Δεν χρειάζεται να σκαλίσεις αρκετά την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη Φερντινάντο Τσίτο Φιλομαρίνο, με τίτλο «Beckett», ο οποίος είναι γνωστός κυρίως για τις δουλειές του ως βοηθός σκηνοθέτη στις τελευταίες ταινίες του Λούκα Γκουαντανίνο, ανάμεσά τους το «Να Με Φωνάζεις Με Τ' Ονομά Σου» και το «Suspiria», για να αντιληφθείς πως προσπαθεί να χωρέσει, ίσως σε στιγμές με περίσσια περηφάνια, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν τα θρίλερ συνωμοσίας των ταινιών του Αλαν Πάκουλα, του Σίντεϊ Πόλακ και άλλων δημιουργών που μεσουρανούσαν την δεκαετία του ’70 τόσο αγαπητά στο κοινό. Και όσο κι αν η απόπειρα να πετύχει κάτι τέτοιο μπορεί εκ πρώτης όψεως να δείχνει αρκετά φιλόδοξη, το αποτέλεσμα γρήγορα καταλήγει σε μια από αυτές τις ταινίες του Νetflix που δεν καταφέρνει να πείσει ποτέ και κανέναν -πόσο μάλλον τους φαν του είδους.
Ενώ βρίσκεται για διακοπές στην Ελλάδα, ο Αμερικανός τουρίστας Μπέκετ γίνεται στόχος σε ένα ανθρωποκυνηγητό μετά από ένα ολέθριο ατύχημα. Καθώς αναγκάζεται να τρέξει για να σωθεί, παλεύοντας να διασχίσει τη χώρα μέχρι να φτάσει στην Αμερικανική Πρεσβεία, για να καθαρίσει το όνομά του, οι εντάσεις κλιμακώνονται, ενώ οι αρχές ακολουθούν τα ίχνη του, οι πολιτικές αναταραχές κορυφώνονται και ο Μπέκετ βυθίζεται ακόμη πιο βαθιά σε έναν επικίνδυνο ιστό συνωμοσίας.
Ομολογουμένως, η κεντρική ιδέα της ταινίας έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, καθώς βάζει έναν φαινομενικά απλό άνθρωπο, ο οποίος θρηνεί τον έρωτα της ζωής του, να βρεθεί ξαφνικά στο επίκεντρο μιας τεράστιας πλεκτάνης και τους τρόπους με τους οποίους προσπαθεί να ξεφύγει όλον αυτόν τον εφιάλτη. Οχι πως δεν έχει ξαναγίνει στο παρελθόν, και μάλιστα πολύ καλύτερα όπως στον «Φυγά» του Αντριου Ντέιβις. Εδώ τα πάντα δείχνουν να είναι ενδιαφέροντα μόνο στα χαρτιά και αυτό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου καταλήγει να είναι κάτι τελείως διαφορετικό από ό,τι ίσως περίμενες.
Το σενάριο γραμμένο από τους Φιλομαρίνο και Κέβιν Α. Ράις προσπαθεί μέσα στην «ματαιοδοξία» του να αποτίσει φόρο τιμής σε ένα κινηματογραφικό είδος όπου το σασπένς, οι συνεχόμενες και καλοσχεδιασμένες ανατροπές, οι καλογραμμένοι χαρακτήρες και οι σκηνές δράσης του είναι εκείνες που το κάνουν να ξεχωρίζει. Εδώ όμως παραγεμίζεται με όσα κλισέ, υπερβολές και αλόγιστες καταστάσεις μπορούσαν να σκεφτούν οι σεναριογράφοι, έχοντας στο κέντρο του μια ιστορία που ούτε το πολιτικό υποβαθρο της μπορεί να σώσει. Ενα σενάριο το οποίο ισοπεδώνεται σχεδόν ολοκληρωτικά στην πορεία, παρασέρνοντας τους χαρακτήρες του οι οποίοι, από τους πιο κεντρικούς μέχρι και τους πιο περιφερειακούς, είναι όσο πιο χάρτινοι και αδιάφοροι θα μπορούσαν, δίνοντας έναν καινούργιο ορισμό στο «αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες».
Αλλά και ο Φιλομαρίνο μοιάζει άτολμος στο να πάρει πραγματικά τα ηνία της ταινίας στα χέρια του και την σκηνοθετεί όσο πιο άτονα και άχρωμα μπορεί, με την ένταση να λείπει σχεδόν ολοκληρωτικά και τον ρυθμό να παραμένει ξεκούρδιστος, με ένα ρομάντζο το οποίο ποτέ δεν σε πείθει τόσο ώστε να νιώσεις τον πόνο του χαρακτήρα όταν συμβαίνει το μοιραίο, και με μια δράση που ποτέ δεν ρισκάρει στο να κάνει εκείνο το βήμα που θα την απογειώσει. Το φιλμ απλά περιορίζεται στο να πάει την πλοκή από το ένα σημείο στο άλλο χωρίς ιδιαίτερη σκέψη ή συνοχή, με σημαντικά γεγονότα να εξελίσσονται πολλές φορές εκτός πλάνου απομονώνοντας το από τον αντίκτυπο που διαφορετικά μπορεί να είχε, καταλήγοντας να μπαίνει σε έναν αυτόματο πιλότο προς την καταστροφή.
Ο Τζον Ντέιβιντ Γουάσινγκτον, το οποίο γνωρίσαμε καλύτερα στο «Tenet» και μετά και στο «Malcolm and Marie», καταφέρνει να κερδίσει την συμπάθεια σε μερικές στιγμές, αλλά προσεγγίζει τον ρόλο του με μια άγνοια και αρκετή αφέλεια η οποία ποτέ δεν τον εξελίσσει στον ήρωα που πραγματικά αξίζει η ταινία. Ούτε η Αλίσια Βικάντερ αλλά ούτε το ελληνικό καστ, ανάμεσά τους και ο Πάνος Κορώνης, δεν καταφέρνουν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον, με μοναδική εξαίρεση ίσως την Βίκι Κριπς, στον ρόλο της Γερμανίδας ακτιβίστριας, η οποία βοηθάει τον Μπέκετ να φτάσει στην Αθήνα.
Αν κάτι ξεχωρίζει σε αυτή την πρώτη μεγάλη παραγωγή του Netflix γυρισμένη στην Ελλάδα, είναι το πως ο Φιλομαρίνο, σε συνεργασία με τον διευθυντή φωτογραφίας του Σαγιόμπου Μακντιπρόμ, κινηματογραφεί την ελληνική ενδοχώρα τονίζοντας τις φυσικές της ομορφιές αλλά κι ένα τραχύ και σκληρό τοπίο, γεμάτο από βραχώδεις πλαγιές και πυκνά δάση, αλλά και αναδεικνύει την Αθήνα, που σπάνια την βλέπουμε σε μια τέτοιου είδους παραγωγή, σε μια αστική ζούγκλα γεμάτη με μουντές πινελιές, που θυμίζει ένα καζάνι που βράζει από τις διαδηλώσεις.
To «Beckett» θα είναι διαθέσιμο στο Netflix στις 13 Αυγούστου
