Στη Δανία του 1962, όπως και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, οι νέοι επαναστατούν, διεκδικώντας την ελευθερία τους και τον τρόπο αυτοδιαχείρισής της. Ανάμεσά τους, ο Εϊκ Σκάλοε, ρομαντικός, ενθουσιώδεις, λαίμαργος για τη ζωή και γεμάτος νεανική αφέλεια, είναι έτοιμος να δοκιμάσει τα πάντα και το τίποτα για να καλύψει τις αναζητήσεις του. Μέχρι να γνωρίσει την Ιμπεν: την κοπέλα που θα ερωτευτεί καθολικά και παράφορα και θα στηρίξει πάνω της ολόκληρη τη (σύντομη) ζωή του.
Η Ιμπεν δεν είναι πρόθυμη για αποκλειστικότητα κι όσο εκείνη μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα σε διάφορους άντρες, κινήματα και είδη ναρκωτικών, ο Εϊκ γυρίζει τον κόσμο, γνωρίζει την ηρωίνη και την οριεντάλ φιλοσοφία, ιδρύει το μνημειώδες συγκρότημα-πυροτέχνημα Steppeulvene (τους Δανούς Steppenwolf χίπιδες με τα progressive rock anthems) και κάνει ένα τελευταίο ταξίδι στο Νεπάλ, από το οποίο δεν επιστρέφει ποτέ.
Ο Ολε Κρίστιαν Μάντσεν του «Flammen & Citronen» και του «Superclassico» κάνει ένα ιδιαίτερα σκανδιναβικό biopic και, ταυτόχρονα, μια φωτεινή καταγραφή της εποχής της νεανικής ελευθερίας του ’60. «Ολα είναι ναΐφ. Ομορφα και χαζά ταυτόχρονα», λένε ως τσιτάτο οι ήρωες της ταινίας και θα μπορούσαν μ’ αυτή τη φράση να περιγράφουν και το ίδιο το φιλμ.
Μια πλούσια παραγωγή με συναρπαστική εικόνα και με την πάντα ιντριγκαδόρικη γοητεία της δεκαετίας των παιδιών των λουλουδιών, κοντοστέκεται ανάμεσα στο δράμα και στην κομεντί και επιλέγει και τα δυο, αποδυναμώνοντας την επίδρασή της. Αφθονη μουσική, ιδιαίτερα πολύς Ντίλαν, κάτι από «Ζιλ και Ζιμ», απλόχερο σεξ και ιλιγγιώδη ενσταντανέ με ναρκωτικά, λίγο animation και πολλή νοσταλγία για τη «χαμένη γενιά», συνθέτουν μια ταινία ελαφρώς χαζοχαρούμενη αλλά, παρόλ’ αυτά, κυρίως λόγω του περιεχομένου της και της ελκυστικής προσωπικότητας του Σκάλοε, γοητευτικής.
Μην αναρωτηθείτε όταν δείτε το ζευγάρι να εγκαθίσταται στο αθηναϊκό ξενοδοχείο «Ερμής»: οι ελληνικές σκηνές είναι γυρισμένες στην Κροατία.
