Η Ρακέλα, είναι μια τρανσέξουαλ πόρνη από τις Φιλιππίνες που ζει στην ανέχεια. Επιθυμεί να δραπετεύσει κάποτε από τους δρόμους της πόλης του Τσεμπού και να ζήσει στο Παρίσι, μαζί με τον «ιππότη» των ονείρων της. Λόγο της καταγωγής της έχει ελάχιστες πιθανότητες να βγάλει βίζα, καθότι χρειάζεται κάποιον από τη Δύση για να εγγυηθεί γι’αυτήν. Στη προσπάθεια να ξεφύγει από το στενό περιβάλλον της, γνωρίζει ένα φωτογράφο και αρχίζει να δουλεύει σε μια δημοφιλή πορνογραφική ιστοσελίδα, για τρανσέξουαλ. Η επιτυχία της ως ανερχόμενη πορνοστάρ στο ίντερνετ, την φέρνει σε επαφή με νέα πρόσωπα. Βρίσκει τη Βάλερι, μια τρανσέξουαλ από την Ισλανδία που ζητά απελπισμένα φίλους on-line και της υπόσχεται ότι θα τη βοηθήσει με τη βίζα.
Αν υπάρχει κάτι που λειτουργεί ταυτόχρονα ως ελάττωμα και ως προτέρημα στο περίεργο κινηματογραφικό υβρίδιο του Ολάφ ντε Φλερ Γιοχάνεσον (βραβείο Teddy στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 2008), είναι το γεγονός πως η «Απίστευτη Αλήθεια για τη Βασίλισσα Ρακέλα» είναι μια αυθεντικά feel good ταινία. Μια σχεδόν παραμυθένια διαδρομή στα έργα και τις ημέρες μιας γυναίκας που γεννήθηκε αγόρι και που ως άλλη Σταχτομπούτα ονειρεύεται πως θα έρθει μια μέρα που το ρολόι θα δείξει δώδεκα και η άμαξα δεν θα γίνει κολοκύθα. Ή καλύτερα, στην περίπτωση της, πως θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα καταφέρει να αποδράσει από τον κόσμο του πληρωμένου σεξ και θα ζήσει επιτέλους έναν πραγματικό κεραυνοβόλο έρωτα, μακριά από τις φτωχές γειτονιές των Φιλιππίνων.
Και είναι αλήθεια πως απαιτεί πρωτίστως ταλέντο και δευτερευόντως θάρρος για να καταγράψεις μια ζωή που γεννιέται και πεθαίνει στο περιθώριο ως μια σχεδόν ρομαντική κομεντί που δεν χάνει στιγμή τον ανάλαφρο ρυθμό της και την αφοπλιστική παιδικότητα που ο Γιοχάνεσον δανείζεται σοφά και εξ ολοκλήρου από την πρωταγωνίστρια του, μια αλήθινή, χαρισματική τρανσέξουαλ με το όνομα Ρακέλα Ρίος.
Παίζοντας ηθελημένα και περίτεχνα με όσα χωρίζουν και ενώνουν τη μυθοπλασία με το ντοκιμαντέρ, ο Ισλανδός σκηνοθέτης παραμένει εκστατικός μπροστά στην ανεξάντλητη πηγή της «αλήθειας» των ladyboys, όπως ονομάζονται στις Φιλιππίνες οι τρανσέξουαλ. Και γι'αυτό δεν τις σταματά όταν αυτές «παίζουν», αγνοώντας το γεγονός πως μια κάμερα καταγράφει τη ζωή τους. Τις αφήνει να μιλήσουν, να ονειρευτούν, να κλάψουν και να γελάσουν κλέβοντας στιγμές κινηματογραφικής αυθεντικότητας από έναν αθέατο και γοηευτικό μέσα στην ασχήμια του κόσμο.
Και είναι μόνο όταν προσπαθεί να ευθυγραμμίσει τις ηρωίδες του στις επιταγές μιας εξαναγκαστικής μυθοπλασίας που το εγχείρημα του Γιοχάνεσον προδίδει σημάδια ερασιτεχνισμού και αδέξιων αυτοσχεδιασμών. Ακριβώς δηλαδή στο σημείο όπου η feel good διάθεση του παραγεμίζει την ιστορία του με κλισέ και χιλιοειπωμένες αφηγήσεις που συνοδεύουν παραδοσιακά την απεικόνιση της ζωής των τρανσέξουαλ.
Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σε μια ανώδυνη καταγραφή μιας επώδυνης κατάταστασης. Το αντίθετο. Υπό συνθήκες μια τέτοια αντιμετώπιση θα μπορούσε να αποδειχθεί και εξαιρετικά πολιτική ως θέση. Και στην «Απίστευτη Αλήθεια για τη Βασίλισσα Ρακέλα» υπάρχει πολιτική θέση. Μόνο που αυτή δεν βρίσκεται στην προσπάθεια του Γιοχάνεσον να χτίσει μια κινηματογραφική ιστορία με αληθινές τρανσέξουαλ, αλλά στην ίδια την ιστορία τους. Απαλλαγμένη από περιττά μυθοπλαστικά «γεμίσματα», η ζωή τους, μπροστά σε έναν κινηματογραφικό φακό που τις σέβεται, είναι από μόνη της η πιο απίστευτη αλήθεια.
