Η ζωή είναι πολλές φορές πιο παράδοξη κι από την πιο αχαλίνωτη φαντασία κι αυτό είναι κάτι που το σινεμά του Βέρνερ Χέρτζογκ έχει αποδείξει πολλές φορές στην πλούσια και γεμάτη απότομες στροφές κινηματογραφική καριέρα του.
Ντοκιμαντερίστας αλλά και σκηνοθέτης μυθοπλασίας ο Χέρτσογκ βρίσκει συχνά τον πιο ενδιαφέροντα εαυτό του όταν το σινεμά του αποφασίζει να μην διαλέξει πλευρά ανάμεσα στα είδη αλλά να βουτήξει στα θολά νερά μεταξύ τους.
Το «Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε.» ανήκει σε αυτό ακριβώς το κομμάτι της φιλμογραφίας του, αφού το βασικό στοιχείο της ιστορίας του, μια εταιρία που μισθώνει ηθοποιούς για να υποδύονται, φίλους και συγγενείς σε προσωπικές στιγμές ή κοινωνικές εκδηλώσεις, είναι κάτι που υπάρχει στ΄αλήθεια στην Ιαπωνία κι ο ηθοποιός που υποδύεται τον υπάλληλό της στο φιλμ, είναι στην αληθινή ζωή ο ιδιοκτήτης της.
Ακόμη κι έτσι όμως το φιλμ δεν είναι ντοκιμαντέρ -ή υποδύεται ότι δεν είναι-, αφού ο Χέρτσογκ επενδύει το κομμάτι της αλήθειας της, με τα συναισθηματικές επιστστρώσεις της σύνδεσης και της σχέσης που χτίζει ο ήρωάς της με ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που δεν έχει γνωρίσει ποτέ τον πατέρα της, και την μητέρα του, η οποία τον προσλαμβάνει για να υποδυθεί τον απόντα γονιό.
Δομημένη πάνω σε μια σειρά από στιγμιότυπα, από αστείες ή απλά αλλόκοτες στιγμές, από «ανάγκες» που σου επιτρέπουν να κοιτάξεις πιο βαθιά την παράδοξη ψυχοσύνθεση της γιαπωνέζικης κοινωνίας, το «Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε.» είναι μαζί χαριτωμένο και τρυφερό, αστείο και συγκινητικό με έναν μάλλον μετρημένο μα κι απροσδόκητο τρόπο.
Γυρισμένο με τρόπο και μέσα που δίνουν στο φιλμ την αίσθηση του «χειροποιήτου», ακόμη ακόμη, θα έλεγε κανείς και του σχεδόν ερασιτεχνικού, δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την τεχνική του πλευρά, ίσως σε μια ηθελημένη απόπειρα να μοιάζει περισσότερο «αληθινό», αλλά πέρα από την «τραχιά» όψη της «επιφάνειάς» του, αν αφεθείς σε αυτό μπορείς να ανακαλύψεις στην καρδιά του μερικές αληθινά γοητευτικές αρετές.
Μπορεί το φιλμ να μην βρει τη θέση του ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες του δημιουργού της, αλλά μοιάζει να συνοψίζει τον τρόπο του να κοιτάζει τους ανθρώπους και την λοξή ματιά του στις πιο παράξενες πτυχές της ζωής μας και χτίζει με αδρές γραμμές ένα σκίτσο του παράξενου κόσμου μας και του τρόπου που δομούνται οι σχέσεις, οι δυναμικές της αλληλεπίδρασης και γιατί όχι της αγάπης, σε μια εποχή όπου τίποτα -ακόμη κι αν μοιάζει- δεν είναι ποτέ απλό
