Η Ανζελίκ έχει έλειψη αυτοπεποίθησης. Σε κάθε προσωπική επαφή παθαίνει κρίση πανικού. Ο Ζαν-Ρενέ έχει έλειψη αυτοπεποίθησης επίσης. Κρατά τους ανθρώπους σε απόσταση για να μην καταλάβουν ότι φοβάται την επικοινωνία. Η Ανζελίκ πηγαίνει στις συναντήσεις των «ανώνυμων συναισθηματιών» για να ξεπεράσει το πρόβλημά της. Ο Ζαν-Ρενέ βλέπει έναν ψυχαναλυτή που του βάζει ασκήσεις θάρρους. Οταν η Ανζελίκ, που είναι ζαχαροπλάστης και μαγική σοκολατοποιός, πιάσει δουλειά στη σοκολατιέρ του Ζαν-Ρενέ, οι δυο τους θα ερωτευτούν, πράγμα που θα κάνει τη ζωή τους εξαιρετικά δύσκολη, μια και δεν υπάρχει περίπτωση να το ομολογήσουν ο ένας στον άλλον.
Μια απρόσμενα τρυφερή, όμορφη και... αλλόκοτη ρομαντική κομεντί, γλυκειά, πλούσια και χορταστική σαν την πιο πετυχημένη γκανάς. Σκηνοθετημένη, φωτισμένη και με μουσικές επιλογές που, όλα μαζί, δημιουργούν μια νοσταλγική αίσθηση των αμερικανικών ρομαντικών ταινιών του ’50, η ταινία ασχολείται με τόσο δυσλειτουργικούς ήρωες που μόνο στο σήμερα θα μπορούσαν να υπάρξουν. Η Ανζελίκ παίρνει θάρρος σιγοτραγουδώντας στα γαλλικά το «I Have Confidence» από τη «Μελωδία της Ευτυχίας», ενώ ο Ζαν-Ρενέ κουβαλάει πάντα μαζί του σ’ ένα βαλιτσάκι αλλαξιές πουκάμισα γιατί οι ανθρώπινες συναναστροφές τον κάνουν να ιδρώνει ασυγκράτητα.
Η σκηνοθεσία έχει ρυθμό, χάρη και διαπεραστικότητα στους ήρωες που κοιτάζει με περιέργεια αλλά και κατανόηση. Η ταινία παρουσιάζει στην υπερβολή τους, ανασφάλειες που όλοι αντιμετωπίζουμε, λιγότερο ή περισσότερο συχνά, οπότε ο θεατής στη στιγμή ταυτίζεται με τους παράδοξους ήρωες ή, αν μη τι άλλο, τους αντιμετωπίζει με μεγάλη συμπάθεια. Η πραγματικά αγγελική Ιζαμπέλ Καρέ ερμηνεύει τη συνεσταλμένη Ανζελίκ με τέτοια λάμψη και φυσικότητα που επιβάλει τις ιδιαιτερότητες της ηρωίδας, ενώ ο Μπενουά Πολβούρντ, με μια δυνατή καριέρα ήδη από το «Man Bites Dog» του 1992, αντιμετωπίζει τον ντροπαλό Ζαν-Ρενέ με τέτοια διακριτικότητα και σεμνότητα που τον κάνει αυτόματα ερωτεύσιμο!
Οπωσδήποτε οι «Ανώνυμοι Ρομαντικοί» είναι μια αντισυμβατική ρομαντική κομεντί, ειδωμένη από την άλλη πλευρά του καθρέφτη: λίγο σαν ο Γούντι Αλεν να είχε σκηνοθετήσει την «Αμελί»! Αλλά, απόλυτα κινηματογραφικά, αποδεικνύει ότι δε χρειάζεται κανείς να έχει έντονα ψυχολογικά συμπλέγματα για να φοβάται να δεσμευτεί σε μία σχέση, ή για να χάσει από βλακεία μια ευκαιρία ζωής. Οπως και δε χρειάζεται κανείς να είναι κυνικός απέναντι στο παραμύθι, ειδικά αν αυτό είναι ειπωμένο με τόσο πανέμορφο κινηματογραφικό τρόπο.
