδιαφέρον, αλλά όχι τη συγκίνηση της πρώτης φοράς.
