Ενας κυνικός γκρινιάρης, ο Γκριντς, αποφασίζει να εκδικηθεί το πνεύμα των ημερών, να κλέψει τα Χριστούγεννα και να τα εξαφανίσει μια για πάντα. Δεν φαντάζεται όμως ότι η καρδιά του θα γλυκάνει και τα σχέδια του θα ανατραπούν εξαιτίας του γενναιόδωρου πνεύματος ενός μικρού κοριτσιού.
Ενας από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες των Χριστουγέννων, μαζί με εκείνον του Εμπενίζερ Σκρουτζ, είναι αυτός του Γκριντς. Κυρίως γιατί, όπως εξάλλου και ο Σκρουτζ, μισεί τα Χριστούγεννα και τη γιορτινή ατμόσφαιρα και θα προτιμούσε να βρει επιτέλους τον τρόπο να τα εξαφανίσει μια για πάντα.
Ξεχάστε την ομώνυμη ταινία του Ρον Χάουαρντ, με τον άκρως ανατριχιαστικό Τζιμ Κάρεϊ. Η νέα ταινία της Illumination Entertainment, η οποία μας έχει δώσει παλιότερα ταινίες όπως το «Εγώ, ο Απαισιότατος», «Μπάτε Σκύλοι Αλέστε» και «Τραγούδα!», επιστρατεύει το ιδιόρρυθμο χιούμορ που χαρκτηρίζει τις παραγωγές της, σε μια προσπάθεια να δώσει χαρά στα μικρά παιδία, και να απαλύνει τις καρδιές στον κυνικό κόσμο των μεγάλων. Τα καταφέρνει στα μισά από αυτά.
Η δεύτερή προσπάθειά της εταιρίας να ζωντανέψει τον αλλόκοτο φανταστικό κόσμο του Dr. Seuss, μετά το σχετικά απογοητευτικό «Λόραξ» το 2012, είναι αν μη τι άλλο αρκετά διασκεδαστική και αστεία. Η πόλη Χούβιλ δείχνει σαν να έχεις πατήσει το πόδι σου σε ένα χριστουγεννιάτικο πολύχρωμο ντελίριο με έντονα χρώματα και φανταχτερά χρώματα, ενώ το σπίτι του Γκριντς παίρνει τις πινελιές του, άλλοτε πιο έντονες και άλλοτε με διακριτική εξυπνάδα, από το πράσινο του κεντρικού ήρωα. Ετσι καταφέρνει να διατηρήσει σε σωστές αναλογίες το ιδιόρρυθμο, αλλά ταυτόχρονα αρκετά οικείο για τα παιδιά, στιλ του Dr. Seuss, προσθέτοντας μερικά ευφάνταστα gadgets και συνδυάζοντας και ισχυρές δόσιες σωματικής κωμωδίας - ακόμη ένα σημείο κατατεθέν της Illumination.
Tο να να μεταφέρεις, όμως, μια 30σελιδη ιστορία στη μεγάλη οθόνη, πάντα θα σημαίνει και... προβλήματα. Είναι έντονη η προσπάθεια να απλοποιηθεί η ιστορία του Dr. Seuss, πατώντας πάνω σε ένα αρκετά ασφαλές, χωρίς ιδιαίτερη φαντασία σενάριο και το κλασικά χιλιοειπωμένο μήνυμα για την σημασία της οικογένειας. Η ποιητική αφήγηση του βιβλίου δεν διατηρείται παρά μόνο ελάχιστα, ενώ οι νέοι χαρακτήρες - ο παχύσαρκος τάρανδος ή ή μικρή Σίντι Χου Λου έρχονται, φεύγουν και ξεχνιούνται γρήγορα.
Ταυτόχρονα το «Γκριντς» θέλει να δώσει και μια πιο ανθρώπινη διάσταση στον μουντρούχο και κακοδιάθετο Γκριντς, με ένα δραματικό παρελθόν που εξηγεί επιτέλους γιατί μισεί τόσο τα Χριστούγεννα. Του δίνει, λοιπόν, ένα λόγο στο γιατί είναι τόσο κυνικός με τις γιορτές, τον κάνει λιγότερο εκνευριστικό και περισσότερο συμπαθή στο κοινό, του κλέβει, όμως, έτσι το ένα και μοναδικό πράγμα που έδινε υπόσταση στον χαρακτήρα του.
Το «Γκριντς», με όλα τα ζωηρά και φανταχτερά χρώματα του, μπορεί να μην ζεστάνει πλήρως την κυνική και ψυχρή σας καρδιά. Αλλά σίγουρα έχει την θέληση και το προσπαθεί. Και αν αυτό δεν είναι αρκετό, τότε κι εμείς δεν ξέρουμε τι άλλο πραγματικά μπορεί να κάνει.
Δείτε εδώ τον Γιώργο Καπουτζίδη να δίνει τη φωνή του στον Γκριντς:
