H Βερόνικα ζει στην Πολωνία. Η Βερονίκ ζει στο Παρίσι. Δεν γνωρίζονται. Η Βερόνικα κερδίζει μια θέση σε ένα μουσικό σχολείο, δουλεύει σκληρά αλλά πεθαίνει στην πρώτη της μεγάλη παράσταση ως σολίστρια. Την ίδια στιγμή, η ζωή της Βερονίκ βρίσκεται σε καμπή, καθώς αποφασίζει να μην ξανατραγουδήσει ποτέ...

Σπάνια στο σινεμά, συναντάς ταινίες που είναι ταυτόχρονα αφοπλιστικά απλές και τρομερά πολύπλοκες την ίδια ακριβώς στιγμή. Ταινίες ελλειπτικές, μυστηριώδεις που σε αναγκάζουν να αναρωτιέσαι αν αυτό που βλέπεις είναι περισσότερο από μια ταινία, ένα αίνιγμα που απαιτεί την πιο οξυδερκή σου παρατηρικότητα για να λυθεί. Και ταυτόχρονα, ταινίες που μέσα στην έντονα συμβολική τους υπόσταση, εξηγούν τα πάντα απλώς και μόνο επειδή βιώνονται με έναν τόσο σωματικό τρόπο και με όλες τις αισθήσεις.

Μια τέτοια ταινία είναι η «Διπλή Ζωή της Βερόνικα», η πρώτη ταινία που ο Κισλόφσκι γύρισε σε συμπαραγωγή με τη Γαλλία, μετά την πολωνική του περίοδο και πριν παραδώσει την τριλογία των χρωμάτων, αποχωρώντας από αυτόν τον κόσμο ως ένας από τους σπουδαιότερους ευρωπαίους δημιουργούς του 20ου αιώνα.

Σε μια άρτια από κάθε άποψη σύνθεση ενός οικοδομήματος που στα χέρια οποιουδήποτε άλλου σκηνοθέτη θα κατέρρεε κάτω από το βάρος της αφαιρετικότητας και της μεταφυσικής του αύρας, ο Κισλόφσκι κάνει εδώ σινεμά το τίποτα ή και τα πάντα, κινηματογραφώντας στην πραγματικότητα μια ολόκληρη ιστορία σαν να ήταν μια αίσθηση.

Σαν αυτή η χωρισμένη στη μέση ζωή δύο κοριτσιών που θα ενωθούν με τα δεσμά μιας ακατανόητης πνευματικότητας να κρύβει μέσα της όλα τα αναπάντητα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, του έρωτα και του θανάτου, στην μορφή μιας κινηματογραφικής ταινίας που δεν φτιάχτηκε διόλου για να δώσει απαντήσεις, αλλά για να αποδείξει πως μερικές φορές χρειάζεται μόνο λίγη πίστη για να μην νιώθεις μόνος σου σε αυτόν τον αφιλόξενο κόσμο.

Ναι, η «Διπλή Ζωή της Βερόνικα» είναι μια ταινία για το πόσο μόνη νιώθει μια γυναίκα που θα αναζητά πάντα το alter ego της εκτός γνωστών γεωγραφικών συντεταγμένων, μια ταινία για τον έρωτα που μπορεί να σε αφήνει πιο μόνο απ’ όσο όταν είσαι με τον άλλο, μια ταινία για όλες εκείνες τις μικρές ανεπαίσθητες κινήσεις που κάνεις με τα χέρια σου, το στόμα σου και το σώμα σου όταν νιώθεις πως η ύπαρξή σου δεν είναι παρά μια συνέχεια σε μια ακατάπαυστη διαδοχή ζωών που εμφανίζονται και εξαφανίζονται ακριβώς τη στιγμή που πρέπει κάνοντας παρέα στην κοσμική μοναξιά.

Τίποτα, όμως, στην «Διπλή Ζωή της Βερόνικα» δεν είναι απλά και μόνο συμβολισμός.

Ακόμη και πίσω από τις διαθλάσεις του φωτός, την αποσύνθεση των εικόνων και τα σχήματα που επανέρχονται συχνά παίρνοντας τη μορφή του κινηματογραφικού φακού για να παραμορφώσουν την πραγματικότητα σε ένα απίστευτης ομορφιάς εικαστικό καμβά, ο Κισλόφσκι αφηγείται μια ιστορία.

Με λυρικό, ποιητικό και σε στιγμές επικό και οπερατικό τρόπο, αλλά ποτέ χωρίς τη συναίσθηση πως ό,τι απλώνεται πάνω στη μεγάλη οθόνη δεν είναι παρά στιγμές που όλοι έχουν νιώσει και που απλά κανείς δεν πίστευε πως κάποτε θα έβλεπε στο σινεμά.

Κινηματογραφώντας το ανέφικτο, ο Κισλόφσκι δεν κάνει τελικά τίποτα περισσότερο από το να μεγενθύνει τη ζωή και το σινεμά, προκειμένου μέσα τους να χωρέσει η αριστουργηματική φωτογραφία του Σλαβομίρ Ιντζιακ, η υποβλητική μουσική του Ζμπίγκνιου Πράισνερ, το απείρων δυνατοτήτων πρόσωπο της Ιρέν Ζακόμπ και ένα παιχνίδι με το χώρο, τον χρόνο, την έννοια του Θεού, τη διχοτομημένη (τότε και τώρα) Ευρώπη και όλα όσα ορίζουν τη μοίρα των ανθρώπων που σαν εύθραυστες πορσελάνινες μαριονέτες συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν στην αυτοσχέδια παράσταση που ονομάζεται ζωή.