Μια ομάδα εργαζόμενων ξεκινά μια εκδρομή με λεωφορείο. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ο Σαμ έχει ένα προαίσθημα, στο οποίο ο ίδιος, οι περισσότεροι φίλοι του και πολλοί από τους επιβάτες, πεθαίνουν σε μια φρικιαστική κατάρρευση γέφυρας. Οταν το όραμα του θα τελειώσει, τα γεγονότα αρχίζουν να του θυμίζουν αυτά που μόλις οραματίστηκε, με αποτέλεσμα να οδηγεί φρενιασμένα τους φίλους του, την κοπέλα του, Μόλι, και τον κολλητό του, Πίτερ, μακριά από την καταστροφή. Οι περισσότεροι από αυτούς θα επιζήσουν, αλλά ο ο Θάνατος έχει άλλα σχέδια...

Υπήρξε μια από τις ωραιότερες ιδέες για teenage horror της τελευταίας δεκαετίας. Μόνο που ήταν μόνο μια ιδέα. Η οποία εκ των πραγμάτων εξαντλήθηκε στην πρώτη ταινία. Γιατί, όπως και να το κάνεις, όσους τρόπους και να σκεφτείς με τον οποίο μπορεί να πεθάνει ένας άνθρωπος, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ειδικά όταν αυτός που πεθαίνει δεν σου καίγεται καρφί αν θα ζήσει...

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το κόλπο, όχι μόνο της πέμπτης συνέχειας του «Βλέπω το Θάνατο Σου», αλλά και της πλειόνοτητας των νεανικών θρίλερ που φυτρώνουν στο αμερικανικό σινεμά με ρυθμούς μεταλλαγμένου αναρριχητικού φυτού: το γεγονός πως οι ήρωες που πεθαίνουν με ομολογουμένως φρικτό τρόπο είναι πάντα οι κάφροι, οι ανεγκέφαλοι και οι ξανθιές.

Οχι, δεν υπάρχει καμία διάθεση εμβάθυνσης σε μια ταινία που δηλώνει και είναι αυτό που είναι: μια επανάληψη μιας δοκιμασμένης συνταγής (βλ. «Saw») που σε τακτά διαστήματα φέρνει θεατές στην αίθουσα για να απολαύσουν μερικούς ακόμη τρόπους για να πεθάνεις. Και θα το παραδεχτούμε πως η αρχική σκηνή με το ατύχημα στη γέφυρα είναι εν δυνάμει κλασική. Καλοσκηνοθετημένη και χωρίς τσιγκουνιές στο ξόδεμα ζεστών δολαρίων, δικαιολογεί από μόνη της ολόκληρη την ταινία, η οποία στη συνέχεια θα αναλωθεί σε απιθανότητες (η σκηνή στο μονόζυγο που θα σας κάνει να σταματήσετε την ενόργανη πάραυτα) και σε μια νέα τάση του συγκεκριμένου είδους που θέλει να ενοχοποιήσει αθώες καθημερινές καταστάσεις όπως είναι η επίσκεψη στον οφθαλμίατρο ή σε ένα ασιάτικο κέντρο βελονισμού.

Μετά από αρκετά κεφάλια, μάτια και λίτρα αίματος που θα σκάσουν τρισδιάστατα μπροστά στα μάτια του θεατή, ο κεντρικός ήρωας θα ζήσει (για λίγο ακόμη) και μια ακόμη ταινία της σειράς θα έχει αποδείξει το αυταπόδεικτο: ο Θάνατος είναι πιο έξυπνος από τους Αμερικάνους, αλλά – ευτυχώς – όχι από το σινεμά.

Αυτό μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει όσα «Βλέπω το Θάνατο Σου» και αν ακολουθήσουν...