Δεν είναι η πρώτη φορά που το Netflix αποφασίζει να αποκτήσει δικό του (μεγάλο) κομμάτι από την πίτα που ακούει στο όνομα Στίβεν Κινγκ. Ειδικά μάλιστα μετά την τεράστια επιτυχία των δυο κινηματογραφικών κεφαλαίων του «Αυτό», αλλά και του «Νεκρωταφίου Ζώων», το όνομα του Κινγκ μοιάζει να είναι κάτι σαν σφραγίδα έγκρισης για όλους όσου ψάχνουν για «ποιοτικό» τρόμο.
Μετά από δύο από τις καλύτερες μεταφορές βιβλίου ή ιστορίας του μετρ του τρόμου, τα ανατριχιαστικά «Το Παιχνίδι του Τζέραλντ» σε σκηνοθεσία του Μάικ Φλάναγκαν και το «1922» του Ζακ Χίλντιτς, πριν δυο χρόνια, το Netflix μας μεταφέρει για άλλη μια φορά στο διεστραμμένο, απόκοσμο και πάνω από όλα ζοφερό σύμπαν του Κινγκ, μεταφέροντας στην οθόνη μια όχι και τόσο δημοφιλή του ιστορία με τίτλο «Στα Ψηλά Χορτάρια».
Η ομότιτλη μικρή νουβέλα γράφτηκε από τον ίδιο τον Κινγκ και τον γιό του, Τζο Χιλ το 2012 (η δεύτερή τους συνεργασία μετά το «Throttle» το 2009) και δημοσιεύτηκε σε δυο μέρη στο Αμερικάνικο περιοδικό Esquire, και έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς μια από τις πιο περίεργες ιστορίες που έχει γράψει ποτέ. Δυο αδέρφια, η έξι μηνών έγκυος Μπέκι και ο Καλ, ταξιδεύουν προς την Καλιφόρνια για να μείνουν εκεί με κάποια μέλη της οικογένειάς τους μέχρι να γεννήσει. Αλλά σε μια στάση που κάνουν στο Κάνσας, έξω από μια περίεργη εκκλησία, δίπλα σε ένα χωράφι με αρκετά ψηλό και πυκνό χορτάρι, ακούν ένα αγόρι να ζητά βοήθεια. Μπαίνοντας μέσα ανακαλύπτουν πως δεν μπορούν να ξαναβγούν έξω, ενώ τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν αλλά και πως κάτι σατανικό καραδοκεί ανάμεσα στα ψηλά χορτάρια.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα – για μια μικρή ιστορία τουλάχιστον – μια όμως που μοιάζει κάπως λίγη για να γίνει μια μεγάλου μήκους ταινία. Και εδώ ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος Βινσέντζο Νατάλι προσπαθεί να πάρει αυτή την ιδέα και να δημιουργήσει μια κλειστοφοβική ταινία τρόμου φτιάχνοντας έναν αδιέξοδο και δαιδαλώδες λαβύρινθο μέσα στο αχανές χωράφι από χορτάρια για τους ήρωές του, αντικατοπτρίζοντας έτσι τον ίδιο τους τον ψυχισμό. Αν κάποιος έχει δει το εντυπωσιακό σκηνοθετικό του ντεμπούτο πίσω το 1997 με την ταινία «Ο Κύβος», μια στιλιστικά, τουλάχιστον, άρτια ταινία τρόμου, όπου μια ομάδα ανθρώπων είναι κλεισμένοι σε ένα κύβο γεμάτο από θανατηφόρες παγίδες, τότε έχει μια ιδέα για το τι μπορεί να περιμένει και εδώ.
Το "Στα Ψηλά Χορτάρια" θα μπορούσε να ήταν μια παταγώδης αποτυχία αν δεν είχε τουλάχιστον την αισθητική ματιά του Βινσέντζο Νατάλι και την ερμηνεία του Πάτρικ Γουίλσον για να την κάνουν να ξεκολλήσει από την λάσπη της μετριότητας. Μόνο που σε μια ταινία βασισμένη σε κάποιο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, μόνο αυτά δεν αρκούν για να την κάνουν ενδιαφέρουσα και πόσο μάλλον τρομακτική.»
Ο Νατάλι παίρνει αρκετές από τις τότε ιδέες του και τις εφαρμόζει κι εδώ, με τα πρώτα λεπτά της ταινίας να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που σε κάνει να ασφυκτιάς με κάθε λεπτό που περνάει, καθώς οι χαρακτήρες αφήνουν πίσω τους την λογική και μπαίνουν ολοένα και βαθύτερα μέσα σε μια απόκοσμη ζώνη παράνοιας. Οπτικά υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως οι χαρακτήρες του φιλμ ζουν μέσα σε μια υπερπραγματικότητα, με τον Νάταλι να χρησιμοποιεί έντονα χρώματα σε πράσινο και τα συμπληρωματικά του, ενώ άλλοτε βαθύ κόκκινο για εκεί που χρειάζεται, τα οποία δένουν αρμονικά σε ένα ανίερο πάντρεμα με τον ψυχισμό των χαρακτήρων του.
Αλλά όλο αυτό κρατάει δυστυχώς για λίγη μόνο ώρα, μιας και ο Νάταλι γρήγορα περιπλέκει τελείως άσκοπα την ιστορία (αλλάζοντάς μέχρι και το φινάλε του βιβλίου), τραβώντας κάποια γεγονότα από τα μαλλιά, προσθέτοντας καινούργιους, αχρείαστους, χαρακτήρες με σκοπό να δώσει στην ταινία του έναν λόγο «μεγάλου μήκους» ύπαρξης, κάνοντας μας όμως μέχρι το τέλος να αδιαφορούμε πλήρως για την έκβασή της αλλά για την τύχη των ηρώων της.
Τα πάντα, από την αρχή ως το τέλος, μοιάζουν να είναι τεράστιο καζάνι που βράζει αλλά ποτέ δεν κοχλάζει, με την ένταση να χάνεται σίγα σιγά καθώς το σενάριο με το ζόρι καταφέρνει να σκιαγραφήσει τον καθένα από τους χαρακτήρες. Ακόμα και όταν οι ερμηνείες, κυρίως αυτή του Πάτρικ Γουίλσον ο οποίος φέρνει μαζί του μια αίσθηση αυθορμητισμού και ευπρόσδεκτης αυτοπεποίθησης στον ρόλο του, δείχνουν εκλάμψεις πραγματικού ταλέντου, ο Νατάλι και το σενάριό του φαίνεται πως τους περιορίζει και δεν τους αφήνει ποτέ πραγματικά να δείξουν το που μπορούν να φτάσουν.
Το «Στα Ψηλά Χορτάρια» θα μπορούσε να ήταν μια παταγώδης αποτυχία αν δεν είχε τουλάχιστον την αισθητική ματιά του Βινσέντζο Νατάλι και την ερμηνεία του Πάτρικ Γουίλσον για να την κάνουν να ξεκολλήσει από την λάσπη της μετριότητας. Μόνο που σε μια ταινία βασισμένη σε κάποιο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, μόνο αυτά δεν αρκούν για να την κάνουν ενδιαφέρουσα και πόσο μάλλον τρομακτική.
