Νέα Υόρκη, 1957. Ο φωτογράφος μόδας Ντικ Εϊβερι αναζητά ένα «νέο πρόσωπο». Ολα τα μοντέλα μοιάζουν ίδια, στημένα, πλαστικής πανομοιότυπης ομορφιάς. Σ' ένα βιβλιοπωλείο στο Βίλατζ ανακαλύπτει την πωλήτρια Τζο - ένα απεριποίητο κορίτσι που διαβάζει φιλοσοφία κι όχι γυναικεία περιοδικά, ονειρεύεται τα art cafe του Παρισιού κι όχι τα ντεφιλέ και τους οίκους μόδας. Ταυτόχρονα μοιάζει με γοητευτικό ελάφι. Ενα κοντινό στο μουτράκι της, αυτό το «παράδοξο μουτράκι», και τα λυπημένα, τεράστια, εκφραστικά του μάτια φωτίζουν δωμάτια. Ο Ντικ πείθει την εκδότριά του να κάνουν μία σοβαρή επαγγελματική πρόταση στη Τζο, να την πάρουν μαζί τους στο Παρίσι και να την αναγάγουν ως το πρόσωπο της νέας σεζόν. Κάπως έτσι ο Πυγμαλίωνας θα μετατρέψει την βιβλιοφάγο-ασχημόπαπο σε κύκνο, αλλά κι ο ίδιος θα πάρει το μάθημά του. Το δυναμικό αγοροκόριτσο θα μεταμορφωθεί μπροστά στο φακό του σε γοητευτική γυναίκα που θα ερωτευτεί παράφορα.
Το θεατρικό μιούζικαλ του Τζορτζ Γκέρσουιν ανέβηκε το 1927 στο Μπρόντγουεϊ με πρωταγωνιστή τον Φρεντ Αστέρ και 30 χρόνια μετά ο ίδιος ανέλαβε τον κεντρικό ρόλο στην κινηματογραφική διασκευή του Στάνλεϊ Ντόνεν. Κάτι που τον συνέδεσε για πάντα με τη μινιόν φιγούρα της Οντρεϊ Χέπμπορν σε παθιασμένα cheek to cheek, λεκτικές κόντρες και μουσικοχορευτικά σε δρόμους, εκκλησίες και διάσημα μνημεία του Παρισιού.
Ακόμα κι αν πλέον κάποια θέματα μοιάζουν παρωχημένα, η κοινή κριτική στην ιλουστρασιόν επιφάνεια της ομορφιάς των περιοδικών αλλά, ταυτόχρονα, και στη σικέ φιλοσοφική επίφαση των σνομπ κουλτουριάρηδων της εποχής ήταν ενδιαφέρουσα απόφαση στα χρόνια που προηγήθηκαν της επανάστασης του '60.
Κινηματογραφικά, η ένταση στην παλέτα των Technicolor χρωμάτων, η αυτοαναφορική χρήση της κάμερας και γυρίστηκαν μερικά από τα πιο διάσημα χορευτικά νούμερα (ο Φρεντ Αστέρ και μία ομπρέλα) κάνουν την ταινία να ξεχωρίζει.
Παραμένει κλασική όμως για το ρομαντισμό της, τη μουσική και τα τραγούδια του Γκέρσουιν (εκτός από το ομώνυμο, είναι πλέον κλασικά και τα "S'wonderful", "How Long Has This Been Going On" και "He Loves and She Loves") αλλά, προπάντων, για την πρωταγωνίστριά της.
Η αιθέρια Givenchy-chic Οντρεϊ Χέπμπορν αποδεικνύει κι εδώ ότι δε θέλεις να κοιτάς τίποτα άλλο όσο υπάρχει εκείνη στη μεγάλη οθόνη. Είτε φορώντας το σήμα-κατατεθέν πλέον μαύρο κολάν και ζιβάγκο και χορεύοντας μεταμοντέρνα στα καφέ της Μονμάρτης, είτε κατεβαίνοντας σαν να ίπταται τη μαρμάρινη σκάλα μπροστά στην άπτερο Νίκη στο Μουσείο του Λούβρου, είτε γελώντας, είτε φωνάζοντας, είτε κλαίγοντας η ελαφίνα πρωταγωνίστρια είναι βάλσαμο για τα μάτια του θεατή που θέλει να δραπετεύσει από την καθόλου funny πραγματικότητά του.
