Ο Σκρατ, ο προϊστορικός σκίουρος που δεν σταματά να κυνηγάει το αγαπημένο του βελανίδι ανακαλύπτει ένα θαμμένο εξωγήινο σκάφος και φτάνει στο Διάστημα. Από εκεί προκαλεί με μια σειρά λάθος χειρισμών μια βροχη μετεωριτών που απειλούν τη Γη.
Είναι σοφή η επιλογή της ολιγόλεπτης παρουσίας του Σκρατ στην πέμπτη αυτή ταινία της «Εποχής των Παγετώνων», αφού αν μείνει τελικά κάτι από αυτήν τη μυθολογία και τα – ευτυχώς ενός κάποιου επιπέδου αν και ολοένα και πιο κουρασμένα – σίκουελ, θα είναι το μοναδικό κωμικό timing αυτού του σκίουρου που κυνηγώντας εμμονικά το βελανίδι του ξαναγράφει την ιστορία του κόσμου από την αρχή.
Το ίδιο κάνει κι εδώ – στις πιο απολαυστικές, αστείες και βαρυσήμαντες για τις σινεφίλ και άναρχες αναφορές σκηνές – πειράζοντας το ηλιακό σύστημα και απειλώντας τη Γη με εξαφάνιση, προσπαθώντας να βρει το σωστό κράτημα στο μοχλό με τη βαρύτητα να τον ξεπερνά και να τον... ισοπεδώνει (κυριολεκτικά) στην πιο αστεία σκηνή ολόκληρης της ταινίας.
Οσο λιγότερο βλέπεις τον Σκρατ τόσο περισσότερο τον ζητάς, καθώς το υπόλοιπο φιλμ είναι ένας θρίαμβος θορυβωδους επίδειξης απαράμιλλης τεχνικής στο σχεδιασμό και στο ηχητικό μοντάζ (ακόμη κι αν το δεις μεταγλωττισμένο) που δεν μπορείς παρά να το θαυμάσεις, αν και στην πραγματικότητα το μόνο που θα ήθελες θα ήταν να κλείσει κάποιος τα αυτιά σου με βελούδινα καλύμματα και να σου δείξει ένα animation του Χαγιάο Μιγιαζάκι σε slow motion.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να απορρίψεις συλλήβδην τη φαινομενικά ξεχειλωμένη «Εποχή των Παγετώνων», αφού ειδικά εδώ στην τέταρτη συνέχειά της αποδεικνύεται εμπνευσμένη σεναριακά (αν μιλάμε για παιδιά μέχρι 10 ετών) χωρίς να προδίδει καμία ενήλικη απαίτηση σε ρυθμό, vintage αναφορές και 3D φαντασία.
Καλοκουρδισμένο, συνεχώς αστείο (ίσως παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται σε κάθε δευτερόλεπτο), σχεδιασμένο με πραγματικό κέφι και χωρίς κανένα ίχνος αρπαχτής, το ταξίδι της παρέας από τη ζούγκλα μέχρι τη σωτηρία της Γης κρύβει και εκπλήξεις και φαντασία και ένα ορυμαγδό από ζώα που πετάγονται εκεί ακριβώς που δεν τα περιμένεις από κάθε πλευρά της οθόνης.
Είναι αδύνατον να μην «νιώσεις» για τον βραδύποδα Σιντ όλα όσα νιώθει και ο ίδιος για την αποτυχία του στην αγάπη σε μια μακρινή αναφορά του Πέπε Λε Πιου, όπως θα διασκεδάσεις με την ψυχή σου με τον τρόπο που το 3D εκμεταλλεύεται το φυσικό τοπίο στη διαδρομή προς τον μετεωρίτη που απειλεί να καταστρέψει τα πάντα.
Οπως είναι αδύνατον να μην νιώσεις τουλάχιστον πονοκέφαλο από την ηχητική μπάντα που συνεχίζει ακόμη και όταν όλα έχουν σταματήσει και σχεδόν έχεις βγει από την αίθουσα για να απολαύσεις την... ησυχία. Φτιαγμένο για πιο μικρά παιδιά που αντέχουν στον «πανικό» και προς τιμήν του με ένα σενάριο που δεν διαθέτει ιστορικό βάθος αλλά αρκεί για να ανεβάσει το μέσο όρο ενός σίκουελ που θεωρητικά δεν είχε λόγο να γυριστεί, το «Σε Τροχιά Σύγκρουσης» αποφεύγει τη σύγκρουση με τη δική του ιστορία. Ισως όχι τόσο για να περιμένει κανείς και μια έκτη ταινία, αλλά όσο ο Σκρατ βρίσκεται χαμένος στο Διάστημα, μπορείς απλά να περιμένεις τα πάντα.
