Η οικογένεια των Γουίσμποουν βρίσκεται σε κρίση. Το βιβλιοπωλείο της μαμάς Εμα είναι γεμάτο χρέη, ο μπαμπάς Φρανκ δουλεύει ασταμάτητα, η Φέι, η έφηβη κόρη δεν τα πηγαίνει καλά με τις σχολικές εξετάσεις και ο Μαξ, ο βενιαμίν της οικογενείας είναι ένα πανέξυπνο αγόρι που είναι θύμα bullying στο σχολείο. Σε μια προσπάθεια να επανασυνδεθούν σαν οικογένεια, η μαμά Εμα οργανώνει μια βραδινή οικογενειακή έξοδο. Ομως, τα σχέδια της θα γυρίσουν μπούμερανγκ, όταν μια κακιά μάγισσα τους καταραστεί μεταμορφώνοντας τους σε τέρατα.
Αν κάτσει κάποιος και ψάξει τις προηγούμενες ταινίες του Γερμανού σκηνοθέτη Χόλγκερ Ταπ, σίγουρα θα προσέξει πως δείχνουν σαν φτηνές, straight to DVD, απομιμήσεις μερικών από των πιο πετυχημένων ταινιών κινουμένων σχεδίων του Χόλιγουντ, όπως το «Σρεκ» και το «Μαδαγασκάρη». Και η νέα του ταινία «Happy Family», η οποία κατάφερε να βρει τον δρόμο της και στις ελληνικές αίθουσες, δεν φαίνεται να ξεφεύγει από το συγκεκριμένο μοτίβο, καθώς φέρνει τρομαχτικά σε κάτι από το «Hotel Transylvania» του Γκέντι Ταρτακόφσκι, αν η ταινία του είχε γυριστεί για να παίξει κάποιο Σαββατοκύριακο πρωί κατευθείαν στην τηλεόραση.
Βασισμένη στο πετυχημένο βιβλίο του Ντέιβιντ Σέφιερ, το «Happy Family» είναι μια από αυτές τις ταινίες που πατάνε το γκάζι από την αρχή και δεν το αφήνουν μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Οχι με την καλή έννοια.
Από το animation που μοιάζει να είναι πιο δύσκαμπτο και απαρχαιωμένο κι από τις κινήσεις της μούμιας, αλλά και τους αδικαιολόγητα καταιγιστικούς ρυθμούς του, τα αστεία που δεν ξεπερνούν σε επίπεδο τα gags με τις κλανιές, τις αναφορές στην ποπ κουλτούρα που δεν βρίσκουν τον στόχο τους και τις εναλλαγές στις σκηνές που νιώθεις μέχρι το τέλος πως βρίσκεσαι στα πρόθυρα επιληψίας, το «Μια Χαρούμενη Οικογένεια» δεν προσπαθεί καν να πρωτοτυπήσει.
Αντίθετα, προσπαθεί σκληρά να σε πείσει πως πρόκειται για κάτι παραπάνω από μια παιδική ταινία. Ολη η οικογένεια μεταμορφώνεται σε τέρατα βγαλμένα από τις κλασικές ταινίες τρόμου (βαμπίρ, το τέρας του Φράνκενσταϊν, μούμια και λυκάνθρωπος) ώστε να μάθουμε για άλλη μια φορά πως το να είσαι διαφορετικός είναι καλό. Οπως μαθαίνουμε και πράγματα για πιο σοβαρά θέματα όπως το bullying και το πώς μια οικογένεια φτάνει στα πρόθυρα του χωρισμού όταν δεν είναι ευτυχισμένη. Κάτι που θα δεχόμασταν με ενθουσιασμό αν μη τι άλλο αν συνοδεύονταν από κάτι το πιο ευρηματικό και όχι την τόση εξόφθαλμη (και κακή) αντιγραφή μιας προβλέψιμης (μέχρι το τελευταίο καρέ) και τυπικής οικογενειακής ιστορίας.
Ακόμη κι αν όλο αυτό μπορεί να διασκεδάσει τα παιδιά ως ένα επίπεδο, από ένα σημείο και μετά όμως καταντάει χαοτικό ακόμα και για αυτά, ενώ εσύ ήδη έχεις βαρεθεί από την πρώτο κιόλας λεπτό. Το μόνο ίσως ευτύχημα είναι πως η ταινία παίζεται μόνο μεταγλωττισμένη στα ελληνικά κι έτσι δεν θα ακούσεις τους Εμιλι Γουότσον, Τζέισον Αιζακς, Νικ Φροστ, Σίλια Ιμρι και Κάθριν Τέιτ, οι οποίοι δανείζουν εδώ τις φωνές τους και να σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι αμαρτίες ξεπληρώνουν για να βρίσκονται σε αυτή εδώ την ταινία. Κάτι είναι κι αυτό (;)
