Μια από εκείνες τις ταινίες, σπάνιες και εμπνευσμένες, που αν περιγράψεις την πλοκή τους δεν έχουν κανένα ξεχωριστό χάρισμα, είναι σχεδόν κοινότυπες. Κι αν βυθιστείς στην εικόνα τους, στην τεχνική τους, στις λεπτομέρειές τους, στην ψυχή τους και στον τρόπο με τον οποίο αυτή γεμίζει το χώρο της οθόνης και το χρόνο της μνήμης, αποκαλύπτονται ως μικρά αριστουργήματα. Γιατί ο Τσάρλι Κάουφμαν («Being John Malkovich», «Adaptation», «Synecdoche, New York», «Eternal Sunshine of the Spotless Mind»), ως σεναριογράφος κι ως σκηνοθέτης μαζί με τον animation director Ντιουκ Τζόνσον, απογειώνει τη φόρμα της ταινίας του με φαντασία, χιούμορ, μελαγχολία κι ελπίδα, μεταμορφώνοντας μια απλή ιστορία αναζήτησης του νοήματος της ζωής και του έρωτα σ' ένα μοναδικό κομμάτι σινεμά που μοιάζει να μιλά μόνο σε σένα.
Ο Μάικλ είναι διάσημος ως self help γκουρού: διδάσκει τους ανθρώπους και ειδικά τους πωλητές πώς να βελτιώσουν τις επικοινωνιακές τους ικανότητες, να τα καταφέρουν καλύτερα στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του. Για τον Μάικλ όλα είναι μελαγχολικά: όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν ίδιοι, από τη γυναίκα και την παλιά ερωμένη του, ως τον ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου όπου μένει για να δώσει μια διάλεξη, όλοι ακούγονται ίδιοι, μιλούν με την ίδια φωνή, έχουν τα ίδια πρόσωπα. Ο Μάικλ είναι θλιμμένος, κατά στιγμές οργισμένος, δυστυχής. Ωσπου στο ξενοδοχείο θα γνωρίσει τη Λίσα, μια αλαφροΐσκιωτη, απλή κοπέλα που έχει έρθει για να παρακολουθήσει τη διάλεξη. Η Λίσα ακούγεται διαφορετικά, το πρόσωπό της είναι μοναδικό, είναι ζεστή και προσιτή, ντροπαλή και τραγουδά πανέμορφα – κι ο Μάικλ πιστεύει ότι αυτή ίσως είναι η ευκαιρία του να ευτυχήσει. Η Λίσα είναι μια ανωμαλία σ’ αυτό που ο Μάικλ έχει συνηθίσει να βλέπει γύρω του. Είναι η δική του Ανωμαλίσα. Μόνο που κι αυτή είναι καταδικασμένη να αποτύχει, μια και πάνω της ο Μάικλ προβάλλει απλώς τη δική του επιθυμία.
Ταινία stop motion animation (υποψήφια φέτος για Οσκαρ στην κατηγορία), αποκλειστικά για ενήλικες, η «Anomalisa» δεν κερδίζει το στοίχημα μόνο για την ιδιοφυή τεχνική εφαρμογή της – τρία χρόνια και 1261 κούκλες χρειάστηκαν για να γυριστεί – αλλά κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο συνδέει το ίδιο της το υλικό με την ψυχή που εκφράζει. Παγιδευμένος σ’ ένα πρόσωπο κατασκευασμένο, που από στιγμή σε στιγμή μπορεί να διαλυθεί, ο Μάικλ, ό,τι βιώνει εσωτερικά, το βλέπει να εκτυλίσσεται στη συναναστροφή του με τον κόσμο: η κάθε σκηνή της ταινίας είναι μια animated ψυχανάλυση.
Η ζωή μπορεί να είναι υπέροχη. Απλώς συνήθως δεν είναι. Αυτό πιστεύει ακράδαντα ο Τσάρλι Κάουφμαν και το εκφράζει και σ’ αυτήν την ταινία, σ' ένα σενάριο γεμάτο μοναξιά, που μπλοφάρει με χιούμορ και τρυφερότητα. Μια ερωτική σκηνή τόσο αδέξια και τόσο αξιολάτρευτη, άξια να μπει στη λίστα με τις ωραιότερες στην ιστορία του σινεμά. Μια εμπνευσμένη επιλογή στο voice cast: ο Ντέιβιντ Θιούλις ως Βρετανός Μάικλ με τον καλλιεργημένο λόγο, η Τζένιφερ Τζέισον Λι σε μια φωνητική ερμηνεία που θα άξιζε να ξεχωρίσει και να βραβευτεί κι όλοι οι υπόλοιποι ήρωες, άντρες και γυναίκες, «ίδιοι», με τη φωνή του Τομ Νούναν. Μια ταινία εντελώς ιδιοσυγκρασιακή και πρωτότυπη και ταυτόχρονα τόσο οικεία που γίνεται προσωπική. Και μια εκτέλεση του Girls Just Wanna Have Fun που κολλάει στο μυαλό μ’ ένα τρυφερό χαμόγελο.
Ο Τσάρλι Κάουφμαν κρατά την «Anomalisa» μακριά από τη γνωστή του σεναριακή εκκεντρικότητα, απλώς γιατί είναι η ίδια η ταινία εκκεντρική στην ύπαρξή της. Οπως η φωνή και το πρόσωπο της Λίσα, έτσι και το φιλμ έχει τη φωνή και την εικόνα που διαφέρει απ' όλα και που, μέσα στην ιδιαιτερότητά του σου μιλά για πράγματα απλά, την απογοήτευση, την αγάπη, μια ακόμα ευκαιρία, κάνοντάς τα ν' ακούγονται μαγικά, καθώς παίζει με τις κούκλες του.
