Μετά από μια άνευ προηγουμένου σειρά φυσικών καταστροφών απειλητικών για τον πλανήτη, οι παγκόσμιοι ηγέτες αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα σύνθετο δίκτυο δορυφόρων με την κωδική ονομασία «Ολλανδός», προκειμένου να μπορέσουν να ελέγξουν τις κλιματικές αλλαγές και να κρατήσουν τον πλανήτη ασφαλή. Κάτι όμως, δεν πάει καλά με τον «Ολλανδό», καθώς το σύστημα που κατασκευάστηκε για να προστατέψει τη Γη, της επιτίθεται, και πλέον οι επιστήμονες δίνουν μάχη με τον χρόνο για να εντοπίσουν την αιτία, πριν μια επικών διαστάσεων γεωλογική καταιγίδα καταστρέψει τα πάντα και τους πάντες στο πέρασμά της. Στο επίκεντρο αυτής της μάχης βρίσκονται δύο αδέρφια που πρέπει να ξεπεράσουν τη δική τoυς προσωπική κόντρα και να συμφιλιωθούν για τη σωτηρία του πλανήτη: ο επιστήμονας και εμπνευστής του συστήματος Τζέικ Λόσον και ο πολιτικός και μικρότερος αδερφός του Μαξ.
Αν η σύνοψη φωνάζει από μακριά Ρόλαντ Εμεριχ, έχετε πέσει πολύ κοντά, αφού το «Geostorm» είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Ντιν Ντέβλιν, παραγωγού και ενίοτε σεναριογράφου του Γερμανού σκηνοθέτη και ειδήμονα στις bigger than life ταινίες καταστροφής, όπως η «Ημέρα Ανεξαρτησίας» και το «Γκοτζίλα», η οποία μετά από αλλεπάλληλες μεταθέσεις της ημερομηνίας εξόδου και καθυστερήσεις στην παραγωγή και στα γυρίσματα βγαίνει επιτέλους (:) στις κινηματογραφικές αίθουσες για να μας κάνει να νοσταλγήσουμε τις ταινίες του Μάικλ Μπέι και του Τζέρι Μπρουκχάιμερ, οι οποίες φαντάζουν αριστουργήματα πρωτοτυπίας και ανάπτυξης χαρακτήρων μπροστά του.
Οδηγώντας το είδος της ταινίας καταστροφής ένα βήμα πιο κοντά …στην καταστροφή, το «Geostorm» δεν έχει να επιδείξει τίποτα καινοτόμο, τουναντίον όλα βαδίζουν στην πεπατημένη οδό του αναμασημένου κλισέ. Η μελοδραματική εισαγωγή που περιγράφει με πομπώδεις εκφράσεις και γλαφυρότητα παιδικής έκθεσης δημοτικού τη σταδιακή καταστροφή του πλανήτη μέχρις ότου η ανθρωπότητα επιτέλους συνειδητοποιήσει το σωτήριο έτος 2019 ότι πρέπει να συνεργαστεί προκειμένου να δώσει μια λύση στα αναπόδραστα περιβαλλοντικά ζητήματα δίνει από την αρχή το στίγμα για όσα θα ακολουθήσουν: ιδεαλιστές επιιστήμονες και πολιτικοί εναντίον των πιο σκοτεινών και δολοπλόκων συναδέλφων τους, προβλέψιμα και γεμάτα αναληθοφανή cgi πλάνα από πολλαπλά ακραία καιρικά φαινόμενα σε διάφορα σημεία του πλανήτη για την απαραίτητη αίσθηση παγκοσμιότητας, βαρύγδουπες στιχομυθίες και άκαιρες (και άκυρες) κωμικές ατάκες εν μέσω της συντέλειας του κόσμου, άτεχνα οικογενειακά δράματα και έριδες που ουσιαστικά δεν ενδιαφέρουν κανένα σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί δραματουργική ένταση και (φυσικά) ανατροπές που αντί να σοκάρουν προκαλούν θυμηδία, για να καταλήξουν όλα στο σοκαριστικό και πρωτάκουστο για όλους συμπέρασμα ότι η επιστήμη είναι τελικά ένα εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλό και για κακό σκοπό.
Κι ενώ ο Ντέβλιν πελαγοδρομεί και παραπαίει άτολμος σ’ αυτή την ανέμπνευστη εκτέλεση, οι ως επί το πλέιστον αξιόλογοι ηθοποιοί του εκτίθενται ανεπανόρθωτα με τις ερμηνείες τους; ο Τζέραλντ Μπατλερ είνια προφανώς miscast ως ο λίγο τρελός, λίγο κωλόπαιδο, αλλά τόσο πανέξυπνος επιστήμονας που θα μπορούσε να έχει εμπνευστεί την ιδέα του διαστημικού προγράμματος, κάνει, ωστόσο, συγκριτκά καλύτερη δουλειά σε σχέση με τον Τζιμ Στέρτζες, το ρομαντικό παρουσιαστικό του οποίου, βρίσκεται σε προφανή αντίθεση με το δυναμισμό που θα έπρεπε να προσδώσει στο ρόλο του μικρότερου αδερφού που πρέπει να κινηθεί στο πολιτικό παρασκήνιο προκειμένου να ανακαλύψει τον σαμποτέρ του διαστημικού προγράμματος, ενώ κανείς από τους δύο δε διαθέτει το εκτόπισμα για να σηκώσει το βάρος μια μεγάλης εσχατολογικής κινημανογραφικής παραγωγής ή να γίνει πειστικός ως action hero.
Ακόμια πιο άβολα ειναι τα πράγματα για τους Εντ Χάρις και Αντι Γκαρσία, οι οποίοι στους ρόλους του Υουργού Εσωτερικών και του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών αντίστοιχα προσπαθούν να δημιουργήσουν χαρακτήρες με τα πενιχρά μέσα που τους παρέχονται, φλερτάρουν όμως με την καρικατούρα και ο δεύτερος έχει την πιο (άθελα) αστεία ατάκα της ταινίας, Οι πάντα αξιόλογες Αμπι Κόρνις και Αλξάντρα Μαρία Λάρα, τέλος, μάλλον πρέπει να απολύσουν τους ατζέντηδές τους ή να σκεφτούν πολύ σοβαρά τις επιλογές τους, αφού περιορίζονται σε μια δορυφορική παρουσία, ενισχυτική της ξεκάθαρα αντρικής οπτικής της ταινίας. Το όνομα του χαρακτήρα της δεύτερης πάντως (Ούτε Φασμπίντερ), είναι ένας από τα πιο ιερόσυλους και so bad it’s good φόρους τιμής/κλεισίματα ματιού/inside jokes που έχουμε δει πρόσφατα.
