Είναι παραμονή Χριστουγέννων στη Νίκαια της Νότιας Γαλλίας. Η Αντζελα προσπαθεί να προλάβει τα πάντα και δεν είναι καθόλου έτοιμη όταν η έφηβη κόρη της θα προτιμήσει το νεαρό αγόρι που τη φλερτάρει για να περάσει τα Χριστούγεννα και ο άντρας της την ερωμένη του. Μόνη της, με μια κολλητή που προτιμά την παρέα των βαρβιτουρικών παρά αυτή της φίλης της και αποφασισμένη να μην αφήσει τη ζωή να την πάρει από κάτω, η Αντζελα θα νικήσει το σοκ, τη μελαγχολία και το χρόνο που την απειλεί και θα δοκιμάσει να ξεκινήσει μια ολότελα καινούρια ζωή...
Φανταστείτε πόσες διαφορετικές ταινίες θα μπορούσαν να γυριστούν με την παραπάνω υπόσχεση. Και σκεφτείτε ποια θα ήταν η χειρότερη, για να καταλάβετε ακριβώς τι είναι η ταινία της, ανάμεσα σε πολλά άλλα, πολυτάλαντης Μισέλ Λαρόκ που ξεκινώντας από το θεατρικό «My Brilliant Divorce» της Ιρλανδής Τζεραλντίν Αρον - υπογράφει ως ηθοποιός, συνσεναριογράφος, παραγωγός και σκηνοθέτης μια ταινία που αναδεικνύει όλα τα ελαττώματα μιας «γυναικείας» ταινίας. Ο,τι κι αν σημαίνει αυτό πλέον στην εποχή μας.
Με το εύρημα της σχέσης της Αντζελα με ένα ψυχίατρο που θα την ωθήσει σε πειραματικές μεθόδους... χειραφέτησης, είναι φανερό πως η Μισέλ Λαρόκ θέλει να μιλήσει για τη μέση όμορφη και δυνατή γυναίκα που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της όταν μένει μόνη, αλλά οφείλει να βρει τον τρόπο να σταθεί ξανά στα πόδια της. Και ως ηθοποιός ενδεχομένως αφήνει ελάχιστα ψήγματα πραγματικής κωμικής συγκίνησης σε μια διαδρομή που διασχίζει την αμηχανία, την αποφασιστικότητα, τη γκάφα και το εμπόδιο.
Σαν σκηνοθέτης όμως, επιλέγει τον γνωστό τόνο των κωμωδιών της σειράς που αδυνατούν να ξεχωρίσουν τη νεύρωση από την υστερία, απλώνοντας πάνω στο καμβά μιας (παρά το θόρυβο) ανώδυνης τελικά ιστορίας μια διαλεκτική που δεν αφορά ούτε μια σύγχρονη γυναίκα, ούτε ένα σύγχρονο θεατή.
Σκόρπιες ιδέες και ακόμη πιο σκόρπια κλισέ (κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεται και ο χαρακτήρας της «ξανθιάς» Ρόσι Ντε Πάλμα που με την πηγαία της δύναμη δεν σώζει πάρα μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό των σκηνών της), γίνονται τα ασύνδετα μεταξύ τους κομμάτια ενός φτηνού φωτορομάντζου που προσποιείται ότι δεν ανακυκλώνει όλα όσα καλό θα ήταν να μην ξαναδούμε στο σινεμά.
Είτε αυτό είναι η τυποποιημένη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη παράνοια είτε ο δήθεν «εναλλακτικός» τρόπος με τον οποίο ξεκινάς τα πάντα από την αρχή για να επαναλάβεις στην πραγματικότητα ακριβώς την ίδια ιστορία...
