Ο Ψευτοφωτιάς, ένας νεαρός ασημένιος δράκος έχει μπουχτίσει να κρύβεται και θέλει να δείξει στην παλαιότερη γενιά ότι είναι αληθινός δράκος, παρά την προφανή αδυναμία του να ρίξει φωτιά από το στόμα του. Οταν οι άνθρωποι βάζουν μπρος για να καταστρέψουν το τελευταίο καταφύγιο της οικογένειας του, ξεκινάει κρυφά ένα επικό ταξίδι με τη σκιουρίνα Σόρελ. Σκοπός του είναι να βρει την «Ακρη του Ουρανού», ένα μυστικό παράδεισο για δράκους κάπου στα Ιμαλάια, αλλά στον δρόμο τους πέφτουν πάνω στον νεαρό Μπεν, που ισχυρίζεται ότι είναι δρακοκαβαλάρης. Ενώ ο Μπεν και ο ασημένιος δράκος γίνονται φίλοι, η Σόρελ είναι επιφυλακτική και προσπαθεί να ξεφορτωθεί τον Μπεν με κάθε ευκαιρία. Το παράξενο τρίδυμο, ωστόσο, πρέπει να παραμερίσει τις διαφορές του και να συνεργαστεί, γιατί τους κυνηγάει ο Χρυσοκέφαλος, ένα μοχθηρό τέρας - δημιούργημα ενός αλχημιστή που σκοπεύει να καταβροχθίσει κάθε δράκο στη Γη.
Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Κορνέλια Φούνκε, της διασημότερης συγγραφέως παιδικών και νεανικών βιβλίων στην Γερμανία, το «Ταξίδι με τον Δράκο Μου» δεν υπολείπεται ούτε σε σχεδιασμό, ούτε σε περιπέτεια, ούτε σε διαχρονικά μηνύματα υπέρ της διαφορετικότητας, της αδελφοσύνης και οικολογικής συνείδησης σε σχέση με τους πιο ανεπτυγμένους ανταγωνιστές του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αντίθετα, ό,τι του λείπει σε σχεδιαστική κομψότητα ή ενήλικο ενδιαφέρον, φροντίζει να το καλύπτει με γρήγορο ρυθμό, με διαρκή εναλλαγή δράσης και με χαρακτήρες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ακολουθείς μέχρι το τέλος.
Η απάντηση στο γιατί, παρά τις παραπάνω αρετές του, λοιπόν το φιλμ του Ισραηλινού, μόνιμου κάτοικου Γερμανίας, Τόμερ Εσεντ δίνει συνεχώς την αίσθηση πως δεν θα καταφέρει ποτέ να απογειωθεί σε κάτι που θα είχε πραγματικό νόημα - ακόμη κι αν ήταν μόνο για παιδιά - κρύβεται μάλλον στην υπερβολικά τακτοποιημένη κατασκευή του, στην αγωνία του να είναι τόσο ανώδυνο όσο δεν θα το χαρακτήριζε κανείς και λίγο «ενήλικο», στα χλιαρά έως και άνοστα (και καλά μοντέρνα) γεμίσματα από αναφορές στα κοινωνικά δίκτυα και, φυσικά, σε μια σύγκριση που αναπόφευκτα βαίνει εις βάρος του.
Δυστυχώς για όλους τους δημιουργούς animation που ήθελαν κάποτε να κάνουν μια ταινία με δράκους, ο χρόνος χωρίστηκε στην προ και μετά - «Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο Σας» - εποχή. Η ταινία των Κρις Σάντερς και Ντιν ΝτεΜπλουά από το 2010, αλλά και οι δύο συνέχειες του 2014 και του 2019 έθεσαν ένα τόσο υψηλό στάνταρντ στο είδος των ταινιών με δράκους και, κυρίως, στην ακύρωση όλων των στερεοτύπων γύρω από αυτούς, που έκτοτε ταινίες σαν το «Ταξίδι με τον Δράκο Μου» μοιάζουν πολύ λίγες για να μιλήσουν για αταίριαστα ζευγάρια, για ουτοπίες όπου άνθρωποι και «τέρατα» ζουν ειρηνικά και φωτιές που σημασία έχει να βγαίνουν από την ψυχή κι όχι από το στόμα.
