Μετά από τρεις φάσεις και 25 ταινίες στο σύνολό της, είναι σαφές πως το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel αναζητά επειγόντως μια αλλαγή.
Μια αλλαγή που, μετά από τόσο καιρό, μοιάζει επιτακτική για να (ίσως) δώσει τόσο στο MCU όσο και στο είδος των υπερηρωικών ταινιών μια νέα πνοή, έναν τρόπο που θα τις κάνει να πειραματιστούν σε νέα αχαρτογράφητα νερά χωρίς να χάσουν τα στοιχεία που συνθέτουν την ταυτότητά τους. Αυτό ακριβώς ελπίζει η Marvel πως θα πετύχει με τη νέα της ταινία, τη ναυαρχίδα της Τέταρτης Φάσης, τους «Eternals», φέρνοντας σε μια και μόνο ταινία και το πρεστίζ και την ανθρωπιστική ματιά μιας σπουδαίας και πρωτοποριακής σκηνοθέτιδος, της φετινής θριαμβεύτριας των Οσκαρ με το αντιδιαμετρικα διαφορετικό «Nomadland» Κλόι Ζάο.
Το «Eternals» δεν θα μπορούσε να έρθει σε καλύτερη στιγμή, βασισμένη στην ομότιτλη σειρά κόμικ του Τζακ Κέρμπι που ακολουθεί τις περιπέτειες των παντοδύναμων και σχεδόν αθάνατων όντων γνωστών ως Αιώνιων, και των αιώνιων αντιπάλων τους, τους Παράκλητους, οι οποίοι δημιουργήθηκαν από κοσμικές οντότητες με το όνομα Ουράνιοι.
Σαν ιδέα και μόνο φαίνεται πως είναι μια από τις πιο φιλόδοξες ταινίες της Marvel μέχρι σήμερα. Αλλά ταυτόχρονα είναι η ταινία που παίρνει και ένα τεράστιο ρίσκο. Κι αυτό γιατί προσπαθεί να βρει τον τρόπο να συνδυάσει τις πιο συγκρατημένες και τρυφερές καλλιτεχνικές ευαισθησίες μιας δημιουργού η οποία μας έχει δώσει μερικά από τα πιο εξαιρετικά δείγματα ανθρωπιστικού σινεμά (θυμηθείτε και το «Καλπάζοντας με το Ονειρο»), με την ένταση και την δύναμη ενός μεγαθήριου όπως είναι οι ταινίες της Marvel - κάτι που ακούγεται πραγματικά τόσο συναρπαστικό όσο και εντυπωσιακό μαζί.
Για την Κλόι Ζάο όλο αυτό μοιάζει σαν μια αρκετά ενδιαφέρουσα πρόκληση, ένας τεράστιος κενός καμβάς μέσα στον οποίον διαθεέει τα εργαλεία, αλλά κυρίως τις γνώσεις για να μεγαλουργήσει. Το αποτέλεσμα είναι κάτι άγριο και εκθαμβωτικό αλλά ταυτόχρονα, κάτι το αιθέρια μαγικό και γήινο. Για μια ταινία η οποία μιλάει για εξωγήινα, σχεδόν θεϊκά, όντα με υπερδυνάμεις, η Ζάο κάνει την ταινία της να πατά γερά στη Γη, δίνοντάς τους μια πιο ανθρώπινη υπόσταση. Στην κλίμακα ενός κοσμικού έπους, με ή χωρίς εφέ, υπάρχουν στιγμές που η Ζάο καταφέρνει να αναδείξει μια απέραντη νατουραλιστική ομορφιά, με πανοραμικά πλάνα και εικόνες που κρύβουν απέραντο δέος.
Για μια ταινία, ωστόσο, η οποία προσπαθεί να ξεφύγει από τα κλισέ και την φόρμα των προηγούμενων ταινιών του MCU, το «Eternals» παραμένει στην καρδιά της μια κλασική υπερηρωική ταινία, «κλισέ» που ούτε η Ζάο δεν μπορεί να προσπεράσει. Σε αυτό δεν βοηθάει και τόσο το ισχνό σενάριό, το οποίο μόνο σε στιγμές προσπαθεί να αγκαλιάσει και να διατυπώσει διάφορες φιλοσοφικές έννοιες, κυρίως γύρω από την ηθική, για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας αλλά και την ελεύθερη βούληση.
Μια ταινία πρέπει να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου αυτά τα ερωτήματα έχουν σημασία, για τους χαρακτήρες και το κοινό της. Και το «Eternals» αποτυγχάνει τελείως σε αυτό το επίπεδο.
Πέφτει γρήγορα στην παγίδα μιας γνώριμης ιστορίας η οποία επικεντρώνεται (πάλι) στο πώς να σώσουμε τον κόσμο από την απόλυτη καταστροφή και με την πλοκή του να χάνεται, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, κάτω από ένα βαρύ exploitation, με αρκετές θρησκευτικές αναφορές, γεγονός που την κάνει για να μεγάλο χρονικό διάστημα να φλυαρεί ακατάπαυστα με στοχαστικούς διαλόγους οι οποίοι κάνουν τις δυόμιση και κάτι ώρες (η δεύτερη μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία του MCU μετά το «Endgame») να φαίνονται αιώνες. Εγκλωβισμένη μέσα σε ένα υβρίδιο δεν βρίσκει χώρο για να αναπτύξει τη φιλοσοφία της όσο σου δίνει την ελπίδα πως είναι ικανή και μπορεί να κάνει. Και αυτό είναι κάτι που, δυστυχώς, ακολουθεί την ταινία ως το μεγαλεπήβολο φινάλε της.
Στο επίπεδο των ηρώων, η Ζάο είναι σχολαστική στο να μας παρουσιάσει τους νέους χαρακτήρες της μυθολογίας των «Eternals», δίνοντας έτσι στον καθένα τον χρόνο του στην οθόνη έτσι ώστε να γνωρίσουμε καλύτερα τους ίδιους και τις περίπλοκες μεταξύ τους σχέσεις, γεμίζοντας τους με ανθρώπινες αδυναμίες και συναισθήματα όπως φόβο, χαρά, λύπη και έρωτα, κάνοντάς τους έτσι ακόμα πιο προσιτούς. Ναι έχουμε για πρώτη φορά μια ερωτική σκηνή σε ταινία της Marvel, έχουμε τον πρώτο κωφό και τον πρώτο γκέι υπερήρωα, αλλά και το πρώτο πραγματικό γκέι φιλί στην ιστορία της Marvel (και της Disney – όχι, αυτό στο «Star Wars: Skywalker Η Ανοδος» δε μετράει) με την Ζάο να προσδίδει την πολυπόθητη ποικιλομορφία στους χαρακτήρες του MCU. Ανάμεσα σε αυτούς η Θήνα είναι ίσως εκείνη που ξεχωρίζει περισσότερο κι αυτό γιατί η Αντζελίνα Τζολί αναδύει μια βασιλική μεγαλοπρέπεια όπου ισορροπεί με περίσσια δεξιότητα ανάμεσα στο εύθραυστο και στο άγριο του χαρακτήρα της.
Το «Eternals» είναι ένα πείραμα για τη Marvel, μια ταινία που πασχίζει να γίνει το μεγαλειώδες, ελεγειακό σινεμά που θα ήθελε πραγματικά να είναι. Υπάρχουν στιγμές που το πετυχαίνει, αλλά δεν παύει να παρουσιάζεται ως ένα φαντασμαγορικό blockbuster που ακολουθεί κατά γράμμα την πεπατημένη της Marvel που δεν αφήνει, ακόμα και σπουδαίους σκηνοθέτες-δημιουργούς, να αφήσουν έντονο το αποτύπωμά τους στη «nomadland» μιας καλοκουρδισμένης μηχανής.
