Ο Γιόχαν είναι ένας μικρός κούνελος που ζει ευτυχισμένος με την οικογένειά του, στη μακρινή Κουνελοχώρα. Όταν η μητέρα του θα χαθεί ξαφνικά, ο Γιόχαν θα αποφασίσει να ξεκινήσει ένα περιπετειώδες και δύσκολο ταξίδι για να την φέρει πίσω. Στη διαδρομή, θα συναντήσει παράξενα πλάσματα, αξιολάτρευτους συμμάχους και τρομερές δυσκολίες, μέχρι να φτάσει στο Βασίλειο του πιο ισχυρού αντίπαλου του: του Βασιλιά του Φτερού!
Είναι δύσκολο, και χρειάζεται και αρκετή λεπτότητα, για τις παιδικές ταινίες, όταν τολμούν να προσεγγίζουν σοβαρά θέματα όπως είναι ο θάνατος και το πως κάποιος διαχειρίζεται το πένθος του. Η μεταφορά του «δύσκολου» θέματος σε ένα παιδικό παραμύθι, με πρωταγωνιστές χαρακτήρες ζώων είναι ίσως και ο πιο δοκιμασμένος και εύκολος τρόπος.
Και εδώ ο σκηνοθέτης του «Επιχείρηση Μαμά», Εσμπεν Τοφτ Γιάκομπσεν, με σαφείς επιρροές από τις ταινίες του στούντιο Ghibli όπως το «Spirited Away» και το «Howl’s Moving Castle», δημιουργεί έναν κόσμο όπου τον κατοικούν κουνέλια, ένα βασίλειο νεκρών όπου το εξουσιάζει ένα περίεργο μυθικό φτερωτό πλάσμα και μια «θεϊκή» οντότητα με πλοκάμια, και μια ιστορία βγαλμένη μέσα από την νορβηγική και ελληνική μυθολογία, που προσπαθεί να δείξει στα παιδιά πώς να έρθουν αντιμέτωποι με το γεγονός του χαμού ενός αγαπημένου προσώπου και πώς να συνεχίσουν να ζουν παρέα με τις αναμνήσεις τους.
Ο Γιάκομπσεν, αν και προσπαθεί από την αρχή να χτίσει μια τολμηρή σχέση με το θάνατο, ότι δηλαδή η επίγνωση αυτή μπορεί είναι οδυνηρή, αλλά δεν πρέπει να εμποδίζει το παιδί να συνεχίσει να ακολουθεί τον δρόμο του και μετά από αυτό, χάνεται σε ένα γεμάτο αμήχανες στιγμές σενάριο το οποίο, αν και απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε πολύ μικρές ηλικίες, δεν καταφέρνει να πείσει αρκετά μέχρι το τέλος για τα όποια μηνύματα θέλει να περάσει.
Υπάρχουν ωραίες μεταφορές κατά την διάρκεια της ταινίας, όπως το ότι χρειάζεται να έχει κάποιος «εισιτήριο» για να μπει στο βασίλειο του φτερωτού θεού, η σχέση του μικρού πρωταγωνιστή με την μητέρα του είναι ολοκληρωμένοι και οι προθέσεις γενικά είναι καλές, αλλά ο αργός ρυθμός του, αλλά και το πως διαχειρίζεται το όλο θέμα μεταξύ του θανάτου και της αποδοχής του, αφήνει ένα μάλλον άβολο συναίσθημα.
Σε αυτό φυσικά δεν βοηθά καθόλου το animation που μοιάζει να είναι βγαλμένο από άλλη δεκαετία αλλά και η ελληνική μεταγλώττιση, η οποία μοιάζει να έχει γίνει από ηθοποιούς που καταβάλουν την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια για να διαβάσουν τις ατάκες τους, χωρίς τον παραμικρό χρωματισμό στους τόνους της φωνής τους. Α
Το «Επιχείρηση Μαμά» θα μπορούσε να ήταν μια συγκινητική και αξέχαστη ταινία για τον θάνατο, την αποδοχή και για την σχέση γονέα-παιδιού. Αντ’ αυτού μοιάζει σαν να πρόκειται για ένα πρόχειρο straight to DVD animation που, αν και έχει ζεστή καρδιά, φοβάται να την δείξει.
